Vikan - 19.10.1972, Síða 20

<Ð 0
Framhaldssaga eftir D.W.Roberts. 7. hluti
Hvað myndi
Hanson segja,
nú, þegar hann var
vaknaður
af dvalanum?
Myndi hann ásaka
drenginn.....
Doktor Renfeldt leit spyrjandi á
Axel, sem ekki lét í ljós álit sitt.
Hann hallaöi sér aftur i stólnum
og virti fyrir sér reykinn úr
vindlinum sínum, ilmurinn náöi
til min, þar sem ég sat i sófanum
og beiö.
— Já, þú h'efir kannske á réttu
ab standa Klemens, sagöi hann aö
lokum. — Viö höfum fariö á bak
viö yöur, systir. Þaö var alls ekki
ofnæmiö, sem kom mér til ab taka
Claes úr skólanum, heldur var ég
beöinn um aö gera þaö.
— Vegna atburöanna meö
þennan dregn, Palm?
Þeir litu hver á annan.
Jæja, hefir hann sagt yöur þaö?
sagöi Klemens.
Aö hann barbi hann meö
hokkikylfunni, — já, hann hefir
sagt mér þaö. Hann sagöi mér aö
Ulf Palm hafi legiö á sjúkrahúsi i
tvær vikur.
— Þvi miöur var þaö aivarlegra
en þaö. Hann var á sjúkrahúsi I
marga mánuöi, vesalings
drengurinn missti hægra augaö.
Ég þagöi. En á hinn bóginn . . .
þaö gat veriö að Claes skam-
aðist sin, úr þvi hann haföi ekki
sagt mér rétt frá, þrátt fyrir þaö
hve borginmannlegur hann var.
— Hversvegna var hann ekki
tekinn úr skólanum fyrr, þar sem
honum leiö ekki vel þar? Þá hefði
þetta aldrei skeö.
— Leið ekki vel? Doktor
Renfeidt var undrandi á svipinn.
— Hann sagöi aldrei eitt einasta
orö I þá átt viö mig. Þér megiö
ekki taka allt trúanlegt, sem
Claes segir, systir. Þaö er
staðreynd, aö hann var nærri
búinn aö ganga frá skólafélaga
slnum dauöum. Hann heföi gert
þaö, ef þeir heföu ekki tekiö
barefliö af honum.
— En hversvegna geröi hann
þaÖ? Þetta var hræðilegt,
en haldiö þér aö hann hafi ekki
haft einhverja ástæöu? Allt þaö
kvalræöi, sem hann varö aö þola
frá þessum dreng, já, frá hinum
llka, var, aö minu áliti, jafn
slæmt. Drengirnir hæddu hann og
kvöldu, þangaö til hann réöi ekki
viö sig lengur. Hve mikiö getur
barn þolaö? Ég er ekki viss um aö
fullorðir hefðu þolaö sllkt álag, án
þess aö missa stjórnina á sjálfum
sér.
— Hefir hann sagt þetta? Aö
drengirnir heföu lagt hann I
einelti og kvaliö hann? Doktor
Renfeldt var nokkuö vantrúaöur
á svipinn.
— Já, hann hefir sagt mér þetta
og ég trúi honum. Hvernig heföi
þetta annars skeö? Þér haldið þó
ekki að hann hafi einfaldlega &-
kveðiö aö myröa drenginn.
Klemens var farinn aö ganga
fram og aftur um gólfiö. Svo nam
hann staðar fyrir framan mig -
Haldið þér aö drengirnir hafi
þá æst hann upp þar til hann réöi
ekki lengur viö sig?
— Já, þaö held ég. Mér dettur
ekki I hug, eitt einasta andartak,
aö Claes hafi fundiö upp þessa
sögu hjá sjálfum sér.
— Ég veitekki. Doktor Renfeldt
var þreytulegur. — Drengirnir,
sem voru viöstaddir, voru
yfirheyrðir. Þeir neituöu
algerlega aö hafa lagt hann I
einelti. Kennararnir höfðu heldur
ekki oröiö varir viö þaö. Þeir
heföu annars tekiö I taumana.
— Og enginn tók mark á þvl
sem Claes sagöi? Ekki einir sinni
hans nánustu? Ég var svo æst, aö
þetta nánast hrökk út úr mér.
— Claes vildi ekkert segja,
sagöi Klemens.
— Og slöan hefir hann
bókstaflega veriö I haldi, eins og
sakamaöur? Og enginn, ekki einu
sinni ættifigjar hans, hafa dregiö
nokkra ályktun af þessari þögn
hans. Eða skilið aö drengurinn
var I brýnni þörf fyrir hjálp og
skilning.
Ég var svo æst að ég titraði. Ég
fann að Klemens lagöi höndina
róandi á öxl mér, eins og hann
óttaðist að ég myndi springa. En
þá fann ég alls ekki fyrir þessari
snertingu. Ef ég gæti ekki fengið
þá að skilja hve aökallandi
þaö var aö þeir breyttu afstöðu
sinni til drengsins, þá var þetta
vonlaust. Það var eins gott aö
loka hann inni á hæli strax.
— Þaö er furðulegt aö Claes
virðist hafa talaö meira viö yöur,
þennan stutta tlma, sem þér hafið
veriö hér, en hann hefir gert viö
okkur slöastliöin tvö ár.
— Ef einhver sannleikur væri
nú I þessu, sagöi Axel og þaö var
þaö fyrsta, sem hann lagöi til
málanna.
— Já, þaö er nú eitt, sagöi faöir
hans. — Þaö er eitt áhyggjuefniö
hve ósannsögull hann er.
— Er hann þaö? Ég efast
stórlega. Og þó — flest börn ýkja
mikiö. Bræöur mlnir bjuggu til
furöulegustu sögur, þeir sögöust
hafa séö fljúgandi diska og hitt
grlmuklædda ræningjá I
skóginum, og . . .
— Þaö eru ekki þessháttar
lygar, sem Claes ber á borö, sagöi
Axel.
— Nei, hvernig ætti hann aö
geta þaö? Hann hefir aldrei veriö
I sjóræningjaleik eöa leikiö sér aö
þvl að leita aö týndum fjár-
sjóöum, eins og aðrir drengir
gera. Hann les bækur, sem hann
hefir ekki þroska til aö skilja,
hann hlustar á samtöl
fullorðinna, já ég er hrædd um aö
hann liggi llka á hleri, þvl aö hann
er forvitinn, eins og önnur börn og
þaö er ósköp daufleg vist fyrir
dreng á hans aldri, hérná ihúsinu.
Þaö er mjög eölilegt aö
hugmyndaflugiö hlaupi með hann
I gönur.
Ég beindi alltaf oröum mínum
til doktorsins, þaö var fyrst og
fremst hann, sem ég varö aö
sannfæra. — Hefir Claes veriö I
rannsókn hjá sálfræðingi?
— Já, skólastjórinn áleit þaö
nauösynlegt. Klemens veit
raunar meira um þaö en ég, þaö
var hann sem kom þvi I kring.
Klemens hló, stuttum hlátri. —
Samskiptum þeirra, læknisins og
Claes, lauk án þess aö nokkur
árangur næöist. Claes var ekki
beinllnis samvinnuþýöur, sagöi
hann.
— En hver var svo árangurinn?
— Sérstaklega há greind-
arvlsitala, en mjög erfitt aö ná
sambandi viö hann. Læknirinn
gafst upp.
Doktor Renfeldt andvarpaði. —
Ég hefi miklar áhyggjur að Claes.
Þér megið ekki halda aö ég sé
blindur fyrir þessu m;sræmi, sem
þér bendið mér á, systir. En
hvernig á aö snúast viö þvl, þaö er
mér hulin ráögáta.
— Já, en þaö ætti ekki að vera
svo erfitt, sagöi ég áköf.
— Þaö þarf, fyrst og fremst, að fá
hann frá bókunum, þó ekki væri
nema nokkra tima á dag. Börn á
hans aldri þurfa aö hreyfa sig, til
aö byggja upp likamsvöxtinn og
Claes er meö minnimáttarkennd
vegna þess hve lltill og grann-
vaxinn hann er. Þaö myndi vera
honum mikil uppörvun, ef hann
20 VÍKAN 42. TBL.