Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 44

sterkbyggdir
sparneytnir
hair fra vegi
frabærir aksturshæfileikar
odýrastir sambærilegra bíla
BRAUTARHOLTI 22
SÍMAR: 23511*34560
HAFRAFELLHF.
Hún yppti öxlum.
— Hefurðu meiri áhuga á nú-
tímalist en klassískri list?
— Hvorugu.
— Þú hefur ekki áhuga á list-
um?
— Nei.
— Hvers vegna viltu þá tala
um það?
— Í£g vil það ekki.
Benjamin kinkaði kolli og leit
aftur niður á teppið.
— Má ég fara úr?
— Afsakið fröken Metta, en
ég er svo óskaplega nærsýnn!
— Nei. Hugsaðu um annað
umræðuefni.
Frú Robinson leit aðeins upp
í loftið. — Segðu mér hvað þú
gerðir í dag, sagði hún.
Benjamín stóð upp og gekk
yfir að glugganum. — Frú Ro-
binson, sagði hann, — þetta er
ömurlegt.
— Viltu ekki segja mér hvað
þú gerðir í dag?
— Hvað ég gerði í dag?
—- Komdu í rúmið.
— Ég fór á fætur.
— Ha?
— — Ég er að segja þér frá
því sem ég gerði í dag, frú Ro-
binson.
— Ó.
— Ég fór á fætur í morgun.
Um tólf. Borðaði morgunverð.
Eftir það fékk ég mér einn eða
tvo bjóra. Svo fór ég út að sund-
lauginni. Ég blés í vindsængina.
Ég setti vindsængina á vatnið.
Ég fór í vatnið sjálfur. Ég lá á
vindsænginni.
— Um hvað ert þú að tala?
sagði frú Robinson.
:— Það er til vindsæng heima
sem ég ligg á á daginn.
— Ó.
— Svo borðaði ég kvöldmat.
Eftir kvöldmat horfði ég á tvo
spurningaþætti í sjónvarpinu.
Svo horfði ég á hálfa kvikmynd,
og svo kom ég hingað. Segðu
mér nú hvað þú gerðir í dag.
— Viltu það í raun og veru?
— Já.
— É'g fór á fætur, sagði hún.
Benjamín fór að hrista höfuð-
ið í gríð og erg.
— Viltu heyra það eða ekki?
— Jú, svaraði Benjamín, —
en þú gætir gert það örlítið
frumlegra.
— Ég fór á fætur, sagði frú
Robinson aftur. — Svo borðaði
ég morgunverð og fór að verzla.
Eftir hádegið las ég bók.
— Hvaða?
— Hvaða hvað?
— Hvaða bók lastu?
— Æ, ég man það ekki.
Benjamín kinkaði kolli.
— Svo útbjó ég kvöldmat
handa manninum mínum og
beið. . . .
— Einmitt! hrópaði Benja-
mín og æddi um herbergið og
benti í sífellu á hana.
— Hvað?
Maðurinn þinn, frú Robin-
son! Það er nokkuð sem við get-
um talað um!
— Hann?
— Já. og allt það, sagði
Benjamín. — Ég veit ekkert um
— um hvernig þú ferð að þessu.
Ég veit ekki hvernig þú ferð að
því að komast út úr húsinu að
nóttu til. Ég veit ekkert hvaða
áhættur þú tekur.
— Það er engin áhætta.
— Engin áhætta? át hann
vantrúaður upp eftir henni.
Hún hristi höfuðið.
— En hvernig ferðu að þessu?
Hvernig kemstu út úr húsinu?
— Ég geng út.
— Þú gengur bara út um
dyrnar?
Hún kinkaði kolli.
-— En maðurinn þinn? Hvað
segirðu við hann?
— Hann sefur.
— Alltaf?
— Benjamín, þetta er ekki
sérlega skemmtilegt umræðu-
efni.
— Láttu ekki svona, sagði
Benjamín. — Segðu mér eitt:
Hvernig getur þú vitað að hann
vaknar ekki einhvern tíma? Og
þá gæti hann jafnvel elt þig.
— Hann tekur svefntöflur.
— En ef hann gleymir því?
— Ha?
— En ef hann gleymir því?
Og hvað ef þær verka ekki eitt
kvöld eða svo?
— Hann tekur þrjár svefn-
töflur á hverju kvöldi klukkan
tíu. Hvers vegna förum við
ekki . .
- Bíddu við, sagði Benjamín.
— Ég vil vita þetta. Ég vil geta
hugsað um þetta. Klukkan tíu
vil ég geta hugsað mér herra Ro-
binson taka inn þrjár litlar
töflur. Hann ræskti sig. — Jæja,
sagði hann svo. — Hann tekur
þessar töflur. En hvað um há-
vaðann frá bílnum? Hvað ef. . . .
— Útkeyrslan er mín megin.
— Við erum að tala saman,
sagði Benjamín skyndilega og
brosti.
— Ha?
— Við erum að tala saman,
frú Robinson! Við erum að tala
saman!
— Vertu rólegur, Benjamín.
— Nei, höldum áfram, sagði
hann og settist í stólinn.
— Má ég hátta mig um leið
og við tölum saman?
— Já.
— Þakka þér fyrir.
— Jæja, sagði Benjamín. —
Þú segir að útkeyrslan sé þín
megin við húsið.
Hún kinkaði kolli og fór að
hneppa frá sér blússunni.
— Þá sofið þið ekki í sama
herberginu?
— Nei.
— Svo þið — ég meina — ég
vona að það líti ekki þannig út
að ég sé að sletta mér fram i
einkamál ykkar, en þið sofið þá
sennilega ekki saman eða neitt
svoleiðis?
— Nei. það er rétt, svaraði
hún.
— Nú, og hve lengi hefur
það verið þannig?
— Hvað?
— Að þið hafið sofið í sitt
hvoru herberginu? Sitt hvoru
rúminu?
Hún leit upp í loftið. — Ó, um
44 VIKAN 9-tM-