Vikan - 08.10.1970, Page 32

Hvað varð af lögreglunni, hugsaði Enrico
reiður. Það voru fleiri klukkutímar síðan
drengurinn hringdi heim til sín. Hvern fjandann
voru þeir að slóra! Þeir voru þó nógu
fljótir stundum, en nú, þegar hann hafði
þörf fyrir aðstoð þeirra-----
6. HLUTI SÖGULOK
Nú var mesta erfiðið yfir-
staðið. Gatið í gólfinu var orðið
nógu stórt til að hann gat kom-
ið rafmagnssleggjunni niður um
það.
— Slökkvið þið ljósið og
dragið tjöldin frá, sagði hann í
skipunarróm. — Eg kann betur
við dagsbirtuna. Tino, þú stend-
ur við gluggann og segir mér
strax til, ef einhver kemur!
Drengurinn hlýddi.
Marina hlýddi honum líka,
það var eins og hún væri dá-
leidd. Heitir kossarnir brunnu
ennþá á vörum hennar. Það var
algerlega óskiljanlegt að hún
skyldi hafa þessar tilfinningar
gagnvart honum. Hún var æst
. . . rugluð.... Hvemig gat þetta
verið, þegar henni var ljóst
hvers konar maður hann var.
Hún var ekki beinlínis að hugsa
um bankaránið eða frekjulega
framkomu hans, heldur var það
drengurinn og áhrifin, sem hann
hafði á barnið. Hann hafði látið
hann finna til öryggis og trún-
aðartrausts, til að nota það svo
sér í hag. Það var óskiljanlegt
að nokkur maður með mannleg-
ar tilfinningar gæti framið slíkt
níðingsbragð.
En þrátt fyrir þetta, þrátt
fyrir allt, fann hún hvemig hún
hallaðist á sveif með honum.
Gat jafnvel skilið hann. Hún var
sjálf í andstöðu við þjóðfélagið,
á vissan hátt. Hún hataði mis-
ræmið í þjóðfélaginu og hamr-
aði á því í bókum sínum. Hún
dró fram spillinguna, ljúfa lífið
og hina hræðilegu eymd, sem
sumir þurftu að líða, án þess að
yfirvöldin lyftu einum fingri.
Hún hafði sjálf komið sér fyrir
utangarðs, þótt hún væri fædd
inn í sérréttindastéttina....
— Nú setjizt þér þarna á
stólinn og þér skuluð ekki reyna
neinar hundakúnstir, því að
þá....
— Gerið það sem þér viljið,
sagði hún með hljómlausri rödd,
— en hugsið um drenginn!
Hann leit snöggvast til henn-
ar. Svo sagði hann:
— Tino, vertu vel á verði!
Hann stakk meitlinum í raf-
magnssleggjuna og þrýsti á
hnappinn. Húsið lék á reiði-
skjálfi og hávaðinn var ærandi.
Steinsteypan var hörð eins og
stál og Enrico hamaðist eins og
brjálaður maður. Fram að þessu
hafði honum fundizt tíminn
sniglast áfram en nú flaug hann.
Klukkan var ellefu, þegar hann
loksins gat lagt sleggjuna frá
sér og farið að moka mjúkri
moldinni upp.
Hann var alveg uppgefinn.
Hann hafði fleygt af sér jakkan-
um og skyrtan var blaut af
svita. Ög nú átti hann heftir að
moka upp moldinni, en hugsun-
in um töskuna veitti honum nýj-
an kraft.
Allt í einu fann hann að skófl-
an snerti eitthvað hart. Hann
þurrkaði sér um ennið á skyrtu-
erminni.
— Komið og sjáið! É'g trúi
þessu varla sjálfur! Tino, komdu
og sjáðu.
Þau störðu öll þrjú niður í
holuna.
Svo leit Marinna upp og horfði
á Enrico. Svipur hans var gjör-
breyttur. Þannig hlaut hann að
hafa litið út þegar hann var lít-
ill drengur, áður en lífið mark-
aði spor sín á andliti hans. Hann
brosti til hennar, biðjandi, og
henni fannst sem hann hefði rétt
fram hendurnar til að biðja hana
að taka þátt í gleði hans.
Hún fékk kökk í hálsinn og
flýtti sér að líta aftur niður í
holuna, þar sem hornið á tösk-
unni kom greinilega í ljós. Henni
fannst sem það glotti háðslega
framan í Enrico. Hún óskaði
þess heitt og innilega að hann
bæri gæfu til að skilja hvað
þetta átti eftir að hafa í för með
sér. Hana langaði til að segja við
hann að þetta myndi fylgja hon-
um ævilangt, ef hann skilaði
ekki þessum peningum. En hún
sagði ekki neitt. Hann myndi
ekki hlusta á hana. Nokkur
augnablik hafði hún gleymt því
að hann var bankaræningi, —
glæpamaður, án mannlegra til-
finninga, sem sat fastur í
þrj ózkufullum ásetningi um að
ná þessum peningum, hvað sem
það kostaði.
Hún sá gleðisvipinn á andliti
drengsins og hún fann til reiði
gagnvart manninum, sem rugl-
aði þannig réttlætiskennd barns-
ins, manninum, sem hafði þau
bæði á valdi sínu.
Enrico greip skófluna og mok-
aði nú af miklum móði og
nokkrum mínútum síðar kom
öll taskan í ljós. Hann hafði
gleymt öllu öðru, skeytti ekkert
um hætturnar, sem hlutu að vera
á næsta leiti.
Þá heyrði hann að Tino rak
upp öskur og sá að hann stóð
upp.
Hann stóð hreyfingalaus og
starði í augu Carlos Cavallo, sem
stóð í dyrunum, meg byssu í
hendinni og hæðnisbros á vör-
um.
Svo beygði hann sig niður og
greip töskuna. Hugsanirnar ólm-
uðust í höfði hans, svo honum
fannst heilinn vera að springa.
Hann vissi að í þetta sinn var
engin spurning um að skipta
jafnt. Nú var um lífið að tefla.
Ekki aðeins hans eigið líf, held-
ur líf drengsins og stúlkunnar.
Hvernig gat hann ráðið niður-
lögum Carlos? Hvað átti hann
að gera?
Hann stökk upp úr gryfjunni
og Tino kom hlaupandi til hans
og þrýsti sér að honum, skjálf-
andi af hræðslu.
— Eg sé að ég kem mátulega!
sagði Cavallo. — Nú, eftir
hverju ertu að bíða? Ætlarðu
ekki að opna töskuna? Þú varst
svo ákafur, áður en ég kom inn.
Flýttu þér að opna hana-
Enrico leit á Marinu.
— Komið yrður burt éhðan!
Farið þarna út í horn, og hreyf-
ið yður ekki! Þú líka, Tino!
32 VIKAN 4i. tbi.