Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 33

Hringur soldánsins
Framhald af bls. 19
Þér eruð ekkert annað en heimsk
stelpa, of heimsk til að ná í nokk-
urn mann! Hvað þykizt þér vera?
Og hún spýtti fyrir framan fæt-
ur mína.
Þetta var einmitt það sem ég
þurfti. Það birti skyndilega yfir hug-
skoti mínu. Ég hló.
— Ég þarf ekki að reyna að ná
í nokkurn mann, ég hef haft hann
í tuttugu ár. Og hvað því viðvíkur
hver ég sé, þá er ég frænka lafði
Harriet, matmóðir yðar. Og líklega
er ég nú eigandi þessarar hallar, að
minnsta kosti að hálfu. Hallarinnar
og alls sem inn! í henni er. Svo,
til að byrja með, arabiska frekju-
dós, þá vil ég fá hringinn hennar
frænku minnar.
— Takið hann. Hann er einskis
virði, takið hann, tíkarhvolpur.
Og hún fleygði honum til mfn,
svo hann lenti í súpuskálinni.
Mér var Ijóst að Grafton hafði
talað við hana um hringinn.
— Þetta er ágætt, sagði ég, þetta
þvær af honum skítinn. Eða kannski
hann verði ennþá skítugri. Ég hef
ekki séð eldhúsið hérna, en þegar
ég var gestur, neyddist ég til að
treysta hreinlætinu. Nú, þegar ég
er fangi, þarf ég ekki að borða það
sem þér berið fyrir mig.
Ég tók gaffalinn af bakkanum og
veiddi hringinn hennar frænku upp
úr súpunni, skolaði hann í vatns-
glasinu og þurrkaði hann á munn-
þurrkunni.
— Viljið þér ekki borða?
Hún virtist fara algerlega úr jafn-
vægi.
— Ég borða brauðið og ostinn.
Takk fyrir hringinn! Og ég dró hann
á fingur mér.
— Ekki súpuna?
— Nei, ekki súpugutlið, Halide.
— Ég skal fara með hana og
koma með heitari súpu.
— Það er ástæðulaust. En viljið
þér fara strax til Graftons og
Ég lauk ekki við setninguna. Við
lutum báðar fram jafnsnemma, hún
til að taka skálina og ég til að aftra
henni frá því, og við horfðumst í
augu.
Svo rétti ég fram höndina og
greip um úlnlið hennar.
— Leyfið mér að fara.
— Hvað hafið þér sett ( súpuna?
— Ekkert. Kjúkling og grænmeti
og svolítið saffran, og .
— Og nokkra dropa af eitri?
Hún hörfaði undan.
— Eitri?É Hvers vegna hefði ég
átt að setja eitur í súpuna?
Hún þagnaði og hörfaði enn
lengra undan, þegar Henry Grafton
birtist ( dyrunum.
— Hvað gengur hér á? Hver er
að tala um eitur?
Hún sneri sér snöggt að honum
og teygði fram hendurnar, eins og
til að halda honum frá sér.
— Ég, sagði ég. — Þessi litla
ketta hefur sett eitthvað f súpuna,
eitthvað sem hún þorir ekki að tala
um.
Hann leit á bakkann. í
— Hafið þér borðað af súpunni?
— Nei, þá væri ég líklega liggj-
andi á gólfinu.
— Hvernig vitið þér að eitthvað
er athugavert við þessa súpu?
— Ég veit það ekki, en mig grun-
ar það. Lítið á hana Og til hvers
væri að spyrja hvar hún hefur náð
í það. Hún þarf ekki að fara langt
til að ná í eitthvað görótt. Spyrjið
bara þessa litlu ungfrú Borgia sjálf-
ur!
Svipurinn á honum og hræðsla
stúlkunnar gerði mig undrandi. Hún
greip höndunum um hálsinn, og
hélt að sér silkisloppnum, eins og
henni væri kalt.
— Er það satt?
— Það er haugalygi. Hvers vegna
ætti ég að eitra fyrir henni? Það
— Ég skal borða súpuna, til að
sýna að ég segi satt, en þér þurfið
á mér að halda ( nótt. Við getum
látið annan hur.dinn eða Jassim
borða hana, þá getið þér séð. . . .
Grafton var orðinn sótrauður í
framan,
— Hvar náðirðu í þetta, það er
engin laxerolía í herberginu. Engin
hættuleg lyf heldur. Þegar hún fékk
köstin, aðgætti ég alltaf lyfjaskáp-
inn, til að ganga úr skugga um
hvort hún hefði tekið eitthvað inn.
Fékkstu þetta frá þorpinu, eða er
það eitthvað sem þú hefur sjálf
soðið saman?
— Nei, þetta var eitthvað sem
John átti. Éa tók það í herberginu
hans.
— John? Hvað ætti hann að gera
Úrval
Kemur út mánaðarlega
Gerizt áskrifendur
er ekkert í súpunni annað en kjöt,
laukur og saffran....
— Þá hefur þú sjálfsagt ekkert
á móti því að borða hana sjálf?
sagði herra Grafton.
Og áður en ég skildi hvað hann
ætlaði að gera, hafði hann tekið
skálina og var á leið til stúlkunnar.
— Hvers vegna viltu ekki súp-
una? Er það satt sem hún sagði?
— Nei, það er ekki satt. Ég get
svarið það. Hvar hefði ég átt að
ná í eitur?
— Þar sem herbergi frænku
minnar er eins og meðal lyfjabúð,
þá hefur það ábyggilega verið
vandræðalaust, sagði ég þurrlega.
Hann leit ekki á mig, hann beindi
allri athygli sinni að stúlkunni, sem
starði á hann eins og dáleidd hæna.
Svo gafst hún upp.
— Ég setti svolítið í hana, en það
er ekki eitur,, heldur hægðarmeðal,
svo hún gæti fengið hressilega í
magann. Hún er tík, og ttkardótt-
ir, og þér söguð mér að fá henni
hringinn, henni sem er nógu rík, —
ég setti olíu í súpuna, svo hún yrði
veik, reglulega mikið veik, . .
Röddin brást henni.
— En sniðugt, sagði ég.
við slíkt? Olía, segirðu. Áttu við
rísínolíu?
— Nei, nei, nei, ég er að segja
að ég hafi ekki vitað hvað það var.
Það var svört flaska. Hvers vegna
spyrjið þér ekki John sjálfan. Hann
getur sagt yður að þetta er hættu-
laust. Hann sagði að þetta væri
sterkt á bragðið, svo ég kryddaði
súpuna vel . .
— Hvenær notaðirðu þetta síð-
ast? Þegar ég var f Chiba?
— Já, já, en hvers vegna eruð
þér svona á svipinn. Þetta var svo
lítið, aðeins einn eða tveir dropar,
— svo varð hún svolítið lasin . . .
en svo batnaði henni fljótt, og þá
var svo gott að eiga við hana, hún
var svo róleg .
Ég hefði ekki þorað að hreyfa
mig, hvað sem í boði hefði verið.
Skálin fór að hristast í höndum
hans, en stúlkan virtist ekki taka
eftir hættuboðanum. Hún var ekki
einu sinni hræðsluleg, en góndi á
hann. Ég veit ekki hve fljótt mér
var það Ijóst að þau voru ekki að
tala um mia, heldur um Harriet
frænku.
— Róleg, hafði hann upp eftir
henni. — Ég skil. Ég varð svo hissa
á heilsufari hennar. Gerðirðu þetta
( hvert sinn sem ég fór burt?
— Ekki alltaf. Stundum, þegar
hún var erfið. Þér vitið hve vel ég
hugsaði um hana. Og þér vitið líka
að hún hringdi dag og nótt, ég
fékk aldrei frið, þurfti að vera á sí-
felldum hlaupum, , . En þér vitið
að ég hefði aldrei viljað gera henni
illt. Ég gaf henni aldrei nema
nokkra dropa, og svo sinnti ég
henni vel, — þá var hún róleg í
marga daga á eftir.
— Og hún var þér þakklát. Þú
ert sniðug, Halide. Var það í slíku
ástandi sem hún gaf þér hringinn?
— Hún gaf mér margt fleira.
Hún sagðist vilja að ég ætti þetta,
ætti að eiga þetta til minningar,
vegna þess hve vel ég hugsaði um
hana. Þér getið ekki tekið þetta frá
mér. Ég fékk föður mínum allt sem
hún gaf mér, nema hringinn. Og
svo, þegar ég verð ensk frú.
— Þú drapst hana, hvæsti hann
milli samanbitinna tannanna. Skil-
urðu það, fjandans asninn þinn.
— Það gerði ég ekki! Nú var
rödd hennar orðin skræk af illsku.
— Hvernig vogið þér að segja það?
Þetta var aðeins skaðlaust lyf, ég
tók það úr skúffu í herbergi Johns.
. . . Það var í gamalli lyfjatösku,
sem maður frúarinnar átti og nof-
aði á ferðum sínum
— Því eldgamla eiturbrasi, guð
má vita hvað það var. Vissi John
um þetta?
— Nei. En ég spurði hann hvað
þetta væri. Það var ekki eitur, hann
sagði að þetta væri laxerolta, sem
væri búin til úr einhverri jurt.
Já, euphorbia.
Hann lyktaði upp úr skálinni. Svo
hristi hann sig, eins og hann væri
að kafna.
— Krotonelía! Drottinn minn! Að-
eins nokkra dropa, segirðu! Tuttugu
dropar nægja til að drepa úlfalda.
Og þetta léztu gamla, sjúka konu
eta ....
— Ef þú hefðir ekki slett þér
fram í þetta, þá hefði hún verið
á lífi nú, og við hefðum ekki þurft
að hafa þessa krakkaskratta hér, —
allt hefði gengið eins og ( sögu.
En þú — þú þín auma
Og hann fleygði skálinni með
súpunni framan í hana, og lyfti
upp höndinni, eins og til að slá
hana. Ég hljóp til og greip föstu
taki í handlegg hans.
— Nú ei nóg komið! Hættið
þessu!
Hann rykkti sér til og ég var
nærri hrokkin út að dyrum. Og allt
í einu sá ég eitthvað blika í hendi
hennar. Hún fleygði sér á hann.
Það var hnffur, sem hún hélt á.
Hann var vopnlaus, og greip til
þess sem hendi var næst. Ég hélt
að hann ætlaði að ná ( keyriS, sem
hékk uppi á veggnum, en hann
náði ekki til þess, svo hann greip
lurk, sem lá á gólfinu, og fleygði
honum til hennar
Lurkurinn kom í ennið á stúlk-
unni. Höndin með hnífnum geigaði,
þegar stúlkan féll á gólfið, með-
vitundarlaus .
Framhald í næsta blaði.
9. tbi. viKAN 33