Vikan - 10.01.1974, Síða 42

Fyrst verö ég aö ná i gúmmi
hanzkana mina, svo aö ég stingi
mig ekki á þyrnum rósanna!'
W~ Finter,
Litiö snoturt T FLÝTUM
^gatá botninm/\OKKUR! £
Fáeinir Rolio pollo
. droparaf,—'( er a& koma!
[ bleki.

lika verið að ég væri frjálsleg i
framkomu við hann, vegna þess
að samband okkar var ekki bind-
andi. bað var gott að vera öllum
óháð. Kaupmannahöfn var lika
dásamleg borg.
„Aðal mismunurinn á útflutn-
ingi okkar og danska markaðin-
um...” las ég og herra Lancing
hélt áfram að lesa mér fyrir, en
niðri á torginu var hópur ferða-
manna að taka myndir af bygg-
ingum og minnismerkjum.
Kurt var hrifinn af hárgreiðsl-
unni og sagði það við mig, þegar
við vorum sezt við hornborð á
litlu veitingahúsi við höfnina.
— bú hefur táknrænan enskan
svip, sagði hann, en ég sagði hon-
um að móðir min væri skozk og
faðir minn frá Kanada. Hann
stakk upp á þvi, að við byrjuðum
á súrsild og sagði mér að borðið,
sem við sátum við.væri smíðað úr
þilfarsviði úr skipi, sem hafði leg-
ið á hafsbotni i meira en hundrað
ár.
Ég strauk fágað timbrið. — bað
er synd, að herra Lancing gat
ekki komið með okkur, sagði ég
og Kurt lyfti glasi sinu brosandi.
— bér finnst þá ekki eins og
mér, að hann hefði þá orðið eins
og brómber i framan?
— Stikkilsber, sagði ég hlæj-
andi. — Ég veit ekki hvort þú
ruglarsvona orðunun viljandi eða
ekki.
— Ég veit þetta, en það er svo
gaman að sjá þig hlæja. bú snýrð
upp á nefið eins og kanina og þér
vöknar um augun.
— Ó, Kurt, sagði ég. — betta
eru nú þeir mestu gullhamrar,
sem ég hefi fengið fram að þessu.
Og áður en varði var ég farin að
segja honum hitt og þetta um
Larry, sem sló mér aldrei gull-
hamra, en kom mér alltaf til að
hafa það á tilfinningunni, aö ég
væri ósköp tilkomulitil.
bjónninn setti nú fyrir okkur
einhvern veiðidýrarétt og þegar
hann var farinn, sagði ég. — Ég
ersammála móðurþinni, þú þarft
að kvænast. Er ekki einhver
dönsk stúlka, sem þú gætir gert
mjög hamingjusama?
— Ég hefi leitað, sagði Kurt,
grafalvarlegur. — Ég er búinn að
eyða i það mörgum dýrmætum
árum, en aldrei fundið neina, sem
fitjar upp á nefið yfir fyndni
minni.
— bað getur verið aö þú sért
ekkert fyndinn á dönsku, sagði ég
og hann sagði að þetta gæti meira
en verið.
« Og þegar kaffið kom og með þvi
pinulitlar smákökur, sagði hann
að honum fyndist hann hafa þekkt
mig öll sin æviár, en ekki einn
dag.
— Mér finnst það lika, sagði ég,
án þess að skipta mér af málfræð-
inni hans.
bað var aðeins spölkorn að
ganga til konungshallarinnar
Amalienborg. Við stóðum á miðju
torginu og Kurt benti mér á litla
gula húsiö, þar sem Alexandra
drottning fæddist.
— bað er ákaflega eðlilegt að
konungshjónin skuli búa svona
nálægt höfninni. Konungsfjöl-
skyldan situr ekki alltaf á rúm-
stokknum, sagði hann.
— Ó, Kurt, þú átt ekki þinn
lika... Ég bið þess i ofvæni, hvað
þú segir næst.
Hann vafði mig skyndilega
örmum og i skugga styttunnar af
Friðriki konungi fimmta, renndi
hann fingrunum undir höku mina
og kyssti mig, bliðlega, en samt
svo fast, að ég hefði fallið um koll,
ef ég hefði ekki haldið mér i hann.
f— Ég held ég sé orðinn ástfang-
inh af þér, Fran, sagði hann blfö-
lega. — Móðir min myndi veröa
glöð, ef hún sæi til min núna.
Ég horfði á hann og hjartaö tók
kipp. Ég hafði sannarlega ekki
búizt við þessu.
— Ég verð að flýta mér til
hótelsins, sagðí ég. — Alveg nú á
stundinni. bú hefðir ekki átt að
segja þetta. Ég vildi að þú hefðir
ekki sagt þetta.
Svipur hans stirðnaði af sárs-
auka, hann lét hendur falla og
gekk i áttina aö bilnum, leiddi
mig ekki eins og áður og rétti mér
aðeins höndina, þegar ég hrasaði
um götustein.
Ég þakkaði honum fyrir
skemmtilegt kvöld, þegar viö
komum að hótelinu. Hann sagðist
ekki geta skiliö svona viö mig,
hann myndi hringja til min eða
skrifa mér, en ég sagði að það
væri betra að hann gerði það ekki.
begar ég var aö hátta, reyndi
ég að fullvissa sjálfa mig um, að
ég myndi fljótlega gleyma hon-
um, gleyma þvi hve stoltur og há-
vaxinn hann var, gleyma töfrandi
brosi hans og að viku liðinni yrði
hann aðeins skemmtileg minning.
betta var samt ekki sann-
gjarnt, sagði ég barnalega viö
sjálfa mig. Ég vissi nú, hve auð-
velt var að gleyma, hve þetta var
allt einfalt. Ég ætlaði ekki að
kalla yfir mig annað vandamálið
og láta mig fara að dreyma um
annan mann.
Næsta morgun var það herra
Lancing, sem kastaði sér yfir
morgunveröinn eins og hungrað-
ur úlfur. bað lá við að mér yrði
flökurt, þegar ég sá hann smyrja
vinarbrauðið meö smjöri.
Ahugalaus að venju, spurði
hann ekki einu sinni hvernig ég
hefði skemmt mér kvöldiö áður,
en þegar leigubillinn okkar tók af
stað frá hótelinu, sagði hann: —
Er þetta ekki Kurt Hansen, sem
æðir þarna inn á hótelið?
Ég var stolt af þvi hve ve) mér
tókst að hafa vald á rödd minni. —
bað er að visu gult hár, en það eru
margir Danir með þann háralit.
Svo sneri ég mér við og sat,
steinrunnin á svip, meöan okkur
var ekið til flugvallarins.
begar við vorum komin á loft
og herra Lancing var búinn að
losa af sér öryggisólina, kom
hann mér á óvart með þvi að
segja:
— Ég kynntist konunni minni á
striösárunum, ungfrú Masters.
Við giftum okkur eftir mánaðar
kynni. Ég var aðeins tuttugu og
þriggja ára og hafði ekkert að
byggja á. baö hafði enginn i þá
daga. En daginn eftir að viö hitt-
umst, hringdi ég til hennar og bað
hana að giftast mér og ég hefi
aldrei séð eftir þvi, ekki eina min-
útu i öll þessi þrjátiu ár, sem við
höfum búið i hjónabandi. bað var
Kurt Hansen, sem hljóp þarna inn
i hótelið, var það ekki?
begar hann haföi bunað þessu
öllu út úr sér, hallaði hann sér aft-
ur á bak, krosslagði hendurnar á
maganum og virtist sofna strax.
bað var eitthvaö sem snerti
mig, það að hann sat þarna við
hlið mér, i tandurhreinni hvitri
skyrtu, hárið, sem var farið aö
þynnast, sléttgreitt, allt þetta
minnit mig á fööur minn og mér
til skelfingar fann ég að tárin
brutust fram.
— Herra Lancing. Sofið þér?
— Já, sagði hann fastmæltur. —
42 VIKAN 2.TBL.