Vikan - 08.10.1970, Page 16

HENNI VAR ÞAÐ fullljóst, að
syni hennar lá eitthvað á hjarta.
Hann var á stöðugum þeysingi
milli herbergis síns, þar sem
hann átti að vera að læra lexí-
urnar sínar, og skrifborðsins, þar
sem hún sat við bréfaskriftir.
Hins vegar hafði hann enn ekki
sagt neitt, sem benti til þess,
hvert raunverulegt erindi hans
væri.
Síðast hafði hann hætt að
læra til þess að ræða við hana
um framtíð sína.
— Þú veizt, að ég hafði hugs-
að mér að verða markvörður í
fótboltaliði, þegar ég er orðinn
stór. En ég er hættur við það.
Þegar hún svaraði honum
ekki, stóð hann kyrr, en tók svo
að ókyrrast og sveifla öðrum
fætinum fram og aftur.
— Viltu ekki vita, hvað ég
ætla að verða í staðinn?
— Jú, auðvitað, Roger. Hvað
er það?
— Ég ætla að verða kapp-
akstursmaður, sagði hann og
skaut fram hökunni, eins og
hann byggist við andstöðu gegn
þessari mikilvægu ráðagerð
hans. Þegar yfirlýsingin virtist
engin áhrif hafa, endurtók hann
hana og hækkaði róminn til
muna:
að þér úr brennandi húsi, nema
hún bjargi sjálfri sér um leið?
— Jæja?
Roger beit á vör, en það gerði
hann jafnan, þegar hann glímdi
við stóru systur sína.
— En ef ég er nú staddur á
efstu hæðinni og hún fleygir
mér út um gluggann, en kemst
ekki sjálf?
Elisabét leit með fyrirlitningu
í áttina til litla bróður síns.
Hann var ekki hár í loftinu,
greyið, og mjór að auki. Hann
var ekki enn orðinn sex ára
gamall, þótt hann væri rétt ný-
byrjaður að ganga í skóla.
— Heyrðu, sagði hún. —
Hversu hátt er efsta hæðin, sem
þú ert að tala um?
— Ægilega hátt, sagði Roger
hreykinn. — Hundrað hæðir
minnst. Kannski miklu meira.
Hún kastaði til höfðinu og fór
að skellihlæja:
- Hundrað hæðir! Það væri
gáfulegt að bjarga þér með því
að fleygja þér út um gluggann.
Roger blóðroðnaði af skömm.
Hann hafði ekki roð við systur
sinni í rökræðum frekar en fyrri
daginn og þótti súrt í brotið að
þurfa að þola háðsglósur henn-
ar. Neðri vör hans tók að titra.
Hann var kominn með grátstaf-
rsta nóttm
að heiman
Ég var að segja, að ég ætl-
aði að verða kappakstursmaður.
— Já, það er afbragðsgott,
tautaði frú Clark og hélt áfram
við bréfaskriftirnar. En það leið
ekki á löngu, þar til Roger ónáð-
aði hana enn einu sinni:
— Ef það mundi nú kvikna í
og þú gætir aðeins bjargað -einni
manneskju, hvort mundir þú þá
heldur bjarga sjálfri þér — eða
mér?
Eldri systir hans, Elisabet,
lagði frá sér skólabók, þar sem
hún sat i hnipri fyrir framan
sjónvarpstækið og horfði á
spennandi kvikmynd.
Þarftu alltaf að vera með
þessar bjánalegu spurningar þín-
ar, sagði hún fyrirlitlega. —
Þessi síðasta spurning þín var
reyndar asnalegri en allar hin-
ar. Hvernig getur mamma bjarg-
inn í kverkarnar.
í sömu svifum lét heimilis-
faðirinn, herra Clark, til sín
taka. Hann hætti andartak að
lesa blaðið sitt, leit til Elisabet-
ar og sagði:
— Hver hefur leyft þér að
horfa á sjónvarpið, þegar þú átt
að vera að læra?
— Æ, góði pabbi, svaraði
Elisabet. - Ég er að læra. Þú
sérð, að ég er með mannkyns-
söguna hérna í höndunum....
— Þú getur ekki gert hvort
tveggja í einu, lesið mannkyns-
söguna og horft á glæpamynd í
sjónvarpinu. Slökktu á tækinu
og farðu strax inn í herbergið
þitt og lestu þar.
Elisabet slökkti á sjónvarps-
tækinu og gekk snúðugt út. í
dyragættinni stanzaði hún, leit
Framhald á bls. 36