Vikan - 15.07.1971, Qupperneq 10

DAUÐANUM

Lana Blake reif upp
dyrnar og hrópaði: -
Þarna er það!
Þetta er sama hljóðið
sem ég heyrði!
Spennandi framhaldssaga eftir Mignon G. Eberhart
4. og síðasti hluti
Jim hrökk við og tók sér
stöðu til hliðar við gluggann.
Hann sá eftir að hafa ekki
slökkt ljósið, en nú var það of
seint. Maður var að skríða hægt
og varlega gegnum gluggann,
það var sá sem kallaði sig Jam-
es Smith. Hann var með hrafn-
svart hár og hélt á skjalatösku.
Hvað nú? hugsaði Jim.
— Upp með hendurnar, sagði
hann. Það datt honum fyrst í
hug.
Maðurinn snarsnerist og lyfti
höndunum. Taskan féll á gólfið.
— Hver ... Hver eruð þér?
spurði hann eftir að hafa virt
Jim fyrir sér. Svo lét hann
hendurnar síga.
— Ég sagði „upp með
hendurnar“! sagði Jim í hótun-
arróm. Hann hélt hendinni und-
ir jakkanum og bætti við: —
Ég er vopnaður (það var satt).
James Smith hlýddi. Hann
var mjög ungur, með ljósblá
augu og freknur, sem alls ekki
pössuðu við svarta hárið.
— Takið af yður hárkolluna!
sagði Jim.
— f alvöru ...
— Takið hana af yður!
Jim bar sig til að taka fram
vopnið og nafni hans tók af sér
hárkolluna, mjög treglega. Mik-
ill rauður hárlubbi kom í ljós.
— Þér eruð Sandy Blake!
sagði Jim.
— Hárrétt, sagði ungi mað-
i’n'nn. — Líklega til lítils að
r»'ts bví núna ...
— Þér hefðuð átt að segja
lögreglunni hver þér eruð,
herra Blake, sagði Jim.
— Hverju máli skiptir það
fyrir -"ður?
— Ég er eigandi þessa hótels.
Þér komuð hingað undir fölsku
nafni og ég greio yður í því að
fara inn í herbergi annars
manns
— Herbergi Puseys? Blake
baðaði út höndunum í uppgjöf.
— Heyri þér mig nú, Pusey er
lögfræðingur minn. Ég fór
þangað til að ... til að leita ráða
hjá honum.
— Með leynd. Á sama hátt og
þér komuð hingað til hótelsins.
— Nei, ég ... Allt í lagi, ég
skal segja yður sannleikann,
sagði Blake. — Ég kom til Ber-
muda til að hitta frænda minn.
Ég vissi að hann ætlaði hingað.
— En yður var greinilega
ekkert um það gefið að hann
vissí af yður.
— Nei, að minnsta kosti ekki
fyrr et> ég vissi meira um þetta
hjónaband hans. Það er nú svo,
þegar eldri menn ...
— Ef þér eigið við Peter
Blake, þá var hann aðeins
fimmtugur.
— .... taka upp á því að
kvænast ungum og laglegum
einkaritara, eftir aðeins sex
vikna kynni, er það ekki svo
undariegt að nánustu ættmenn
hans vilja eitthvað vita um
hvernig því er háttað.
— Má ég spyrja hvað þér
höfðuð hugsað yður að gera í
því sambandi?
— Það kemur yður ekki við,
sagði ungi maðurinn reiðilega.
Svo sljákkaði í honum. — Allt
í lagi, ég veit að ég hagaði mér
óskynsamlega. Ég hafði hugsað
mér að spyrja Pusey ráða.
— Eruð þér að reyna að segja
mér að þér hafið komið hingað
eingöngu af umhyggju fyrir
frænda yðar?
Blake kinkaði kolli. — Já,
þetta var skyndileg hugdetta
hjá mér. Ég hugsaði þetta sem
svo, að ef ég gæti séð þau sam-
an, þá gæti ég komist að því
hvort hann væri raunverulega
hrifinn af henni og hún af hon-
um. Hvort Peter frændi minn
væri hamingjusamur eða ekki.
Ef hún elskaði hann og gerði
hann hamingjusaman, þá var
allt í bezta lagi. En ég varð að
vera viss um það.
— Og nú hafið þér eflaust
hugsað yður að segja mér að
þér hafið ætlað að sýna Pusey
skjalatöskuna, til að spyrja
hann hvað þér ættuð að gera,
eftir að þér voruð búinn að slá
herbergisþernuna niður, látið
greipar sópa um herbergi frú
Blake og læsa mig inni í skáp?
Svipur unga mannsins stirðn-
aði. — Það ... það var einmitt
það sem ég ætlaði að gera. Láta
Pusey fá töskuna. Ég hélt hún
væri öruggari hjá honum. Svo
þurfti ég líka að tala við hann.
— Áður en lögreglan kæmist
að því hver þér eruð. Hvar er
Lana?
— Ég veit það ekki, sagði
Sandy Blake reiðilega. — Og
ég hefi engan áhuga á því.
Jim hugsaði sig um. Svo
beygði hann sig niður og tók
upp skjalatöskuna, án þess að
líta af Blake.
— Hvað ætlið þér að gera við
töskuna? Þér hafið engan rétt
til að taka hana! Hvert eruð
þér að fara?
— í símann. Ég ráðlegg yður
að hafa hægt um yður. Jim
þreyfaði fyrir aftan sig eftir
símanum.
Ungi maðurinn var náfölur.
— Ég myrti hann ekki. Ef þér
ætlið að hringja til lögreglunn-
ar...
Jim tók símann upp og það
var strax svarað í gestamóttök-
unni.
— Komið upp á herbergi
númer 22, sagði Jim í símann,
en í sömu andrá þaut Blake út
um gluggann. Jim sleppti sím-
anum. Hann var ennþá með
töskuna og eldhúshnífinn hafði
hann líka í sínum fórum.
Nú var um að gera að koma
hvorutveggja í örugga geymslu.
Hann opnaði töskuna og stakk
hnífnum milli skjalanna í
henni. Fingraför hans voru auð-
vitað á hnífnum, en þar voru
eflaust önnur fingraför. Svo
hljóp hann fram á ganginn.
Dyravörðurinn kom í sama
mund út úr lyftunni.
— Herra?
— Hérna, Jim leit í kringum
sig og sagði lágt: — Settu þetta
í öryggisgeymsluna og passaðu
að enginn sjái til þín.
— Já, herra. Pilturinn faldi
skjalatöskuna undir jakkanum.
— Ég þarf á hjálp að halda.
Segðu Mark og Luzo að koma
hingað og segðu Tom að taka
við símaborðinu. Sæktu svo
skammbyssuna mína, hún ligg-
ur ' skrifborðsskúffunni til
hægri og taktu með þér nokk-
ur vasaljós. Ég verð sennilega
á svölunum.
Pilturinn lokaði lyftudyrun-
um ng hvarf. Jim hljóp inn í
herbergi Puseys. Honum var
ekkert um að láta töskuna af
höndum, en hann varð að finna
Sandy. Sandy Blake, sem hafði
þrefað við frænda sinn og
myndi verða af töluverðum
peningum, ef erfðaskránni yrði
breytt. (Henni yrði auðvitað
ekki breytt úr þessu). Sandy
Blake vissi líka að áríðandi
skjöl voru í þessari tösku.
Var það Blake, sem hafði náð
í hnífinn og geymt hann í tómu
herbergi, til að nota hann síðar?
Blake hataði Lönu. Það var
mjög greinilegt. Hvar var haryt?
Og hvar var Lana?
Jim klifraði út um gluggann
á herbergi Puseys og leit í
kringum sig á svölunum. Þær
voru mannlausar og myrkar.
Hann fór inn aftur og út á
10 VIKAN 28. TBL