Vikan - 05.04.1973, Qupperneq 33

FRAMHALDSSAGA EFTIR
DOROTHY DANIELS
NÍTJÁNDI HLUTI
Og nú rétt áöan var veriö aö aka
slöustu gestunum á stööina.
- Og ég ekki einusinni komin á
fætur til aö kveöja þá, sagöi ég
gremjulega.
- Foreldrar yöar sáu um þaö,
sagöi Bridey. - En nú skuluö þér
klæöa yöur skjóllega. Og svo var
eitt.
- Já, hvaö Bridey?
- Hr. Devois getur ekki sótt yöur
en biöur yöur aö gera ekki
frænkunum sinum vonbrigöi.
Ég brosti, þvi aö mér datt i hug,
hvort nú heföi enn eitt hrossiö
oröiö veikt. - Allt I lagi, Bridey.
Ég er viss um, aö ég get fengiö
vagn klukkan tvö. Viltu segja
eklinum þaö?
- Þaö skal ég gera, ungfrú.
Og . . . .afsakiö þér. Látiö þér
ekki blekkjast af fleöuSkapnum i
honum. Hann er illræmdur hérna
i nágrenninu, þau er hann sannar-
lega.
- Þaö skal ég ekki, Bridey. Og
þú veizt, hversvegna.
- Ég veit þaö, en ég held, aö
hann og hans líkar mýndu giftast
yöur strax i dag, ef þeir gætu.
Hann gæti haft brúk fyrir aurana
yöar.
- Vertu nú ekki aö þessu,
Bridey, sagöi ég striönislega. -
Hr. Devois er vist vel efnaöur.
- Hefur hann sagt yöur þaö?
Þegar ég kinkaöi kolli, sagöi hún:
- Þér skuluö ekki trúa einu oröi, af
þeirri lygaþvælu.
Ég hló. - Vertu ekki aö hugsa
um mig, Bridey. Ég get alveg séö
viö honum hr. Devois.
- Já, þaö er ég-lika viss um
sagöi hún og hló nú meö mér. -
Hann er alveg hræöilegur! Verri
en hann Eddie.minn!
- Þú mátt lána kápuna mina á
stefnumótiö þitt viö hann Eddie.
Auguhennarljómubu. ó.þakka
ybur fyrir, un"frú. En eruö þér
viss um, aö þér þurfiö ekki aö
nota hana sjálf?
- Alveg viss, Bridey. Ég hef
aöra til ab vera i. Og nú máttu
taka bakkann. Ég ætla aö fara aö
útbúa mig fyrir þessa heimsókn
til frænknanna.
- Þær eru áreiöanlega finar
dömur, og þaö er leiöinlegast, aö
þær skuli vera svona fátækar.
Þegar Bridey var farin, fór ég i
baö og klæddi mig I rólegheitum,
þvi aö ég vildi ganga I augun á
þeim Devoissystrum. Ég varö
hissá aö heyra, aö þær væru
fátækar, og segöi Bridey þaö satt,
þá haföi líka Lance veriö aö ljúga
ab mér. Þessvegna yröi ég Lance
miklú dýrmætari lifandi en dauö.
Mér datt i hug, aö ef tækifæri
byöist, væri ekki úr vegi aö spyrja
þær um Skuggagil og Ibúa þess.
Ég vissi, aö þær voru búnar aö
eiga þarna heima óralengi og þær
gætu oröiö mér hjálplegar viö að
komast til botns I þessu dularfulla
næturferðalagi, sem hér átti sér
staö.
Ég hitti ekki móöur mina áöur
en ég fór, en ég vildi ekki vera
ostundvis, þvi aö ég þóttist vita,
aö frænkur Lance væru
nákvæmar um allt slikt. Ég haföi
gleymt aö segja móöur minni af
þessari heimsókn minni, en ef
hún yröi hrædd um mig, gat
Bridey sagt henni hvar ég væri.
. Vagninn beið min og John
hjálpaöi mér upp i hann. Ég
hallaði mér aftur og feyndi aö
brydda upp á samtali viö hann,
þegar viö vorum komin af staö,
en hann var jafnþögull og
endranær. Og þegar viö vorum
komin nokkurn spöl, fannst mér,
aö þaö gæti verið jafngott, þvi aö
vegurinn var svo ósléttur, aö ég
varö að halda mér, til þess aö
hrökkva ekki úr sætinu.
Hús Devois var miklu minna en
hús fööur mins, en bar þó meö sér
einhvern þokka. Þaö var úr
múrsteini og meö bogadyrum. En
lóbin virtist hafa veriö látin fara I
órækt. Hesthúsiö og vagnahúsiö
þarfnabist sárlega málningar, en
húsib sjálft virtist hafa verib
betur hirt.
Rétt þegar ég var aö stiga út úr
vagninum, kom Lance hlaupandi
til aö fagna mér. Hann var i
jakkafötum, en buxna-
skálmarnar voru niöri i háum
stigvélum.
- Ég held, sagöi hann meö sinni
venjulegu kurteisi, sem ég var
oröin svo vön, - aö nú hafi mitt
vesæla heimili fengið heimsókn af
fegursta gesti allra tima.
Frænkur minar eru alveg frá sér
af eftirvæntingu aö sjá þig.
- Og mig langar lika afskaplega
til aö hitta þær, sagöi ég.
- Komdu þá. *
Hann leiddi mig upp nokkrar
tröppur úr rauöum múrsteini, inú
I forskálann og svo inn i húsiö.
Forstofan var litil og dimm, og
hann leiddi mig siöan inn I
setustofu, þar sem dregiö var
fyrir gluggana, svo aö ég gat
varla séö, hvernig hún leit út, En
viö stönzuöum þar ekki' neitt,
heldur flýttum okkur áfram. Mér
datt I hug, að Lance vildi ekki láta
mig sjá, hvorki stofuna né búnaö
hennar. Ég hálfvorkenndi honum,
þvi aö ég vissi, hvilikt átak þaö
hlaut aö vera ab bera sig svona
mannlega i allri örbirgöinni. Viö
fó*um gegn um enn einar dyr og
eftir stuttum gangi og inn i stofu,
sem vissi út aö ánni og var full af
sólskini. Þetta var stór stofa og
sennilega meira notuö en nokkur
önnur I húsinu, þvi aö hún var
vistleg og þægilega búin, og
mundi hæfa bezt gömlu konunum,
sem sátu sln hvorum megin viö
arininn og biöu I stellingum eftir
aö ég nálgabist þær.
Þarna voru setbekkir og stólar,
sem var vel fyrir komiö og meö
marglitum púöum. A veggjunum
voru málverk - ekki nein
meistaraverk, en þó eftir-
tektarverö og vel gerö. Nýþvegin
gluggatjöld voru fyrir
gluggunum. Húsgögnin voru
svört og gljáfægö. Ég kunni vel
viö stofuna. Hún virtist bera meö
sér þá ró og friö, sem tvær
gamlar konur þörfnuöust þaö sem
eftir kynni aö vera ævi þeirra.
Lance kynnti mig fyrst
lágvaxinni, gildri konu meö
ljósrauöar kinnar, sem rétti mér
hlýja hönd aö taka í.
- Þetta er hún Mattie Devois
frænka. Hún er alltaf aö skamma
mig, en mér þykir nú vænt um
hana samt. Lance talaði meö
slnum venjulegu töfrum.
- Mér þykir svo vænt um, aö þér
skylduö geta komiö, sagöi Mattie
og augun ljómuöu.
- Ég heföi átt aö vera komin
fyrir löngu, ungfrú Devois, en ég
hef bara ekki komizt til þess.
- Æ, vertu ekki aö kalla okkur
ungfrú, sagöi sú stærri og
magrari. Og svo bætti hún viö: -
Allir kalla systur mina Mattie
frænku og ég er Harriet frænka.
- Þakka yður fyrir, Mattie
frænka og Harriet frænka, sagöi
ég, þakklát i huga, og brosti.
- Lance er búinn aö segja okkur,
hvaö þú sért falleg, hélt Harriet
frænka áfram, og ég held, aö
aldrei þessu vant hafi hann ekki
fariö meö neinar ýkjur. Þú ert
falleg Jane, og vertu velkomin
hingaö.
- Okkur langar svo til aö heyra
af dansleiknum, sagöiMattie. - Og
þaö strax, ef þér er sama. Já, viö
héldum nú lika dansleiki hérna,
enda þótt mest af húsinu sé lokaö
nú orðib. Mér finnst svo langt
siöan.
- Já, þaö var endur fyrir löngu,
sagöi Harriet, stuttlega. - En þaö
voru fin samkvæmi.
- Ég skal biöja eldabuskuna um
te og kökur, sagöi Lance og nú
var hann i fyrsta sinn dálitiö
vandræöalegur. - Ég er viss um,
aö þiö dömurnar afsakiö mig, en
ég þarf aö fara i snatt.
- Já, faröu bara, góöi minn,
sagði Mattie. - Viö söknum þin
ekki einusinni.
Lance andvarpaöi eins og
honum félli þetta þungt. - Þetta er
’Fram.hald á bls. 41.
14. TBL. VIKAN 33