Vikan - 10.01.1974, Qupperneq 12

ÞU NÆRÐ
Smásaga eftir Marie Joseph.
Ó, nei, ég ætlaði ekki að gefa öðrum
manni hjarta mitt, sérstaklega ekki
þessum hávaxna, ómótstæðilega
Dana.
Og þarna sat ég og hlustaði á
Tivoli-hljómsveitina, þegar það
rann upp fyrir mér, að ég var
frjáls. Hugarangrið, sem hafði
kvalið mig undanfarna mánuði,
var horfið. Ég var búin að taka út
dóm vonbrigðanna og gat nú farið
að lifa lifinu aftur. Það var
dásamleg tilfinning.
Óteljandi, mislit ljósker voru
fest i trén og það var engu likara
en stjörnur á festingunni. Þetta
var hlýtt septemberkvöld og ég
gat nú i fyrsta sinn horfzt i augu
við þá staðreynd, að Larry ætlaði
að kvænast annarri stúlku
Hljómsveitin lék Strauss-valsa
af mestu snilld og ég fann, að ég
óskaði minum fyrrverandi
unnusta alls hins bezta. Ég var
stödd i Kaupmannahöfn á við-
skiptaferðalagi með húsbónda
minum, Gavin Lancing og þegar
ég kæmi heim, ætlaði ég sannar-
lega að taka upp þráðinn og lifa
lifinu á ný.
Ég ætlaði aldrei framar, að
sitja ein heima i litlu ibúðinni
minni i Balham og mæna á
simann, sem aldrei lét heyra i
sér. Aldrei framar ætlaöi ég að
sökkva mér i vökudrauma, þar
sem Larry kom til að segja mér,
að þetta hefði allt verið hrapalleg
mistök. 1 draumum minum hafði
ég jafnvel hugsáð mér hann
hringja hjá mér dyrabjöllunni og
vefja mig örmum, opnað og full-
vissa mig um, að það væri hrein
geggjun, að láta sér detta i hug,
að við gætum lifað án hvors ann-
ars, og bað mig innilega fyrir-
gefningar.
Það yrði örugglega langt, þar
til ég yrði ástfangin á ný, langt
þangað til nokkur maður gæti
gert úr mér auðmjúka ambátt,
látið mig fara eftir duttlungum
hans, lyfta mér til skýja og
sökkva mér svo i hyldjúpa gröf
örvæntingarinnar.
Aerisk kona, sem stóð i hópi
landa sinna rétt fyrir aftan mig,
kallað til hljómsveitarinnar og
bað um aö leikið yrði lagið ,,I Left
My Heart in San Francisco” og
félagar hennar tóku undir það
með lófataki.
Ég sneri mér undan. Af ein-
hverjum óskiljanlegum ástæðum,
vildi ég ekki láta þau vita, að ég
væri ensk. Ég var ekki i skapi til
að skiptast á skoðunum við annað
fólk. Mig langaði til að sitja þarna
i friði og ró og melta með mér
þetta nýja viðhorf.
Húsbóndi minn, Gavin Lancing,
hafði gengið snemma til náða, á
hótelinu, sem við bjuggum á. Það
var briðarstór bygging með háum
turnum og gluggarnir sneru út á
torgið. Hann hafði dregið dökkblá
gluggatjöldin fyrir og sagðist ætla
að reyna að koma maganum i lag.
Hann kenndi gestrisni hinna
dönsku viðskiptavina um þessa
magapinu.
Lancing var kvæntur maður
um fimmtugt og bjó með konu
sinni og tveim uppkomnum börn-
um i skemmtilegu húsi i Surrey.
Hann var vingjarnlegur við mig,
en á fjarrænan hátt. t hans aug-
um var ég aðeins ungfrú Masters,
sem hripaði niður uppkast af
bréfunum hans og skrifað þau eft-
ir hraðrituðum textum og ég fór
ekki i neinar grafgötur með það,
að hann hafði ekki neinn áhuga á
einkalifi minu.
Kvöldið var hlýtt og fagurt. Það
var svo hlýtt, að ég tók af mér
sjalið, sem ég hafði á herðunum
og lvfti hárinu frá hálsinum.
Ferðamennirnir fyrir aftan
mig, klöppuðu ákaft fyrir hljóm-
sveitinni. Ég sá að ameriska
konan var mjög snortin og mér
datt i hug, að fyrir skömmu hefði
þetta lag kannski kallað á tár
min, en ég var komin yfir þann
veikleika nú.
Ég kom auga á mann i hópnum,
sem horfði á mig aðdáunaraugum
og mér var ljóst, að hann beið
eftir einhverju merki þess, að ég
væri ekki ónæm fyrir aðdáun
hans. Ég minntist þess að sam-
starfsmenn minir á skrifstofunni
höfðu stritt mér, áður en við
fórum i þessa ferð.
— Kaupmannahöfn er töfrandi
borg, sögðu þau og ég vissi hvað
þau áttu við. Ég vissi að þeim
fannst ég sérvitur, þar sem ég var
lika einsömul og búin að ná svona
skuggalega háum, aldri, tuttugu
og fimm ára.
Ég hefði átt að finna til ein-
manaleika, sagði ég við sjálfa
mig, en ég hefi alltaf kunnað vel
við að vera ein. Leiðindi stöfuðu
einfaldlega af þvi, að fólk gát
ekki haft ofan af fyrir sjálfu sér.
Ég ætlaði ekki að láta það henda
mig. t sambandi okkar Larrys,
var það ég sem venjulega átti
frumkvæðið, það gat ég nú viður-
kennt fyrir sjálfri mér, en ég var
nú búin að endurheimta stolt
mitt.
Maðurinn brosti til min og ég
flýtti mér að standa upp og koma
mér i burtu. Ég naut þess að
ganga gegnum fagurlega skreytt-
an garðinn og þegar ég var komin
i rúmið, sofnaði ég strax og svaf
til morguns.
En næsta dag hitti ég Kurt
Hansen, sölustjóra hjá dönsku
fyrirtæki. sem seldi postulin.
Herra Lancing var ennþá
náfölur og tekinn, en hann sagðist
vera orðin það hress, að hann
gæti vel farið i bil til verksmiðj-
unnar, sem var i útjaðri borgar-
innar.
—Svo framarlega sem þeir
bjóða mér ekki til hádegis-
verðar... sagði herra Lancing,
þegar við gengum i gegnum ytri
skrifstofuna, til að hitta Kurt
Hansen. Þetta var mjög glæsi-
legur ungur maður, i ljósum
sumarfötum. Blá og glettnisleg
augun geisluðu og hann hafði það
ljósasta hár, sem ég hefi nokkru
sinni séð.
Hann var sannarlega vikinga-
týpa, grannvaxinn og sólbrúnn og
með heilmikið af hláturhrukkum
kringum þessi ótrúlega bláu
augu. Við kynntum okkur. Einka-
skrifstofan var mjög notklegt
herbergi með þykkum ábreiðum
á gólfinu. Hann hlustaði á tilboð
herra Lancings, samþykkti sumt,
hafnaði öðru: kom svo með sin
eigin tilboð og mætti húsbónda
minum á miðri leið, en ekki hárs-
breidd þar fram yfir. Ég sá að
herra Lancing kunni vel að meta
hann.
Kurt Hansen var, eins og flestir
landar hans, mjög mikill l'öður-
landsvinur. Það fann ég strnv
þegar við sátum yfir i kaffibolla
og ræddumst við.
—Ég er búinn að gera ráðstal-
anir til að vera með ykkur það
sem eftir er af deginum, sagði
hann brosandi. —Nú verðið þið að
segja mér, hvað þið viljið helzt
gera. Ég býst við að þið séuð búin
að skoða höfnina og litlu haf-
meyjuna?
Horra Lancing setti frá sér
kaffibollann, sem hann var ekki
farinn að drekka úr. —Við höfum
ekki gcfið okkur tima til þess, er
ég hræddur um. Ungfrú Masters
vissi hverju hún gekk að, þegar
hún féllstá að koma með mér. Ég
hefi verið svo mikið á ferðalögum
og mér linnst allar stórborgir
vera svo hver annarri likar.
Kurt Hansen Ivfti aðeins
brúnum og sagði dáiitið striðnis-
lega:
—Það verður að kippa þvi i lag
og koma yður á áðra skoðun. Við
getum siglt um höfnina siðdegis,
en fyrst vil ég að þið borðið með
mér á uppáhalds veitingahúsinu
minu. Veðrið er svo gott, að við
getum setið úti. Þar fáum við
bezta brauðið i allri borginni,
reykta sild, eggjarauður og rifinn
lauk og að sjálfsögðu getið þið
ekki farið heim, án þessa að
smakka okkar frægu rióma-
kökur.
Húsbondi minn lokaði augunum
i angist og ég vonaði að ég særði
ekki hans karlmannlega stolt,
þegar ég reyndi að útskýra það
fyrir herra Hansen, að húsbóndi
minn væri svolitið slæmur i mag-
anum og óskaði þess helzt að
komast sem fyrst heim á hótelið.
Kurt Hansen stóð strax upp.
— Ég bið yður að fyrirgefa, ég
hefði átt að taka eftir þvi.
Á meðan ég var að safna saman
skjölunum og koma þeim fyrir i
skjalastöskunni, sneri hann sér
að mér. — Ég vildi gjarnan vera
fararstjóri yðar, ungfrú Masters,
ef það er leyfilegt? Það væri
hreint og beint hræðilegt ef þér
farið svo heim, að hafa ekki séð
litlu hafmeyjuna. Það væri rétt
eins og að koma til Paris, án þess
að sjá Eiffelturninn og til London,
án þess að sjá Buckinhamhöllina
og Tower of Londón.
- Það skiptir ekki máli, sagði
ég. En herra Lancing hafði
greinilega ekkert annað i huga,
en að komast sem fyrst heim á
hótelið og hafði ekki minnsta á-
huga á þvi, hvað einkaritari hans
gerði við fristundir sinar.
— Það er ágætis hugmynd og
mjög vingjarnlegt af yður, herra
minn. Ég verð stálhraustur á
morgun og læt ekki standa á mér
frekar en regnið.
— Já, hér rignir lika stundum,
sagði Kurt Hansen, en húsbóndi
minn hafði ekki hug á neinu,
nema að komast sem fyrst i burtu
og flýtti sér út i bilinn, sem beið
hans fyrir utan.
— Ég hefði liklega ekki átt að
láta hann fara einan.Hann litur
hræðilega illa út.
— Já, hræðilega, sagði hávaxni
Daninn og það glampaði i augum
hans. — Ég held við ættum að
Framhald á bls. 14
12 VIKAN 2. TBL.