Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 23

Hún var með ljótt glóðarauga, en tók
það ekkl svo hátíðlega.
Kuldinn var ægilegur, mér fannst ég deyja hundrað sinnum.
Siðust allra var hún horin burt.
að það var mjög kalt í vélinni.
Nokkrum mínútum eftir flugtak
slokknuðu liósin í farþegarúminu
og ég heyrði einhver dauf hljóð,
eins og í sprengingu. Enginn náði
því að gefa frá sér nokkurt hljóð,
þetta gekk allt svo fljótt. Við hröp-
uðum niður í myrkrið. Það síðasta
sem ég man eftir var að ég beygði
miq áfram og hélt handleggjunum
fyrir andlitinu. Svo kom sprenging-
in.
Éq veit ekki hve lengi ég var
meðvitundarlaus. Það var ískaldur
snjórinn sem vakti mig. Ég lá á
grúfu í sniónum. Öryggisbeltið hélt
mér fastri í stólnum, sem lá ofan
á mér, og það bjargaði örugglega
lífi mínu. Ég gat fljótlega losað
mig og fann þá að ég gat bæði
hreyft mig og gengið, án þess að
finna til. Ég heyrði ekki nokkurt
hljóð, það var grafarþögn í kring-
um mig. Guð minn góður hvað mér
var kalt. Ég áttaði mig svolítið þeg-
er ég sá lendingarljósin á flugvell-
inum, það var ekki búið að slökkva
þau, svo ég fór að líta í kringum
mig, og þá sá ég einhverja hrúgu,
sem gat verið flakið af vélinni.
Það var nokkur spölur þangað;
það var greinilegt að ég hafði kast-
ast út úr vélinni, þegar hún hrap-
aði. Stjórnklefinn var um 75 metra
frá mér. Þegar ég kom í nánd við
hann heyrði ég greinilega að ein-
hver var að kalla, svo ég flýtti mér
þangað. Þar sat vélamaðurinn í
snjónum, með brotinn fót. Svo kom
klugstiórinn. Hann var berfættur og
hræðilega blóðugur í framan. Við
lögðumst á eitt við að reyna að
draga þá tvo, sem voru á lífi, en
fastir í flakinu. Það var ógerning-
ur. Þeir voru báðir slasaðir, en með
fulla meðvitund.
En svo slokknuðu lendingarljós-
in og allt varð koldimmt. Flugstjór-
inn bað mig að reyna að finna hitt
fólkið. Ég staulaðist út í skóginn
og reyndi að leita að hinum félög-
um mínum,- kallaði stöðugt en fékk
ekkert svar. Það var rétt svo að ég
rataði að stjórnklefanum aftur. Við
sáum að við þyrftum að reyna að
kveikia eld, bæði til að ylja okk-
ur og svo til að gera vart við okk-
ur. Okkur var svo kalt að við gát-
um varla talað.
Ég gat skrapað saman nokkrum
kvistum og hrísi, — sjáið hendur
mínar! Að lokum varð þetta lítið
bál, svo ég fór að leita að neyð-
arsendinum. Og af hreinni tilviljun
rak ég fótinn í eitthvað hart, og
þar var sendirinn! Ég kallaði aft-
ur og aftur. Þegar ég að lokum
náði sambandi við Arlanda-flugvöll-
inn, hefði ég getað grátið af gleði.
En mér fannst ég deyja hundrað
sinnum áður en hjálparsveitin kom.
María gat ekki sagt mikfð, hún
kallaði aðeins, eins og hræddur
fugl: — Flýtið ykkur, góðu flýtið
ykkur, við erum að deyja úr kulda!
Þegar hjálparsveitin kom, klukk-
an hálf fjögur um morguninn, gat
Maria José ekki sagt neitt annað
en: — Takið þá fyrst!
Þessi hetja frá Arlanda flugslys-
inu er grannvaxin og fíngerð, og
lítur út fyrir að vera betur byggð
til að dansa tango á heitum nótt-
um, en að vera við björgunarstarf
í 28 gráðu frosti, og þó nokkuð
meidd sjálf. Það er greir.ilegt að
það er ekki nauðsynlegt að vera
sterkbyggður eins og John Wayne,
þegar um lífið er að tefla. Það hefði
enginn mannlegur máttur getað
gert meir en Maria José gerði þessa
nótt, og félagar hennar geta þakk-
að henni að þeir fengu að halda
lífi og limum . . . .
9. tbi. VIKAN 23