Vikan - 08.10.1970, Qupperneq 39

SJÓNIIARPSHORNIB
Raðsett, sem má breyta eftir aðstæðum.
Framleiðandi og seljandi:
Bólstrarim
Hverfisgötu 74 — Sími 15102
slíkt væri að sjálfsögðu- óhugs-
andi. Og hann var ekki nærri
eins grannur og hún hafði hald-
ið. Og svipur hans hafði breytzt.
Hún skynjaði það um leið og
hún faðmaði hann að sér.
— Ég var ekki vitund hrædd-
ur við þrumurnar, mamma, sagði
hann. — Ekki vitund.
Augu þeirra mættust. Augu
hans höfðu breytzt. Hann hafði
verið einn að heiman í fyrsta
sinn, lent í óveðri, orðið hrædd-
ur og þurft að hugga sig sjálfur.
Hin sakleysislega undrun dá-
dýrskálfsins var horfin.
☆
JANE FONDA
Framhald af bls. 26.
félögum sínum og Pardusarn-
ir komu henni fyrir á leyni-
legum stað, fyrir utan Los
Angeles. Þar var hún í þrjá
daga, meðan storminn lægði,
að hún hélt. En þegar hún
kom aftur tóku hótunarbréf-
in að streyma til hennar, það
voru jafnvel gerðar ítrekað-
ar tilraunir til að brjótast inn
til hennar.
Að lokum var hún orðin
svo taugaveikluð að hún
hringdi til fyrrverandi eigin-
manns síns og bað hann að
skjóta skjólshúsi yfir þær
mæðgur og það var auðfeng-
ið.
Áður en hún fór sagði hún:
— Ég þarf að koma Vanessu
á öruggan stað, sjálf kem ég
fljótt aftur og tek upp bar-
áttuna....
En að öllum líkindum
verður bið á því, hún getur
ekki gleymt örlögum Sharon
Tate.
— É"g vil ekki verða önnur
Sharon Tate, ég vil ekki
deyja. . . .
VIÐ ERUM
SJÁLFSELSK
Framhald af bls. 21.
er reiðskjótinn, sem mér er ætl-
aður. Síðan fundum okkar bar
þá saman hefur hann forframast,
því nú er hann orðinn reiðhest-
ur skólastjórans í Hveragerði,
sem gefið hefur leyfi til að hann
megi bera rhig þennan spöl.
Þarna er Hringur. Hans hef ég
heyrt að ýmsu getið, meðal ann-
ars þess, að á baki hans væri
þeim einum sætt, sem hann vildi
þar hafa, en einnig líka hins, að
kjarkur hans og fótfimi væri
með eindæmum.
Mér þótti þess vegna sem
drengurinn Sigurjón væri nokk-
uð til manns vaxinn, þegar hann
bregður sér á bak færleik þess-
um og var ekki annað að sjá en
hann ætti þar vel heima.
Bjarni er með gæðingsefnið
Eld son Harðar frá Kolkuósi og
gæðinginn Eitil, sem ættir rekur
til Hornafjarðar . . . einnig
hleypur með brún hryssa, fagur-
skapað hross. Hún hefur undan-
farnar vikur átt sér að elskhuga
einn þekktasta gæðing þessa
lands, Sörla frá Sauðárkróki og
væntir Bjarni sér, í framtíðinni,
góðs af þeirra samskiptum. —
Einn Húnvetningur er með í
ferðinni, gulur í báða enda.
Sagður er hann ættaður úr
Langadal, vera gæðingsefni og
koma til með að verða hátt met-
inn á hrossaþingum, þegar hann
hefur lært að semja sig að sunn-
lenzkum háttum.
Við höldum nú sem leið ligg-
ur upp með Ölfusborgum austur
um hálsa að Sogni. Sigurjón fer
fyrir á þeim hringeygða, opnar
öll hlið og veitir aðra þá þjón-
ustu, sem áður var talin í verka-
hring góðra meðreiðarmanna.
Veðrið, sem um morguninn
lofaði einum heitasta degi sum-
arsins, hefur nú breytt um svip.
Þungbúin regnský hylja austur-
loftið og þegar við erum í Sogni
er komin sallarigning, og þar
með fengin ærin ástæða fyrir
uppgjöf ferðarinnar án þess að
fleira þurfi til að koma.
Enginn hefur þó orð á slíku
og nú fær Húnvetningurinn að
finna til fóta sinna neðan háls-
ana. Aumingja Jarpur, hann
bregður sér hvergi þó byrðin sé
þung, enda höfum við lært að
vinna saman.
Ekki finnst mér að þessi leið
muni liggja hátt frá sjó, og vek-
ur það nokkra undrun mína hve
nakið og gróðurvana umhverfið
er. Hygg ég að víða sé mýkra
undir fæti um hæðir og hálsa
minnar heimabyggðar þótt norð-
ar liggi.
Leiðin liggur lengst meðfram
lækjarfarvegi eða gildragi milli
brattra hæða. Hæðin að vestan
virtist mér klædd gráum mosa
hið efra en valllendisgróðri um
lækjarbakka, en sú að austan
nakin og grýtt.
Af suður- og norðurbrúnum
hálsanna mun vera vítt og fag-
urt útsýni í góðu veðri og
skyggni, en nú byrgðu regn-
þrungin ský og þokumóða alla
fjarsýn.
Þegar kom norður í Grafning-
inn, fannst mér ekkert sjálfsagð-
ara en skjótast upp að Stóra-
Hálsi og heilsa upp á húsbænd-
urna þar, féllust þeir feðgar fús-
lega á það. Þangað heim að líta
er mjög staðarlegt, enda vel og
myndarlega búið.
Ársæll Hannesson hefur setið
jörðina í 15 ár ásamt konu sinni
og má kalla að það hafi verið
byltingatími í sögu hennar.
Óræktarkarginn er orðinn
rennisléttur töðuvöllur og öll
hús hafa verið endurbyggð full-
komnari og stærri í sniðum en
áður var.
Húsbóndinn var úti í Ölfus-
forum að sækja hey en hús-
freyja veitti okkur af mikilli
rausn. Og frá Stóra-Hálsi fórum
við í sólskinsskapi, þakklátir
góðum gestgjafa. Þangað vona
ég að leið mín liggi fljótlega aft-
ur.
Mig langar til að heyra, hvern-
ig svona ævintýri geta gerzt hjá
fólki, sem tilheyrir þeirri stétt
þjóðfélagsins, sem sögð er verst
launuð og bera minnst úr bítum
allra stétta.
Ég sé að Bjarni hefur lagt
hnakkinn minn á Hring. Jæja,
eitthvað hef ég unnið mér til
ágætis, annars mundi hann tæp-
ast bjóða klárnum upp á þessi
mannaskipti.
— Það er ekkert vanmat á
þér, Jarpur minn. En nú finnst
mér ég hverfa hálfan þriðja ára-
tug aftur í tímann. Þessi mjúku
hófatök vekja upp minningar,
sem blundað hafa undir fargi
áranna. Ég held blessaður hest-
urinn skynji hvernig mér er inn-
anbrjósts. Eyrun kvika, hann
4i. tbi. VIKAN 39