Vikan - 08.10.1970, Síða 21

99
Líklega hefur hugur minn
helzt staðið til þess að vera
bóndi. Mér þykir gaman að
skepnum, sérstaklega hefur
hesturinn frá blautu barnsbeini
staðið hug mínum nærri. Nú
orðið skortir mig kannski hug-
rekki til að breyta um, og gera
með því nám og starfsreynslu
lítils virði í átökum við verk-
efni framtíðarinnar.
Svo ég víki örlítið að hestin-
um aftur og samskiptum mínum
við hann. Ég man mig ungan í
fangi móður minnar, er hún
reiddi mig yfir grátt ólgandi
jökulvatn. Straumurinn vall um
okkar er oftast góður andi og
tillitssemi á báða bóga.
Frú Kristín?
Já, ég er hætt að elta lunda-
pysjuna þó ég komi út í Eyjar,
og ég kann vel við mig í Hvera-
gerði. Okkur hefur fundizt það
sjálfsagður hlutur að vinna og
koma upp notalegu heimili. Við
hefðum ekki gert það nema
vegna þess að það veitti okkur
ánægju, því að við erum bæði
sjálfselsk.
Strákarnir okkar eru komnir
nokkuð á legg. Bjarni, sá yngsti,
er bráðum fimm ára, Hróðmar,
sá elzti, tólf ára og Sigurjón á
ellefta ári.
Bjarni Eiríkur, Kristin, Sigurjón, Bjarni, Hróðmar.
Nokkur undanfarin ár, hef ég
unnið öðru hvoru við símaaf-
greiðslu hér á stöðinni, einnig á
heilsuhælinu.
Já, strákarnir eru komnir á
legg. Það var nefnilega í gær
sem ég kom hingað. Þá var frú
Kristín ennþá ókomin úr orlofs-
ferð sinni til Vestmannaeyja.
Með henni fór yngsti sonurinn,
Bjarni, en Hróðmar er þegar bú-
inn að vera þar í mánuð sem
hver annar starfandi strákur.
Heima er því aðeins húsbóndinn
og sonurinn Sigurjón, og ég á
eftir að sjá það svo greinilega,
að ekki verður um villzt, að
hann er kominn vel á legg.
Einhvern tíma fyrr hafði svo
Hús fjölskyldunnar í Hveragcrði.
bóga hestsins og síður. Ég horfði
yfir brúnan makkann, sem
hringaði sig þróttmikill og
mjúkur, ekki angraður og ótta-
sleginn heldur glaður og örugg-
ur. Þessi sama ljúfa kennd, sem
ég tæpast get lýst með orðum
grípur mig jafnan í návist hest-
anna minna. Þó er það með þá
eins og mennina, að þeir eru
misjafnlega skapfelldir í sam-
skiptum.
Ég og hesturinn mælum ekki
á sama máli, en skiljum þó hvor
annan tiltölulega fljótt. Milli
Húsfreyjan á Stóra-Hálsi.
til talazt milli okkar Bjarna, að
ég skyldi sækja hann heim og
þá færi hann með mig á hestum
frá Hveragerði um hálsa norður
í Grafning.
Seinna fékk ég að vita, að
hann gerði ekki ráð fyrir lengri
ferð en austur í Sogn. Þar bjóst
hann við að mér mundi þykja
sem nóg væri og vilja aftur snúa.
Jæja, oftraustið er nú heldur
ekki gott. —
Jarpur, vinur minn frá í fyrra,
Framhald á bls. 39.
4i. tbi. VIKAN 21