Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 30

(IHE GRADUATEI 5. HLUTI
— Ég meinti þetta ekki....
þetta um fílabeinið....
— Allt í lagi, sagði faðir hans,
— en Ben....
— Já.
— Það verður að gera eitt-
hvað. Ef til vill varð ekki mennt-
unin sú sem efni stóðu til. Kann-
ske varð hún einskis virði. En þú
getur ekki haldið svona áfram.
— Ég reyni |þara að verða
engum til trafala.
— Það er ekki atriðið. Það er
bara að þetta líferni á þér er að
gera út af við móður þína. Ég er
því miður hræddur um að móðir
þín sé áhyggjufyllri en hún læt-
ur í ljós.
— Mér þykir fyrir því.
— Við skulum vera hrein-
skilnir, Ben. Móðir þín og ég
berum sízt minni ábyrgð á þessu
— hvað sem það nú er — en þú.
— Ónei.
— Jú. Við höfum alið þig upp.
Við höfum reynt að láta þig fá
áhuga á vissu manngildi.
— Pabbi, ég er ekki að ásaka
þig.
■—• Ja. þá geri ég það.
— Þú ættir ekki að gera það.
— Ben, sagði herra Braddock,
eitthvað hræðilegt er að.
— Sjáðu nú til, pabbi, sagði
Benjamín. — Þetta er orðin
nokkurs konar melódrama. Hvers
vegna...
— Einmitt það?
— Ha?
— Þetta er bara melódrama í
þínum augum, ha?
— Sjáðu til, pabbi, sagði hann,
— stúdentinn kemur heim. Hann
verður ruglaður. Hann verður
bitur. Hann slæpist um heima
hjá sér og fer í hassið. Foreldrar
— Sjáðu til, pabbi, sagði hann,
hans sitja örvæntingarfull og
ásaka sig fvrir mistök hans. Eg
meina — já. Hann kinkaði kolli.
— Það er töluverður jarðarfarar-
bragur á þessu öllu saman.
Herra Braddock ætlaði að fara
að segja eitthvað meira, þegar
hann var truflaður. Frú Brad-
dolk bankaði á dyrnar og kom
svo inn.
— Robinson-hjónin eru hérna,
sagði hún. — Ætlið þið ekki að
koma fram og heilsa upp á þau?
Benjamín hörfaði aftur á bak.
— Ég ætla upp í herbergið mitt,
sagði hann.
— Ben?
— Mamma, ég er hálf-lasinn.
Faðir hans starði á hann frá
skrifborðinu. — Ben? sagði hann.
— Hvað?
— Hvað gengur á?
— Ég veit það ekki, sagði
Benjamín. — Ég fæ stundum
krampa eftir matinn. En mér
batnar ef ég leggst fyrir.
Faðir hans starði enn á hann
og reis upp frá stólnum. Benja-
mín horfði vandræðalega á þau
eitt augnablik en leit svo niður
fyrir sig. — Svona, sagði hann,
— nú er það betra. Hann kinkaði
kolli.
— Ætlarðu þá að koma og
heilsa upp á Robinson-hjónin?
— Ójá, fyrir alla muni.
Frú Robinson stóð með bakið
að arninum, íklædd sömu brúnu
dragtinni og hún var í fyrsta
kvöldið sem Benjamín hitti hana
á hótelinu.
— Hæ, sagði Benjamín.
- Sæll, hvernig hefur þú
það?
— Fínt, þakka þér fyrir.
— Hvað, hefur þú verið að
synda? spurði herra Robinson og
rétti út hendina.
— Já, í dag, sagði Benjamín.
— Eftir hádegið. Ég hef bara
ekki haft mig i það að skipta um
föt.
— Jæja, sagði herra Robinson,
— fáðu þér sæti. Ég hef ekki séð
þig lengi.
Benjamín settist við hlið herra
Robinsons í sófann.
— Hvað er títt,
— Ha?
— Hvað hefur þú verið að
gera undanfarið?
— O, svo sem ekki neitt.
Slappað af.
Herra Robinson kinkaði kolli.
— Það er einmitt það sem ég
myndi gera ef ég gæti. Það hlýt-
ur að vera i lagi.
— Já, — ég meina nei, þakka
þér fyrir.
— Og hvaða áform ertu með?
spurði herra Robinson.
— Engin ákveðin.
— Ég reikna með að þú hafir
hætt við þessa kennsluhugmynd
sem þú gekkst með í maganum,
ha?
— Það er fullsnemmt að segja
nokkuð um það, sagði frú Brad-
dock.
— Ha?
— Eg held bara enn að Ben
eigi eftir að verða kennari ein-
hvern daginn.
— Það gæti verið, sagði
Benjamín. — Sennilega er erfitt
að segia nokkuð ákveðið um
málið á þessu stigi.
— Já, auðvitað, sagði herra
30 VIKAN 9-tbl-