Vikan - 10.01.1974, Qupperneq 41

þau mega ekki til þess hugsa, ef
þau yrðu að láta Stefan frá sér.
Vegna ákærunnar um barns-
rán, krefjast brasilisk yfirvöld
þess, að drengurinn verði sendur
aftur til Brasiliu. Allir vona, að
þeirri kröfu verði ekki sinnt og
Berglundhjónin hafa beðið sænsk
yfirvöld um hjálp.
— Viö höfum undir höndum
bréf frá móður Stefans, þar sem
hún staðfestir, að hún vilji gefa
okkur barnið sitt þvi að hún geti
ekki haft það hjá sér sjálf og viti
að þvi liði vel i Sviþjóð. Ætti slikt
bréf ekki að vera næg sönnun
þess, að Karin hefur gert allt,
sem hún gat til þess að hjálpa?
spyr Marianne Berglund.
Karin Bork hefur nuö sér aö
mestu eftir áfallið, sem hún fékk,
þegar hún varð að fara frá Brasi-
liu. Hún ætlar ekki að gefast upp.
Þó að siðustu mánuðir hafi verið
erfiðir, er hún reiðubúin að hefja
starf sitt aftur um leið og þess
gerist nokkur kostur. En fyrst
ætlar hún að fara i skemmtiferð
til Spánar með unnusta sinum,
sem er sænskur skipaverkfræð-
ingur.
— Ég vildi helzt fara aftur til
Rio, segir hún. — Þar byrjaði ég
■ starf mitt og þar ætla ég að fá upp
reisn æru minnar og þar vil ég
nota starfskrafta mina. Ég elska
þetta land, sem hefur við svo
mörg vandamál að glima. Ég
veit, að þar eru mörg börn, sem
þurfa á starfskröftum minum að
halda. Ég fór heiman að frá mér i
Danmörku og vonaði, að ég fyndi
eitthvað, sem ég hefði ekki kynnzt
áður og þarfnaðist min. Og ég
fann meira en ég hafði vit á að
biðja um.
Þú nærö ekki i mig
Framh af bls 14
minnsvU, að t6 væri farin að segja
þessum vingjarnlega, ókunna
manni frá Larry.
Við fengum kaffi og mösuðum,
skýrðum hvors annars spakmæli.
Ég sagði honum frá tveggja her-
bergja ibúðinni, og baðherberg-
inu, sem ég hafði með annarri
stúlku. — Okkur kemur prýðilega
saman, þvi að hún heldur þvi
fram, að of mikið vatn þurrki hör-
undið.
Hann brosti. — Nábúi minn
spilar á fiðlu i Holmens kirkju og
hann æfir sig á nöttunni.
— Kirkja, það er eiginlega
skozkt nafn, sagði ég og meðan
Kurt leiddi mig út að bilnum sin-
_um, sagði hann mér, að ýmislegt
væri skylt með móðurmáli hans
og gelisku.
Ég var i sólskinsskapi. Það var
eiginlega ótrúlegt, að við hefðum
aðeins þekkt hvort annað i nokkra
klukkutima. Ég var venjulega
hlédræg, þegar ég kynntist karl-
mönnum, en hann var svo opin-
skár og ærlegur, að það hefði ver-
ið tepruskapur að svara honum
ekki i sama tón.
Hann benti mér á ýmsa at-
hyglisverða staði meðfram veg-
inum og þegar við komum að
bátahöfninni. hjálpaði hann mér
um borð i einn bátinn, sem fór
með ferðamenn um höfnina og
átti að sigla meðfram Löngulinu.
þar sem iitla hafmeyjan sat á
steini og lét sig dreyma um prins-
inn sinn.
— En hve hún er litil! sagði ég
og Kurt kinkaði kolli.
Já, þetta segja allir útlend-
ingar. Ég veit að visu, að hún er
ekki eins stór og frelsisstyttan, en
hún er samt falieg, eða finnst þér
það ekki? Hún er táknmynd hafs-
ins og Kaupmannahöfn er borgin
við Sundið.
Ef þú yrðir hér eitthvað um
kyrrt, þá myndi ég fara með þér
til Odense á Fjóni og sýna þér
fæðingarborg H.C. Ar.dersen.
Þetta er auðvitað orðin
verzlunarvara, en rúmið hans er
þar enn þá og handritin af ævin-
týrum hans. Já, og greiðan hans,
sagöi hann með stolti. Held-
urðu að það væri ékki sniðugt fyr-
ir þig, að geta sagt að þú hefðir
greitt þér með greiðunni hans,
■ þegar þú kemur aftur heim til
London og maðurinn myndi roðna
af hlátri.
— Ég hefi engan mann til að
láta roðna af hlátri, sagði ég.
— Það er leiðinlegt, sagði Kurt
og brosti til min, meðan báturinn
sigldi um höfnina og fararstjór-
inn, lagleg stúlka með brúnt hár
ogbrúna fótleggi, talaði út i eitt á
ensku, þýzku og frönsku.
Þegar við komum aftur upp að
bryggjunni vildi ég flýta mér
heim á hótelið, til að lita eftir
sjúklingnum.
— Ég er með samvizkubit,
sagði ég við Kurt, en hann sagði
að það væri siður en svo, að hann
fyndi fyrir sliku, hann sagðist að
eins vera mjög hamingjusamur.
Herra Lancing sat á litlu svöl-
u'num fyrir framan herbergið sitt
með heilmikið af skjölum á
hnjánum.
— Yður er þá að batna, sagði
Kurt. — Það er gott. Þá get ég
boðið ykkur að borða á sérstak-
lega skemmtilegu veitingahúsi
viö höt.nina. Þar getum við fengið
al\cg scrslaklega góðan krabba.
danskt bul t meðsteiktum eggjum
og svo gel ég sýnt ykkur konungs-
hallirnar. l>a rnunuð þið lika i
Iramtiðinni mun.i cftir Kaup-
mannahöfn.
Ég sá hvernig herra Lanoing
horfði angistarfullur lyrst á nus>
og svo á Kurt og að honum bauð
við að heyra mat nefndan.
F.kki handa mér, vinur minn.
en það er sama og þegið, sagði
hann og tók af sér gleraugun til að
nudda augun. — En þér getið far-
iö með ungfrú Masters. Ég
hlakka til að komast snemma i
rúmið. Ég vil ekki hætta heils-
unni.
— Ég skil það, sagði Kurt hvat-
lega. Of hvatlega, að minnsta
kosti fannst mér það. Svo rétti
hann herra Laneing höndina og
hneigði sig djúpt.
— Það hefur verið ánægjulegt
að kvnnast yður, herra. Ég mun
hala samband við umboðsmann
okkar i London strax eftir helg-
ina, það getið þér bókað.
Hann sneri sér að mér. — Ég
sæki þig þá klukkan sjö. Klukkan
sjö, á stundinni. Er þaö i lagi?
— A stundinni, sagði ég ósjálf-
rátt og þegar hann var farinn
reyndi ég að skýra þetta fyrir
herra Lancing.
— Hann kann eiginlega mjög
vel ensku, en notar stundum
nokkuð skringileg orð. Mér finnst
það sniðugt og honum er sama,
þótt ég brosi að honum. Hann
virðist ekki einu sinni hugleiða
það, að ég kann ekki orð i dönsku.
— Allir, sem vilja gera sig skilj-
anlegan nú á dögum, kunna
ensku, sagði húsbóndi minn og
rödd hans gaf til kynna, að i hans
augum var þetta sjálfsögð stað-
reynd. Ég striddi honum með þvi,
að hann væri með eyjahugarfar
og liklega i fyrsta sinn ávarpaði
ég hann eins og annað fólk, sem
ég þekkti, en ekki beinlinis sem
húsbónda.
— Það getur verið, sagði hann
þurrlega. — En ef þér getið kom-
ið niður á jörðina stundarkorn þá
ættum við að fara yfir þesM bréf.
Ég vil hafa þetta allt ulbúið á
mánudaginn, þegar eg legg það
fyrir forsljórana
Ég nað' i litinn stól og fór með
hann ú' ;i svalirnar, þar sem ég
smeygði mcr inn i hlutverkið ung-
frú MjMers, einkaritari húsbónd-
ans og þar var ég til klukkan sex
önnuin kafin.
En allan timann var ég að hug-
leiða hvað ég ætti að fara i um
kvöldið. Ég var leið yfir þvi, að
hafa ekki tekið með mér fallegri
flikur, en ég varð að láta mér
nægja að fara i svart pils og hvita
skyrtublússu og svo setti ég upp
hárið, einmitt á þann hátt, sem
Larry var svo hrifinn af.
Larry hafði aldrei komið mér
til að hlæja og gleyma mér, eins
og Kurt Hansen. Gat það verið
þessvegna, sem sambandið milli
okkar fór út um þúfur? Larry
haföi alltaf sagt, að ég væri of hlé-
dræg og feimin, en Kurt fannst ég
vera kát og skemmtileg. t>að gat
Vogar-
merkiö
24. sept. —
23. okt.
Vertu ekki eigingjarn
og varastu afbrýði-
semi. Maður nokkur,
sem hefur lamað
starfsorku þina
undanfariö, er brátt úr
sögunni, og þá sérðu,
aö þú heföir betur
haldið þtnu striki og
látiö hann ekki setja
þig úr jafnvægi.
Dreka-
mcrkiö
24. okt. —
23. növ.
Þú ert I mjög góöu
jafnvægi um þessar
mundir og óvenjulega
ánægöur meö sjálfan
þig, enda hefuröu
nokkra ástæöu til
þess. En re.vndu aö
varast allar öfgar,
hvort heldur er til
harms eða gleði og
láttu ekki tilfinning-
arnar hlaupa með þig i
gönur.
Bogmanns
merkiö
23. nóv. —
21. des.
Næstu dagar veröa
þér síöar á margan
nátt minnisstæöir. Þú
lendir i vandræöum,
sem enginn á sök á, og
meöan á þessu erfiöa
timabili stendur,
kemstu aö raun um,
hve góöa og hjálp-
sama vini og aöstand-
endur þú átt.
Geitar-
merkiö
22. des. —
20. jan.
Af o r m u m þi n u m
seinkar nokkuð og
valda þvi ýmis óþægi-
leg atvik. Þú skalt pó
alls ekki leggja árar i
bát.
Vatnsbera-
merkiö
21. jan. —
19. febr.
En viljinn er nógu
sterkur geturöu bætt
aðstööu plna mikiö i
þessari viku. En þér
nættir viö aö setja
markiö of hátt og ein-
blfna um of á þaö
mesta og bezta.
Fiska-
merkiö
20. febr. —
20. marz
Þú lendir I óvenjulegri
aöstööu og finnur
glöggt til vanmáttar
pinS. övæntur atburö-
ur verður til aö draga
úr þér kjarkinn. Nú
riöur þvi mikið á að þú
standir þig vel. Þér
mun áreiöanlega
takast aö öölast fyrr
sjálfstraust þitt á ný,
og þá fer þér aftur aö
ganga vel.
2. TBL. VIKAN 41