Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 10

NÝ FRAMHAWSSAGA EFTIR FRL
_________________________ ■
Var þetta morðtilraun? Ég trúði þvi ekki
og engmn trúði þvi, —allra sist maðurinn
minn. En frá þvi ég kom til Tregarran
var mér ljóst, að ég var sannarlega ekki
velkomin. Ég vissi vel hver það var, sem
vildi losna við mig og hvers vegna. Það
gat ekki verið tilviljun, að ég hafði lent i
dauðagildru.
Yfir mér svifu mávarnir.
Stundum heyrði ég skrækina i
þeim rétt fyrir ofan og á næsta
augnabliki langt i burtu, eins og
stormurinn heföi feykt þeim langt
upp yfir klettana.
Hve lengi stóð ég þarna? Ef það
voru aðeins nokkrar minútur, þá
hlutu þær að vera hjtll eilifð, þvi
að ég sá, að umhverfið hafði tekið
miklum breytingum,hafði breytzt
á ógnvekjandi hátt. Sólin skein
ekki lengur. Það var það fyrsta,
sem ég tók eftir. Hún hafði horfið
bak við klettabrúnina og strand-
lengjan lá i skugga. Fyrir ofan
mig lá mjói tréstiginn i kráku-
stigum upp eftir klettinum,
alveg upp á brún. En neðstu
þrepin voru brotin og spýtna-
brakið lá eins og hráviði við fætur
mér. Klettaveggurinn var lóð-
réttur, sléttur og háll og ég sá að
það var vonlaust fyrir mig, að
reyna að klifra upp að neðsta
þrepinu, þessir fáu metrar réðu
öllu um björgun mina...
Ég var bókstaflega innikróuð.
Svo kom ég lika auga á nokkuð,
sem ég hélt i fyrstu að’væri skyn-
villa. Fjörubörðið hafði mjokkað
og það mjókkaöi ört; sjórinn skall
æ hraðar upp að klettunum.
Steinarnir hurfu, fleiri og fleiri,
við hverja nýja öldu, sem
brotnaði við fjöruborðið; það var
engu likaraen aðhafið gripi um þá
sér til halds og trausts, þangað til
öldurnar næðu taki á þeim næstu,
sem svo flæddu upp að mér. Vind-
urinn feykti sævarlöörinu i áttina
til min og ég var orðin gegnblaut.
Ég fann lika, að annar hællinn á
skónum minum, var farinn, svo
ég sparkaði af mér skónum.
Sandurinn var kaldur og blautur
undir fótum mér. Þetta var svo
snemma sumars, að það var of
kalt til að fara i sjóinn, hafði
Jackson sagt.
Bráðum væri sjórinn kominn
yfir mig.
Seglið, sem ég hafði séð, var
horfið, engin hreyfing á allri
strandlengjunni eða i klettunum.
Það var tilgangslaust að hrópa á
hjálp. Tregarran var of langt i
burtu. Fyrir nokkrum minútum
hafði ég farið fyrir siðasta
oddann, en þá hafði ég séð
turnana á húsinu og krónur
stærstu trjánna i garðinum. Nú
var þétta horfið, enginn gat séð
mig né komið mér til hjálpar.
Skrækirnir imávunum létu eins og
hæðnishlátur i eyrum mér.

10 VIKAN 3 . TBL.

t