Vikan - 10.01.1974, Qupperneq 37

Conyers hafði himt við lyftuna
og teygt fram álkuna, til þess að
sjá líkið vel, án þess að snerta
það. Nú rétti hann úr sér. Hann
virtist svo æstur, að hann gæti
tæpast haft hemií á sér, og vin-
gja-nlegu augun voru orðin full
illsku.
— Ég átti viðtal við hann fyrir
tveimurdögum, sagði Conyers. —
Þér þekkið hann þö áreiðanlega,
Sir Rufus?
— Areiðanlega er stórt orð,
ungi maður. Nei, ég þekki hann
ekki. Hvers vegna haldið þér
það?
— Þetta er Dan Radolph, ame-
riski fasteignajöfurinn, sagði
Conyers, og hafði ekki augun af
Armingdale. — Þið hafið öll heyrt
hans getið — hann er þessi ná-
ungi, sem borgar alltaf á borðið,
þó um milljón sé að ræða. Ég
mundi þekkja þessi gleraugu
hvar sem væri. Hann er nærsýnn
eins og ugla. En... er það rétt hjá
mér. Sir Rufus, að hann hafði
komið til Englands til þess að
eiga einhver viðskipti viö yður?
Armingdale brosti skuggalega.
— Þér vitið ekkert um þetta, ungi
maður, og að þvi er til min kem-
ur, fáiö þér heldur ekki neitt að
vita. Svo aö þetta er þá Dan
Randolph? Ég vissi, að hann vari
Englandi, en hann hefur sannar-
l:ga ekki bryddað upp á neinum
kaupum við mig.
Kannski hefur hann komið
hingaö til þess.
— Já, hver veit, sagði Arming-
dale, og enn eins og hann væri að
tala viö krakka. Nú sneri hann sér
að Pearson: — Þér sögðust hafa
fundið hann inni i þessari lyftu.
Hvernig atvikaðist það?
Það .stóð ekki á svarinu hjá
Pearson. — Lyftan var á neðstu
hæð og það vildi bara svo til, að ég
kikti inn um litlu rúðuna, og sá þá
hvar hann lá. Mér fannst þvi rétt-
ara að renna lyftunni upp og ná i
yöur. Hvernig hann hefur komizt
þangað... Hann benti á „niður’-
hnappinn á veggnum utan lyft-
unnar. Einhver og á hvaða hæð
sem er, hefði getað sett hann
þarna, þrýst svo á hnappinn og
rennt lyftunni niður. Þvi að áreið-
anlega hefur hann ekki verið sett-
ur inn i lyftuna á neðstu hæðinni.
Auk þess sá ég hann koma inn i
húsið i kvöld.
— Nú? sagði Conyers. —
Hvenær var það?
— Klukkan gæti hafa verið um
ellefu.
— Hvern ætlaði hann að hitta?
Pearson hristi höfuðið vand-
ræðalega og dálitið óþolinmóður.
— Þetta eru ekki þjónustuibúöir,
þar sem hringt er upp, hvenær
sem einhver kemur. Þér ættuð að
vita, að við eigum ekki að spyrja
gesti um neitt, nema þeir þarfnist
einhverrar hjálpar. Ég veit ekk-
ert um þetta. Hann fór upp i lyft-
unni, annað veit ég ekki um þetta.
— Nú jæja, á hvaða hæð fór
hann þá?
— Það veit ég ekkert. Pearson
stakk fingri undir þrönga flibb-
ann. — En afsakiö ef ég kem með
eina spurningu. Hvað er eiginlega
að?
— Við erum búnir að týna einu
herbergi, sagði Ronald Denham.
— Kannski þú getir greitt úr þvi.
Sjáðu til Pearson, þú ert búinn að
vera hérna svo lengi og þekkir
allar ibúðirnar. Komið inn i þær
flestar — til dæmis setustofurnar.
— Ég hef áreiðanlega komið
inn i þær allar.
— Gott. Við erum að leita að
Ibúð með svona innréttingu, sagði
Denham.
í þriðja sinn lýsti hann nú þvi,
sem hann hafði séð og Pearson
setti upp kvalasvip. Þegar lýsing-
unni var lokið, hristi hann höfuð-
ið.
— Það hefur enginn svona her-
bergi, svaraði hann, einbeittlega.
— Svona setustofa cr ekki til i öllu
húsinu.
Klukkan þrjú um nóttina sat
dapurlegur hópur inni hjá Sir
Rufus Armingdale, og enginn leit
einú sinni á annan. Lögreglan
hafði næstum lokið störfum.
Hressilegur deildarfulltrúi,
ásamt liðþjálfa, ljósmyndari og
svo vingjarnlegur maður með
pipuhatt, höfðu tekið skýrslur af
öllum viðstöddum. En það var
bara ekkert á þessum skýrslum
að græða.
En sannast að segja hafði Den-
ham orðiö fyrir einu áfalli enn.
Þegar hann kom inn i ibúð
Armingdales, fannst honum sem
snöggvast hann hafa fundið týnda
herbergið. Þarna voru þessir
venjulegu skinnklæddu spænsku
stólar, stóra borðið og útskornu
hlutirnir. Og yfir veggskápnum
hékk myndin.isem hann þóttist
kannast við — litil stúlka, sem
gaut augunum á blómavönd.
— Það er ekki þetta! flýtti
Anita sér að segja.
— Það er af þvi sama en þó
ekki sama myndin. Þetta er oliu-
mynd. Hver skrattinn er eig-
inlega hér á seyði?
Anita leit um öxl. Hún hafði
klætt sig áður en lögreglan kom
og eins fannst Denham hún hafa
sett á sig óþarflega mikla rnáln-
ingu.
— Fljótur, Ron, áður en hinir
koma hingað. Varstu að segja
satt.
— Auðvitað. Þú heldur þó
ekki....?
— Ég veit það ekki og mér er
lika sama, ég vil bara, að þú segir
mér það. Þú hefur ekki drepið
hanns jálfur, Ron?
Hann hafði ekki einu sinni svig-
rúm til að svara þegar hún þagg-
aði niður i honum. Sir Rufus.
Conyers og Evans komu utan úr
ganginum og með þeim vingjarn-
legi maðurinn stóri, sem hafði
verið með Davidson fulltrúa.
Hann reyndist heita March
ofursti.
— Þið skiljið, sagði hann við
allan hópinn, að ég er hér ekki i
neinum embættiserindum. Ég
var af tilviljun i leikhúsinu, og
rakst svo inn til að skrafa við
Davidson fulltrúa, og hann bað
mig að koma meö sér. Ef þið þvi
kunnið ekki viö spurningarnar
minar, þá segið þið bara til og ég
held mér saman. En það vill bara
svo til, að ég er i eins konar sam-
bandi við Scotland Yard.
— Ég þekki yður ofursti, sagði
Conyers með skökku brosi. — Þér
eruð yfirmaður Rusladeildarinn-
ar D-3. Sumir kalla hana vit-
lausraspítalann.
March ofursti kinkaði kolli, al-
varlegur á svipinn. Hann var i
dökkum yfirfrakka og með hatt-
inn aftarlega á stóra höfðinu og
þetta ásamt sællegu andlitinu,
skolleita yfirskegginu og góðlegu
bláu augunum gerði hann dálitið
likan feitum ofursta í skopblaði.
Hann svældi pipu með stórum
haus og það var eins og hann sog-
aði að sér reyknum úr hausnum á
henni, fremur en gegn um munn-
stykkið. Hann virtist skemmta
sér vel.
— Minn er heiðurinn, sagði
hann. — Einhver verður að sinna
öllum skritnu kærunum. Stundum
kemur einhver og segir, að út-
borgin Steppey sé i hættu af bláum
gelti, og þá verð ég að skera úr,
hvort þetta er brjálsemi eða mis-
skilningur, gabb eða alvarlegur
glæpur. Annars mundi þetta bara
tefja mér betri menn i störfum.
Þér munduð ekki trúa þvi, hve
mikið er um svona kvartanir.
En okkur Davidson var að detta i
hug, að hér gæti verið eitthvað
svipað á seyði. Ef þið nú vilduð
svara mér nokkrum spurningum
— Eins mörgum og þér viljið,
svaraði Sir Rufus. — Ef það gæti
orðið til þess að leysa þetta and-
skotans...
— Sannast að segja, sagði
March ofursti, — þá heldur
Davidson fulltrúi, að málið sé
þegar leyst. Góður maður, David-
son.
Nú varð dauðaþögn. Það var
rétt eins og eitthvað óhugnanlegt
fælist i þessum vingjarnlega tón
ofurstans. Fyrst þorði enginn að
biðja um frekari skýringu á þess-
um orðum hans.
— Þegar leyst? át Conyers eft-
ir.
— Kannski maður byrji á yður,
Sir Rufus, sagði March kurteisis-
lega.
— Þér hafið sagt fulltrúanum,
að þér þekktuð ekki Daniel Rand-
olph persónulega. En það virðist
á almanna vitorði, að hann hafi
komið til Englands til þess að
hitta yður.
Armingdale hikaði. — Ég veit
ekkert um erindi hans. Hann get-
ur hafa ætlað að tala við mig, auk
annarra erinda. Og liklega hefur
svo vera. Hann skrifaði mér um
þetta frá Ameriku. En hann hefur
ekki náð i mig enn og ég hef ekki
náð i hann að fyrra bragði. Það
hefði verið óklókt.
— Hvers konar viðskipti var
þarna um að ræða?
Ilann vildi kaupa forkaups
rétt, sem ég halði á hendinni að
eignum i... jæja, það er sama
hvar. Ég skal segja yður það und-
ir fjögur augu, ef þér krefjizt
þess.
— Var þarna um háa upphæð
að ræða?
Armingdale virtist eiga i striði
við sjálfan sig — Fimmtán þús-
und pund eða þar um bil.
— Svo að þetta voru þá engin
stór-viðskipti og ætluðuð þér að
selja'
— Sennilega. -
March renndi augunum, eins og
utan við sig yfir að myndinni yfir
veggskápnum. — Þessi mynd eft-
ir Creuze.... Ég held hún hafi ný-
lega verið eftirprentuð i eðlilegri
stærð i mvndablaði.
— Stendur heima, sagði
Armingdale og bætti við: — I
sepialit.
Eitthvað i þessari viðbót hans
fékk hin til að horfa á hann. Þetta
var eins og hálfráðin gáta, sem
enginn vissi hvað þýddi.
— Einmitt. Aðeins eina spurn-
ingu enn: og tvær þó. Ég býst við
að hver þessara ibúða sé i sam-
bandi við brunastiga niður i húsa-
garðinn, að baki?
— Já. Hvað um það? *
— Gengur sami fykill að fram-
dyrunum á öllum ibúðunum?
— Nei vitanlega ekki. Skrárnar
eru hver af sinni gerð.
— Þakka yður fyrir. Nú eina
spurningu til yðar, hr. Conyers.
Eruð þér kvæntur?
— Kvæntur? Nei.
— Og þér hafið ekki skósvein?
— Ég get nú ekki annað en
skellihlegið að svona spurningu,
ofursti. Sannast að segja er ég
ekkert hrifinn af þessum
„vingjarnlegu” spurningum yð-
ar. Og hverju breytir það, hvort
ég er kvæntur eða ekki, eða hvort
ég hef skósvein?
— Það skiptir miklu, sagði
March alvarlegur. — Jæja, ung-
frú Bruce, hvert er starf yðar?
— Ég fæst við innanhúss-
skreytingar, svaraði Anita.
Hún fór að hlæja. Það kann að
hafa verið af einhverri tauga-
veiklun, en hún hallaði sér aftur á
bak og hló þangað til tárin runnu
úr augum hennar.
— Afsakið, hélt hún áfram og
reyndi að stöðva hláturinn, — en
skiljið þér það ekki? Morðið var
framið af innanhússskreyti. Það
er nú allt leyndarmálið.
Armingdale ætlaði að fara að
gripa fram i, hneykslaður, en
March þaggaði niður i honum. —
lialdið áfram! sagði hann hvasst.
— Mér datt það strax I hug.
Vitanlega er hér ekkert „týnt
herbergi”, heldur verið
breytt til i stofunni hjá einhverj-
um. 011 liúsgöngin eru eins i öllum
ibúðum. Eini munurinn, sem
hægt er að sja er á hreyfanlegum
smáhlutum, svo sem myndum,
lampaskermum. bókastoðum —
þvi er hægt að breyta á nokkrum
minútum.
— Ron kom fyrir tilviljun inn i
ibúðina morðingjans, rétt eltir aö
hann hafði drepið gamla mann-
inn. Það kom morðingjanum i
mestu vandræði. Annað hvort
varð hann að drepa Ron liká, eða
komið yrði þarna að honum hjá
likinu og Ron gæti þekkt ibúðina
hans. En honum datt annað betra
2. TBL. VIKAN 37