Vikan - 19.10.1972, Qupperneq 15

þegar viö sátum yfir rjúkandi
café au lait sem duglegu frönsku
gestgjafarnir okkar skenktu
okkur, sagBi hún okkur aB hún
hefBi veriB manni föstnuö aðeins
seytján ára, þá enn viB nám. En
nfu ár liBu áBur en þau unnusti
hennar gátu gengiB i hjónaband.
Þau voru þá bæBi önnum kafin i
striðinu viB Frakka og aðskilin
allan timann: þrjú þessara ára
var hún i fangelsi. Þau gengu loks
i hjónaband 1954, eftir að Gen-
farsamningurinn þaö ár batt endi
á þaB striB. Þau eignuöust þrjú
börn - en svo kom nýtt striö og
þau uröu aftur að fara hvert i
sina áttina og skilja við börnin.
1 minnisbók mina frá Saint
Quen hef ég skrifaö upp eftir frú
Binh: „ Áður en ég lagöi af staö til
Parisar, gaf ég mér tima til að
heimsækja börnin min. Þau eru á
staö sem er öruggari en sá, þar
sém ég sjálf var aö störfum.eöa
þaB vona ég. Litla stúlkan
min, átta ára, sagöi við mig:
„Marama, það er dálitiö sem er
athugavert viB mig: ég hugsa of
mikiB um þig.”
StriðiB rænir hana ekki kökum og
sætindum, heldur móöur hennar.
Þegar hún frétti af Tet-sókninni
miklu, spurði hún: ,,Er þetta
frelsunin?” Ég varö aB svara:
„Ekki ennþá, en hún náigast með
hverjum degi.”
(Og nú skrifar hún frá Viet-
nam: „Meöan ég var fjarri landi
minu fékk ég venjulega bréf aö
heiman, svo að ég haföi stööugar
fréttir af fjöiskyldu minni. En
þegar ég sá börnin mfn aftur, gat
ég ekki annaöen furöaö mig á og
dáöst aö hve þau höföu stækkaö.
Dóttir mín sagöi mér stolt aö hún
væri dugleg I skólanum og gæti
séö um heimilishaldiö, eldaö
matinn og hvaöeina. I þaö skiptiö
spurði hún mig ekki: „Mamma,
ertu nú alkomin?” Hún spuröi
aöeins: „Mamma, hve iengi
veröuröu hjá okkur iþetta sinn?”
Sfðla nótt eina skrifaöi ég i
minnisbókina : „ViB hittum
víetnömsku konurnar I fyrsta
sinn - heilsuBum þeim undir
stórfurBulegum ljósahjálmi.
Þetta var f fyrstu mjög formlegt,
Eg geri mér ljóst að þær eru á
margan hátt hliBstæBur okkar -
konur, mæður, starfandi,
friðarvinir. Litli skæruliBinn -
Tuetheitirhún-ersú eina sem á
sér enga hliöstæðu meðal okkar
Hún getur ekki verið nema
fimmtáneBa sextánára.og móBir
hennar fórst i bandariskri loft-
árás, en faðir hennar er fangi
Saigon- stjórnarinnar. Eitt
mikilvægt atriBi skilur okkur þó
aB - striBiB er hjá þeim. ÞaB er
ómögulegt aö gera sér
fullkomlega grein fyrir
eyBileggingunni I Vfetnam. Eg
hélt' mig kunna skil á henni. En
þrátt fyrir allar skýrslurnar, alla
lfktalninguna og allar myndirnar,
þá var ég ekki undir þaB búin aö
hitta fólk, sem kemur úr miBju
þessara átaka. Allar hafa þær
misst einhvernsem er þeim mjög
kær.”
(Frú Binh skrifar: Mér þykir I
mjög vænt um að heyra aö þú
skulir ennþá muna eftir Ngo Thi
Thuet. Ég frétti aö hún heföi lagst
inn á sjúkrahús eftir aö hún fór
frá París, var meidd á fæti eftir
fangelsisvistina.Sföan fór hún til
Suöur- Vietnam og gekk i skóla á [
frelsaða svæöinu. Þegar hún var i i
Saint — Quen, var hún naumlega [
læs og skrifandi. Nú hefur hún j
lokiö gagnfræöaprófi og langar að
veröa hjúkrunarkona
Frú Binh var alitaf mjög
mjúkrödduð, þegar hún reyndi aö
gera lifandi fyrir okkur þaB, sem
land hennar verður aB þola. Samt
vottaBi alitaf fyrir stálhörku j
saman viB mýktina. ViB vorum
ekki einungis „ óvinurinn,”
Framhaíd á bls. 31.
eftir Vivian Cadden.