Vikan - 26.02.1970, Blaðsíða 18

EFTiR MARV STEWARI
Hringur
soitíánsins
Hversvegna var henni svo umhugaS um að ég
borSaSi súpuna? Hún hafði þá . . . .
- Hvað hafið þér sett í hana? spurði ég.
NÍUNDI HLUTI
Mér varð smám saman Ijóst hvað
hann var að segja.
— Hér? Er Charles hér? Hann
getur alls ekki verið hér, þér eruð
að Ijúga. Ég veit að þér Ijúgið. Hann
skrifaði mér bréf, áður en hann fór
frá Beirut. Hann fór til Damaskus,
til að hitta föður Bens. . . Og við
sáum hann á. veginum. . . .
— Hann skrifaði raunar bréf,
hann átti meira að segja sjálfur
uppástunguna. Svo að við gætum
verið vissir um að þér reynduð
ekki að koma til Dar Ibrahim aftur,
og væruð ekki að leita að honum.
Annars hefðum við ekki getað látið
yður fara frá hótelinu um morgun-
inn.
— Hvers vegna gerður þér þetta?
— Það var bílstjórinn yðar og
hótelið. Frændi yðar benti okkur á
að það væri betra að sleppa yður,
heldur en að eiga það á hættu að
leit að yður yrði hafin. Svo benti
hann okkur líka á að þér væruð
viss um að hafa séð frænku yðar,
svo þér mynduð geta þess, að þér
hefðuð hitt hana, og það yrði til
þess að engan grunaði að hún væri
látin.
— Svo það var aðeins til að halda
mér í burtu héðan að hann skrifaði
þetta bréf.
—• Einmitt!
Ég þagði. Samtalið virtist ekki
snúast lengur um mig. Hann hélt
áfram að tala, en ég skynjaði það
óljóst: Jahn Lethman-,,Englendingur-
inn", sem geitahirðirinn litli hafði
séð aðeins í fjarlægð, — hafði ekið
hvíta bílnum til Beirut um morgun-
inn, falið hann í hliðargötu, leitað
uppi náunga. sem virtist heita Yus-
uf og fengið honum bréfið, sem
hann svo kom til hótelsins.
— En þér gátuð ekki setið á yð-
ur, þér hringduð meira að segja til
Englands, og það sem okkar maður
heyrði af samtali yðar við Dama-
skus, kom ckkur á þá skoðun að
bezt væri að gera 'yður skaðlausa.
18 VTKAN 9-tbl-
— Arabinn t símaklefanum. En ég
sagði þetta við sjálfa mig, ekki við
hann.
— Já, vissulega. Við ákváðum að
ná yður hinum megin við landamær-
in, og láta yður svo hverfa. Við ætl-
uðum að elta uppi bíl yðar, ná yður
úr honum, taka peninga yðar og
skilríki og eyðileggja bílinn. . .
Yusuf tók Porchinn, ók honum yfir
landamærin og beið. Það var auð-
vitað tálbeita.
— Hamid. ó, hafið þér látið
granda Hamid?
— Það verður ekki gert ef hann
er skynsamur. Það eru flestir Arab-
ar, ef þeir eygja einhver laun. Hann
hló. — Þegar ég sá að þér voruð
stönzuð við landamærin, hélt ég að
nú væri búið spil, en það bjargað-
ist. Þér sáuð mig ekki, en ég var
þar og sá hvað skeði. Bílstjórinn
minn fór inn í tollskýlið og hlust-
aði á það sem fram fór, svo ég lét
hann aka yfir mörkin og segja Yus-
uf að halda í suður. Ég var svo
heppinn að þér höfðuð líka séð bíl-
inn, og senduð bílstjóra yðar til að
elta hann uppi. Síðan gekk allt eins
og í sögu. Þér sögðuð svo allir
heyrðu að þér ætluðuð til Adonis-
hótelsins í Baalbek, taka leigubíl þar
til að aka vður til Beirut, svo ég
fór þangað á undan yður og beið.
— Hvað hafið þér gert við Char-
les?
— Ég er búinn að segja yður
það. Hann er lokaður inni í klefa.
Nú var hann hættur að hlæja.
— Hafið þér farið illa með hann?
— Það voru svolitlar róstur ( gær.
— Reynduð þér að slá Charles
niður? Þá var ekki að undra þótt
Lethman hafi litið svolítið skugga-
lega út. Og yður, vesalings frænku
minni, var hahn vondur við frænku
líka?
Nú var hann svo sannarlega hætt-
ur -að hlæja, hættur fyrir alvöru.
Hann var sótrauður í framan og
æðarnar í gagnaugunum þrútnar.
Hann náði aldrei taki á mér, ég
var vopnaður. Ég viðurkenni að
John er ekki mikill bógur, enda
neytir hann eiturlyfja.
— Eiturlyfja?
Hann var nú kominn langt frá
mér. Ég laut fram og reyndi að sjá
hvert hann hafði farið. Ég hafði það
á tilfinningunni að ég ætti að vera
mjög áhyggjufull vegna Charlesar,
og hrædd um mitt eigið líf. En ég
gat ekki einbeitt huganum. Það var
allt í þoku í kringum mig, og mér
fannst ég svífa einhvers staðar í
loftinu.
— Einmitt eiturlyf, heimski, litli
skratti, sagði hann hæðnislega. —
Eiturlyf! Það liggur indverskur
hampur fyrir fleiri milljónir hérna
niðri í kjallaranum, og þetta verður
sótt í kvöld, og álíka magn er að
verða þroskað á ökrunum við Lak-
louk. Ef frækna yðar hefði ekki
tekið upp á því að hrökkva upp af,
þá hefði ég getað beðið þess í ró-
legheitum að sjá fyrir endann á
uppskerunni. Hann andaði djúpt. —
Og það er ekki eingöngu hampur,
það er ræktað opium í Tyrklandi og
Iran, vitið þér það ekki? Það eru
efni sem segja sex! Opium, morfín,
heroin — og ég hef sambönd yfir
Sýrland, sem aldrei hafa brugðizt,
þetta gengur eins og í sögu. Það
eina sem vantar er svolítill tíma-
frestur og það næði, sem við höf-
um hér á Dar Ibrahim . .
Ég hafði hugsað mér að slökkva
í sígarettunni í öskubakkanum, en
hann var of langt í burtu, ég náði
ekki svo’ langt. Stubburinn rann
milli fingranna niður á gólfið, og
ég gerði ekki tilraun til að taka
hann upp. — horfði á hönd mína og
fannst hún vera einhvers staðar
víðsfjarri, og alls ekki eins og hún
væri viðloðandi líkama minn.
— Og það næði höfðum við, áð-
ur en þér fóruð að flækjast hing-
að. Herbergið við hliðina á klefan-
um sem þér voruð læst inni í, er
tilraunastofa Við höfum unnið eins
og skepnur, síðan síðasta uppskera
kom hingað. Úlfaldalestin kemur yf-
ir landamærin í nótt
Rödd hans dó út, og ég heyrði
hann hlæja djöfullega.
— Eruð þér ennþá syfjuð og
máttlaus? Þér fenguð marijuana í
bílnum, og nú eruð þér búnar að,
revkia þrjár í viðbót. Ég set vður
í kompuna, svo þér getið sofið úr
yður vímuna, þangað til í fyrramál-
ið.
Ég heðfi fegin viljað beita athygli
minni, og það var nauðsynlegt að
gera það. En allt var eins og í þoku,
óljósar myndir fyrir augum mínum,
Ijósrákir og skuqqar. Áhvggjufullt
andlitið á John Lethman, djúpt liggj-
andi, qrá auaun. Arabastúlkan. —
Hampræktunin, — hundar á hlaup-
um á triástofni. Brúsarnir í kjallar-
anum. Ég var einhvern veginn utan
við þetta allt saman, hátt fyrir of-
an, svífandi eins og engill, eins og
útskornu englarnir bak við köng-
ulóarvefinn í loftinu, föl andlit, fár-
ánlega brosandi. Það var eins og
ég sæi sjálfa mig, — aðra stúlku.
Ég gat ekkert gert til að bjarga
henni, þótt hún væri í bráðri hættu,
og hafði engan áhuga á því. Stúlk-
an var ekki einu sinni hræðsluleg
á svipinn
Ekki einu sinni þegar John Leth-
man kom hljóðlega inn í herbergið
og spurði Henry Grafton:
— Er hún sofandi?
— Þrjár sígarettur. Hún steinsef-
ur. En pilturinn?
— Það er slokknað á honum líká.
Hann er til friðs.
Henry Grafton hló. ' í
— Sem sagt allt í lagi. Við ætt-
um þá að hafa frið til að Ijúka við
þetta. Og þú, minn kæri vinur, þú
ættir að halóa þér í skefjum, þú ert
nú þegar búinn að fá nóg, það sést
á þér. Nú færð þú ekki meira fyrr
en við komum til Beirut. Heyrirðu
til mín? Ágætt. Berðu hana þá nið-
ur.
Yngri maðurinn laut yfir stólinn.
Stúlkan hreyfði höfuðið, eins og í
draumi, glotti bjálfalega og hló. Það
var eins og hún væri að reyna að
segja eitthvað, en gafst upp. Höfuð-
ið dinglaði til.
— Ég verf að segja að ég kann
betur við hana í þessu ástandi, sagði
John Lethman.
— Hún er eiginlega of lagleg fyr-
ir þennan munnsöfnuð sem hún til-
einkar sér. Drottinn minn, þvílík
fjölskylda. Hún minnir mig á kerl-
inguna, þegar hún var sem allra
verst. En hún getur sjálfri sér um
kennt. Þú neyðist til að bera hana.
Lethman beygði sig yfir stólinn.
Þegar hann hreyfði við mér, hefur
marijuanavímunni eitthvað létt.
— Takk fyrir, ég get gengið sjálf,
gat ég stunið upp, að því að mér
sjálfri virtist með miklum virðug-
leik.
— Það getið þér ekki, sagði hann
óþolinmóður. — Ég geri yður ekk-
ert illt. Þér skuluð ekki vera hrædd!
— Við yður, sagði ég. — Nei,
þér megið ekki koma mér til að
hlæja.
Hann beit á vörina, rykkti mér
upp úr stólnum og slengdi mér á
bakið. Ég verð að kannast við að
ég eyðilagði þessa hetjulegu athöfn
hans, með því að hlæja eins og
fífl alla leiðina að fangaklefa mín-
um.
Það var mörgum klukkutímum
síðar. Ég lei+ á úrið, og ég sá að
klukkan var ellefu. Tíminn hafði
liðið í draumi, en nú hafði ég fast
undir fótum, allt of fast. Ég sat á
fletinu í klefanum og hélt höndun-
um um höfuðið. Ég var ekki leng-
ur máttlaus og sljó, en höfuðverk-
urinn var næstum óbærilegur. Skiln-
ingavitin fimm voru greinilega kom-
in í samband, því að ég var skelf-
inu lostin, og horfðist f augu við
það.
í þetta sinn höfðu þau látið loga
hjá mér Ijós Þríálmaður lampi var
á veggnum. Ég reyndi að stíga í
fæturna. Ég fann fyrir gólfinu, og
það var alltaf framför Ég sat kyrr
á fletinu og horfði í kringum mig
í daufri birtunni
Herbergið var stærra en ég hafði
á'litið í fyrstu, vlrtist ná langt inn
í rökkrið. Bak við draslið, sem ég