Vikan - 01.07.1971, Síða 40

— Við skulum hætta að leita
að kúlunni, reyna heldur að
finna golfvöllinn!
gildru og hann gerir tilraun
til að snúa við.
En það er of seint. Veiði-
mennirnir á tömdu fílunum
skjóta eins og berserkir í vatn-
ið allt í kringum fílana og
vatnið spýtist á þá. Sumar
kúlurnar skella í vatnið rétt
við palísanderinn og maður
riðar við og fellur. Hann er úr
leik og fólk lætur sér fátt um
finnast, enda mannslífið ekki
hátt metið í þessum heims-
hluta.
Tömdu fílarnir ganga til
móts við hina villtu bræður
sína og systur og berja á þeim
með rönunum. Að baki hjörð-
inni brenna eldar glatt og
og áfram ryðst hún: Inn í girð-
inguna. Palísanderinn er þak-
inn greinum og dvergtrjám
svo þeir halda að þeir séu
loks að sleppa inn 1 frumskóg-
inn, þar sem þeir eiga heima.
En um leið og síðasti fill-
inn er kominn inn um hliðið
skellur það í lás á eftir hon-
um. Þeir eru fangar og fólk-
ið fagnar ákaft. Maharadjinn
ekur sér í spikinu af ánægju
og spenningi.
Eftir nokkra tíma hafa dýr-
in róazt. Þau eta maísinn og
sykurreirinn sem þeim er gef-
ið og þau vita ekki ennþá að
á næstu vikum verða þau að
vera bundin og læra að hlýða
„meisturum" sínum: Sitja og
standa eins og þeim þóknast.
Hjarðareðli þeirra er brotið
niður smátt og smátt þar til
þau verða hlýðin og dygg
manninum.
Fyrst og fremst er veiðin til
að veita maharadjanum
ánægju. Hann tapar um það
bil þremur og hálfri milljón
króna í hverja veiði — jafn-
vel þó hann geti selt fílana og
borgi hverjum veiðimanni ekki
nema áðurnefndar 35 krónur á
dag.
Indverskar ferðaskrifstofur
hafa sýnt þessari villimennsku
mikinn áhuga og telja að með
því að auglýsa þetta nóg upp
megi fá mikið af ríkum túr-
istum til Indlands.
En það er ekki víst að túr-
istarnir falli fyrir þessu bragði.
Veiðimaðurinn á einum fíln-
um ranghvolfdi í sér augunum
þegar hann sá hvíta keppinn,
maharadjann. Hann tók fast
um riffilinn og andvarpaði.
Það er og verður alltaf
miklu erfiðara að temja menn
en dýr.
☆
MAMAS & PAPAS
BYRJA AFTUR
Framhald af bls. 19.
Síðan söngflokkurinn hætti
hefur Mama Cass gefið út
nokkrar plötur, nú síðast með
Dave Mason, þeim sem var í
Traffic. Hefur því samstarfi
verið heldur fálega tekið af
gagnrýnendum. John Phillips,
aðalmaður og tónskáld (Mon-
day Monday, California Dream-
in’) hefur sent frá sér eina LP-
plötu, og fékk hún mjög góðar
móttökur. Þau Michelle Hopp-
er og Denny Doherty hafa aft-
ur á móti ekkert sungið fyrr
en nú og þvi erum við í sjö-
unda himni og hlökkum ein-
hver ósköp til að heyra útkom-
una.
☆
Jafnvel dauðinn ...
Framhald af bls. 17.
— Marjatta er látin, við gát-
um ekkert að gert.
Tuula lifði ennþá, en lífs-
neistinn var mjög veikur, enda
kom tilkynningin um lát henn-
ar nokkrum mínútum síðar.
Foreldrarnir voru sem lam-
aðir af örvæntingu. Hvernig
gátu tvær svona heilbrigðar
stúlkur, sem aldrei höfðu kennt
sér meins, fallið svona óvænt
frá?
Læknarnir stóðu ráðþrota.
Þeir gátu ekki á nokkurn hátt
skýrt þessi dauðsföll. Þeir
höfðu gert allt sem í mannlegu
valdi stóð til að bjarga lífi
þeirra, en án árangurs. Stúlk-
unum varð ekki bjargað.
EIN SÁL
Dr. Josef Burstein, yfirlækn-
ir við sjúkrahúsið í Borgá,
getur engar skýringar gefið.
— Við gátum ekki fundið
neina dauðaorsök. Öll líffæri
voru heilbrigð, það var ekkert
sem átti að geta orsakað dauða.
E’g get engar skýringar gefið.
Nú eru méinafræðingar að leita
að einhverju, sem gæti verið
orsök dauðsfallanna. Ég trúi
ekki á yfirnáttúrlega hluti.
Jaavaara fjölskyldan hefur
nú náð sér að mestu leyti eftir
þetta áfall.
— Ég veit að það var bezt
fyrir Marjöttu að fá að fylgja
systur sinni. Hún hefði aldrei
lifað glaðan dag án hennar,
segir frú Jaavaara. Tuula var
foringinn. Það var dásamleg
miskunn að þær fengu að
deyja saman.
Ennþá, eftir svo marga mán-
uði eru læknar að rannsaka
hin óskiljanlegu dauðsföll, en
hafa ekki komizt að neinu.
Fjórir læknar við sjúkrahúsið
í Borgá hafa með rannsókn-
irnar að gera. Aðeins einu
sinni áður hefur verið tví-
burafæðing í fjölskyldunni og
voru það tveir drengir, sem
dóu rétt eftir fæðinguna. Það
hafa komið vísindamenn frá
Ameríku til að hjálpa til við
rannsóknina, en fram að þessu
hefur ekkert komið í ljós, sem
skýrt getur þennan viðburð.
Frú Jaavaara hefur sínar
eigin hugleiðingar.
— Ég held.að þær hafi ver-
ið ein sál í tveim líkömum. Ég
hef oft hugsað um það hvern-
ig litli bróðir sá þær, sem
Tuula og „hin Tuula“. Það
hefur kannske aldrei verið til
nein Marjatta, sem sérstakur
persónuleiki. Hún var einfald-
lega hluti af Tuulu. É'g get
ekki fundið aðra skýringu.
Við vitum hve sterkum bönd-
um þær voru bundnar hvor
annarri, þær voru óaðskiljan-
legar.
Jafnvel dauðinn gat ekki áð-
skilið þær.
☆
(TIL)VERULEGAR
FRAMKVÆMDIR
Framhald af bls. 19.
grant Song“.
Og nú fyrir hálfum mánuði
söng Herbert inn á sína fyrstu
plötu, sem verður þriðja platan
er kemur frá Tilveru. Fyrsta
platan var „Kalli sæti“ og svo
átti að koma fyrir að minnsta
kosti tveimur mánuðum síðan
næsta plata, með lögunum
„Hell Road“ og „Lífið“ — eins
og greint var frá í þættinum í
vetur.
Þeir fóru þrír til Kaup-
mannahafnar, Axel, Gunnar og
Herbert, á sjómannadaginn, og
tóku upp þetta eina lag, (sem
ég man nú ekki lengur hvað
heitir en er eftir Axel) og það
á að fara aftan á þriðju plöt-
una, eins og áður greinir.
Lagið er í „kassagítarastíln-
um“, en eftir því sem þeir fé-
lagar sögðu okkur rétt áður en
þeir stigu um borð í flugvélina,
stendur til að bæta inn á það
píanói og ef til vill einhverju
fleiru þegar í stúdíóið er kom-
ið og myndi Axel væntanlega
sjá um þá hlið, málsins.
Nóg hefur verið hjá þeim fé-
lögum að gera undanfarið, þótt
eitthvað hafi það að vísu dott-
ið niður í „prófmánuðinum“ . .
rétt eins og hjá flestum öðrum,
f sumar ætla þeir algjörlega að
snúa sér að hljóðfæraleiknum
og því getum við búist við enn
meiri framförum hjá þeim þeg-
ar líða fer á sumarið.
☆
HVAÐ VARÐ UM
TATARA
Framhald af bls. 19.
Eitt af því síðasta sem hljóm-
sveitin gerði áður en hún leyst-
ist upp, var að gera sjónvarps-
þátt, sem fólk ætti að muna
eftir, því nógu var hann sér-
stakur. „Ég var mjög ánægður
með þann þátt,“ sagði Þor-
steinn. „Jú, ég neita því ekki að
ég heyrði ýmsar raddir sem
voru lítt hagstæðar okkur, en
það var þá yfirleitt frá fólki
sem ekkert er inn í þessari
músík, svo ég hafði engar
áhyggjur af því.“
Það sem fólk hafði mikið út
á sjónvarpsþátt Tatara að setja
var að þeir veittu of miklum
tíma til að impróvíséra hver
um sig og gerðu ekki nægilega
mikið saman; gæði hljómsveita
eru jú greinilegust þegar gerð-
ir eru einhverjir hlutir í sam-
einingu.
„Já, við ræddum þetta geysi-
lega mikið áður en við tókum
þáttinn upp,“ hélt Þorsteinn
áfram. „Til greina kom að við
tækjum allir langa impróví-
seringu, en svo hættum við við
það á síðustu stundu — reikn-
uðum ekki með að fólki myndi
falla það í geð. En ég var
ánægður með músíklegu út-
komuna á þættinum og hef
engar áhyggjur af þessu.“
Og, eins og Þorsteinn sagði,
þá getur allt gerst og við skul-
um ekki útiloka þann mögu-
leika að einhverntima verði
hljómsveitina Tatarar til á ný.
*
40 VIKAN 26. TBL