Vikan - 08.10.1970, Blaðsíða 33

Gerið eins og ég segi.
Hann sneri sér aftur að Ca-
vallo.
— Jæja, út með það! Komdu
með þínar kröfur!
— Hér verður ekki talað um
samninga eða kröfur, sagði Ca-
vallo og hló hæðnislega. — Þú
gerir það sem ég skipa þér. Nú
er það ég sem ræð.
Enrico leit á drenginn.
— Heyrir þú ekki hvað ég
sagði? Flýttu þér frá mér!
Tino hreyfði sig ekki. Hann
þrýsti sér fast upp að Enrico —,
sem strauk fljótt yfir koll hans.
— Vertu ekki hræddur —
hann gerir þér ekki neitt! Eg
lofa því. Flýttu þér nú!
Tino gekk hægt aftur á bak.
— Jæja, svo þú lofar því,
sagði Cavallo og hló hátt. Hann
kom inn úr dyragættinni og
gekk að bókaskápnum, þar sem
hann gat haft þau öll í sjónmáli.
Hann beindi byssunni að En-
rico og djöfullegt glottið sýndi
að hann hafði mikla ánægju af
þessu.
Kylfan, hugsaði Enrico. Ef ég
gæti náð henni og ráðizt á hann.
En kylfan lá á botni töskunnar,
— hann hefði aldrei tíma til að
ná í hana....
Marina starði á manninn, sem
var svona grimmdarlegur á svip-
inn, og henni fannst sem hjarta
sitt hætti að slá. Hún hafði strax
skilið hvaða maður þetta var, af
því sem Enrico hafði sagt henni.
Hún sá líka náfölt andlit drengs-
ins, sem var viti sínu fjær af
hræðslu.
Hún rétti fram hendurnar til
að taka hann í faðm sinn, en
hann var ennþá tortrygginn
gagnvart henni og vildi ekki
koma til hennar. Hann stóð fast
við vegginn og horfði á barna-
ræningjann og andlitið var af-
skræmt af hræðslu.
Hún sá að jakki Enricos lá á
stól og sá móta fyrir skammbyss-
unni. En ég kann ekki að skjóta,
hugsaði hún, ég hef aldrei hald-
ið á skotvopni. Og þó að ég gæti
það . . . þá held ég að ég gæti
ekki fengið mig til að skjóta á
mann. . . .
— Hvernig vissir þú að ég
væri hér?
Rödd Enricos var róleg en
kuldaleg og hann leit ekki af
Cavallo, virti hann vandlega
fyrir sér, reiðubúinn til að ráð-
ast á hann, ef minnsta færi gæf-
ist til að slá byssuna úr höndum
hans.
— Heppni, vinur minn, svar-
aði Cavallo, — einfaldlega
heppni. Annað ekki. Það er ekki
þinn lukkudagur í dag. Eg sá
þig þjóta fram hjá í bíl stúlk-
unnar, -— rauðu kerrunni, sem
stendur þarna 1 bílskúrnum. Og
þegar ég heyrði strákinn öskra,
þá elti ég ykkur. En ætlarðu
ekki að opna töskuna? Langar
þig ekki til að sjá þær, — millj-
ónirnar þínar?
Enrico hreyfði sig ekki. Hvar
var nú lögregla? Hvern fjand-
ann voru þeir að gaufa? hugsaði
hann gremjulega. Bölvaðir sila-
keppirnir! Stundum létu þeir
ekki standa á sér... . Hann var
næstum farinn að hlæja að sjálf-
um sér, — að hann skyldi ergja
sig yfir starfsmönnum lögregl-
unnar, eins og hver annar
hneykslaður skattgreiðandi.
— Taktu töskuna og komdu
þér svo burtu, sagði hann reiði-
lega. — Þú ert á höttum eftir
peningum. Taktu þá! Þú mátt
hirða þá! En komdu þér sem
fyrst í burtu!
Augu Cavallos urðu eins og
mjóar rifur.
— Drottinn minn, það er
naumast þú ert orðinn gjafmild-
ur! Það er rétt eins og þú hafir
rétt til að gefa þessa peninga.
En það hefur þú ekki. Ekki héð-
an af. Eg skal fara, en ekki fyrr
en ég hef gert upp reikningana
við þig, skepnan þín.
— Það er mál sem kemur
okkur tveimur við. Engum öðr-
um. Leyfðu barninu og stúlk-
unni að fara. Þau geta ekkert
gert að því að þau hafa flækzt
í þetta. Leyfðu þeim að fara,
þau segja ekki til þín!
— Þau fara hvergi!
— Skilurðu ekki að það er
verra fyrir þig sjálfan, ef til....
Enrico leit á Tino og Marinu
Framhald á bls. 40.
41. tbi. VIKAN 33