Vikan - 01.07.1971, Síða 20

Yfirmatsveinninn
var náfölur. ’i
- Hnífurinn, herra,
hvíslaSi hann.
- Það er ennþá einn
hnífur horfinn og
ég sá hana í eldhús-
ganginum. ..
2.
Lögreglan var á leiðinni, en
það yrði þó nokkur stund þang-
að til þeir kæmu, svo hann
hugsaði að bezt væri að rann-
saka sjálfur aðstæður á meðan
hann beið.
Svalirnar lágu meðfram allri
suðurálmunni. Herbergin voru
í sömu hæð og í hinum álrnrrn-
um, en vegna halla á lóðinni
voru engin herbergi undir
svölunum, sem voru byggðar af
úthöggnum steini og á tvær
hliðar náðu múrveggir beint
niður að lóninu. Annar gaflinn
var tengdur aðalbyggingunni
og það var ekki hægt að kom-
ast út á svalirnar á annan hátt
en að fara gegnum eitthvert
herbergjanna á suðurálmunni,
eða þá að klifra upp brattan
múrinn. Og hann var sléttur og
án fótfestu, en með því að hafa
reipi með krók og bát á lóninu
var þetta vinnandi verk, sem
alls ekki færi fram hjá gestun-
um á ströndinni, sem alltaf
voru mjög margir. fbúð númer
21 var eina íbúðin sem hafði
dyr út að svölunum. Hin her-
bergin voru öll með frönskum
gluggum og á þeim þurfti að-
eins að krækja flugnanetin frá
körmunum, til að komast út á
svalirnar.
Jim hrukkaði ennið og hugs-
aði um atburði síðustu stundar.
Vikadrengurinn sem sagði frá
morðinu hafði verið inni í dag-
stofunni þegar morðið var
framið. Þá þaut hann fram á
ganginn og í sama mund kom
Jim út úr lyftunni og bæði
hann og Louise, herbergisþern-
an, höfðu séð að gangurinn var
mannlaus. Það benti til þess að
sá sem hafði myrt Peter Blake
hafði horfið út gegnum svala-
dyrnar, þá líka að Lana Blake
hefði myrt manninn sihn ...
Það var því eðlilegast að
beina athyglinni að hinum gest-
unum, sem bjuggu í þessari
álmu. f herbergi númer 18 bjó
ungi maðurinn sem hét sama
nafni og Jim, James Smith. En
hann var búinn að drekka jafnt
og þétt, síðan hann kom og
hlaut að vera í dvala.
Á númer 19 bjuggu von Hol-
zen hiónin. Það voru notaleg
miðaldra hjón, sem voru mest
út af fvrir sig. Jim hafði það á
tilfinningunni að þau væru
ekki fædd í New York, það var
eitthvað við málhreiminn, sem
benti til þess. Næstu þrjú her-
bergi tilheyrðu íbúð númer 21.
Fyrst kom svefnherbergið, þar
sem morðið hafði verið fram-
ið, svo dagstofan og annað
svefnherbergi, heldur minna.
Þar lá nú ung kona með dökkt
hár og starði út í loftið og
augu hennar voru tómleg og
skilningsvana.
Númer 20? Hver var þar? Jú,
það var auðvitað leikarinn
John Tovery, laglegur maður
um fertugt. Hann hafði leikið
aðalhlutverk í mjög vinsælu
leikriti á Broadway og hvíldi
sig þarna meðan leikhúsið var
lokað yfir sumartímann. Jim
líkaði vel við hann og þeir
höfðu farið saman í ferð á segl-
báti.
Jim hafði ekki hitt á gestinn
á númer 22, en hann mundi að
hann hét Ernest Pusey. Hvað
hafði dyravörðurinn sagt um
hann? Jim gretti sig. Ernest
Pusey var lögfræðingur Peters
Blake og var kominn til hótels-
ins til að hitta Blake og konu
hans. Það varð að láta
hann vita um morðið strax, svo
hann gæti aðstoðað ungu kon-
una, þegar lögreglan kæmi. Það
var því engin þörf á að hann
skipti sér af þessu. Hann hefði
líklega átt að spara sér þetta
ómak með hnífinn.
Gat Pusey verið morðinginn?
Varla. Lögfræðingur drepur
ekki ríkan viðskiptavin, það
væri líkast því að snúa úr háls-
liðnum hænuna sem verpir
gulleggjunum. En þar sem
Pusey hafði herbergi með að-
gangi að svölunum, varð hann
að sætta sig við að verða bendl-
aður við málið og þessutan, það
var reyndar mikilvægast,
þekkti hann Peter Blake. Það
var, sem betur fór, mjög sjald-
gæft að fólk hnuplaði eldhús-
hnífum til að stinga þeim í
bakið á bláókunnugu fólki.
Pusey var þá, að frú Blake
meðtaldri, sá sem líklegastur
var í fljótu bragði.
Staðreynd var það samt, það
hafði hann séð sjálfur, að eng-
inn manneskja var á ganginum
eftir að vikadrengurinn hafði
komið æpandi fram og síðan
hafði verið þar vörður. Það
benti til að sá eða sú, sem hafði
myrt Peter Blake, væri ennþá
í einhverju herbergjanna, sem
hafði aðgang að suðurálmunni.
Jim sneri sér ósjálfrátt að
gluggaröðinni. Hann kom þá
auga á mann sem sat i einum
hvíldarstólnum. Það var Fritz
von Holzen og hann var með
dagblað í höndunum. — Yndis-
legt veður í dag, sagði hann
hjög alúðlega.
Hann var í kringum fimm-
tugt, dálítið feitlaginn og þunn-
hærður. Bláu augun bak við
gleraugun voru mjög greindar-
leg og hann sneri þannig að
hann hafði yfirsýn yfir sval-
irnar endilangar.
Það er skrítið að ég skuli
ekki hafa tekið eftir honum,
þegar ég kom út, hugsaði Jim.
Og þó... Hann hafði verið svo
djúpt sokkinn í eigin hugsanir
að hann hafði aðeins tekið eftir
því að stólar og borð voru á
sínum stað. Hann gekk til Fritz
von Holzen.
—■ Góðan dag. Ég sá yður
ekki þegar ég kom út, sagði
Jim.
— Hvað segið þér? Von Hol-
zen setti höndina bak við eyrað.
Það sýndi að hann var heyrn-
arsljór og Jim endurtók orð sín.
— Nei, svaraði von Holzen.
— Það leit út fyrir að þér vær-
uð djúpt sokkinn í hugsanir
yðar, herra Smith.
— Ó, sáuð þér mig?
— Auðvitað. Ég er heyrnar-
daufur, en ég er ekki sjónlaus.
Ég hefi setið hér síðan... ja,
klukkan hálftíu, að ég held.
Hálftíu. Þarna var kannski
vitni. — Hafið þér verið hér
allan tímann? sagði Jim og lét
sem það væri aðeins forvitni,
sem kæmi honum til að spyrja.
— Eftir því sem ég frekast
man. Að minnsta kosti síðasta
klukkutímann. En ég held að
ég hafi séð einhvern vikadreng-
inn setja upp sólhlífina þarna.
— Er það svo? Hefir enginn
annar komið út um dyrnar
þarna?
— Enginn annar en þér,
herra Smith, sagði von Holzen
glaðlega. — Ég hef haft sval-
irnar alveg út af fyrir mig.
— Og þér hafið ... þér hafið
þá ekki heyrt nokkurt hljóð.
0 [13[^[!í]®[1^Z5íLÐ[f:i©[p’[M[k5®
ffifflom’) DAUÐANUM
Framhaldssaga eftir Mignon G. Eberhart 2. hluti
20 VIKAN 26. TBL