Vikan - 17.01.1974, Qupperneq 17

trúaö þvi aö hann myndi ljá eyra
lygum Emorys.
— Hélztu raunverulega aö
hann kæmi þér til hjálpar, eftir
alla þessa þögn? sagöi ég, til aö
hrista svolitiö upp I honum.
Þaö var svolltill brestur i rödd
hans, þegar hann sagöi:
— Ég hélt aö hann væri aöeins
aö finna einhverja leiö, til að
sanna sakleysi mitt. Hann sneri
sér aö mér og ég sá sársaukann I
augnaráöi hans. — Þetta er alls
ekki likt Julian, alls ekki eöli
hans. Linda, ertu aö segja mér
satt? Er ekki einhver, sem hann
vill verja?
— Ég hef reyndar sagt þér allt,
Julian segir aö þú hafir daðrað
viö Margot.
Þaö var greinilegt aö hann trúði
mér alls ekki. — Daöra viö konu I
hjólastjól? -
Það var ljóst, að hann var sauk-
laus I þvi tilviki.
— Hún virtist samt ekki hafa
glatað aödáun Julians.
— Það getur veriö, sagöi hann.
— Hann leit aldrei á hana eins og
hún var. Allir aörir sáu hvernig
hún var oröin. Hún haföi ekki á-
huga á ööru, en aö reyna aö eyöi-
leggja alt og alla. Hún gat ekki
blekkt neinn nema Julian og
Adriu. Linda, hún reyndi aö hefna
sin á honum gegnum mig, en ég
leit ekki einu sinni i áttina til
hennar. Julian var vinur minn,
hann var merallt i öllu. Ég reyndi
aö láta hann ekki sjá, hver mikla
andstyggð ég’haföi á henni.
— Haföiröu nógu mikla and-
styggö á henni, til aö hrinda henni
fram af svöllunum og láta hana
falla niðúr i giliö? spuröi ég hljóö-
látlega. Ég var farin að sjá, aö
þaö var ýmislegt, sem hann haföi
ekki sagt mér og ég varö aö vera
viss. — Sagaöir þú grindverkið I
sundur?
Ég sá aö þaö var einlæg
hneykslun i svip hans. — Grind-
verkið? Hvaö ertu eiginlega aö
tala um?
— Það var eyöilagt meö vilja,
eitthvaö gert, til aö þaö væri ekki
nógu traust til að veita mótstööu.
— Þú veizt Linda, aö ég myndi
aldrei gera nokkuö I þá veru.
Ég vissi þaö og ég gat varla af-
boriö aö horfa á hann.
— Þaö er ekki neitt til, sem get-
ur snúiö gegn þér, sagði ég. — En
ég get .ekki barizt með berum
höndum, ég verö aö komast aö þvi
sanna. Emory veit hver ég er og
það veit Clay lika. Fram aö þessu
hefur hvorugur þeirra sagt Julian
sannleikann, en ég veit ekki hvers
vegna. En ég verö aö hafa eitt-
hvaö frambærilegt, þegar ég tala
viö lögfræöinginn þinn, einhverj-
ar sannanir. Ég hefi foröast aö
hitta hann, siöan ég kom hingaö,
vegna þess, aö mér finnst ég ekki
hafa neitt aö segja honum.
Hann virti mig fyrir sér og ég
sá nú, aö hann var aö veröa al-
varlega óttasleginn. Ég haföi þaö
á tilfinningunni, aö hann vissi á-
stæöuna fyrir þvi, hversvegna
Emory og Clay sögöu ekki Julian
hver ég væri, en aö hann vildi
halda þvl leyndu. Mér fannst sem
smá skima lýsti gegnum skýin.
— Stuart, hvern ertu að reyna
aö vernda?
Hann horföi fram i litla, dapur-
lega herbergiö og mér var ljóst,
aö ég hafði snert einhvern viö-
kvæman streng og mér var lika
ljóst, aö hann var ákveöinn i aö
gefa mér ekki frekari upplýsing-
ar.
Ég hélt áfram, reyndi að bæla
niður minar eigin tilfinningar,
vegna þess, aö eg vissi að ég
myndi særa hann.
— Emory segir, að þegar hann
kom fyrir húshornið, hafir þú
komið hlaupandi frá svölunum
og að þegar hann hafi gripiö þig,
hafir þú öskraö aö þaö hafi ekki
veriö ætlun þin aö gera þetta.
Hann heldur þvi fram, að þannig
hafi þaö veriö.
Stuart hristi höfuöiö, vantrúaö-
ur á svip, en ég sá, aö vonleysiö
var aö gripa um sig i hug hans.
— Ég sagöi alderei neitt I þá
veru. Ég sagði: — Hvað heldur þú
aö ég hafi gert? Hann gat ekki
misskilið það. En einhverra hluta
vegna vantaöi hann bitbein.
Linda, hvaö er eiginlega meö
Emory? Hvaö getur hann verið
aö dylgja?
— Ef han hefur haft eitthvaö á
móti Margot, þá getur verið...
sagöi ég, en hann tók fram i fyrir
mér: — Þaö gæti veriö, Linda, þú
verður aö reyna aö komast að
þvi!
— Ég er að reyna sagöi ég. —
En Emory hefur liklega komizt
aö einhverju fleiru til að segja
lögreglunni.
— Fleiri lygum, sagöi Stuart.
Skyndilega greip hann i grindurn-
ar.
— Linda, þú segir aö stundum
haldi Julian, að ég hafi ýtt stóln-
um, hvað hugsar hann þess á
milli?
— Aö Adria hafi gert þaö, sagöi
ég-
Hann sleppti grindunum og
staröi undrandi á mig. — Adria!
En þaö er ómögulegt. Hún tilbaö
móöur sina. Margot gat veriö ó-
sanngjörn við Adriu, enda notaði
hún hana.
— Það litur út fyrir aö þær
mæögur hafi verið ósammála um
eitthvað. Það gæti veriö, aö Adria
hafi oröið reið og ekki haft stjórn
á sér, eins og oft hendir börn.
Hún hefur kannski ætlaö að hefna
sin á henni, en ekki gert sér ljósar
afleiöingarnar.
Stuart hristi höfuöiö. — Nei,
ekki þetta barn. Aldrei aö eilifu.
— Viltu þá segja mér hver þú
heldur aö hafi ýtt stólnum.
Stuart var þögull stundarkorn,
en þegar hann talaöi, var rödd
hans mjög lágvær. — Þaö getur
veriö sá, sem liklega kom aö
henni látinni. Ég dreg i efa að
nokkur af heimilisfólkinu hafi
gert þetta. Ef Adria hefur í reiöi
sinni stjakaö eitthvaö viö
stólnum, þá getur veriö, aö ein-
hver hafi séð þaö og gert þaö, sem
til þurfti I viðbót. Einhver, sem
hefur veriö fyrir utan og átt auö-
velt meö aö hlaupa upp skápall-
inn. Þaö getur veríö, aö þess
vegna hafi Margot rekiö upp óp,
— vegna þess aö hún hefur séö
hver var aö koma. Hann hristi
höfuðiö, eins og til aö dusta af sér
minninguna um þetta óp. — Mér
finnst ég ennþá heyra til hennar.
Ég heyrði það, þegar ég gekk út
um aöaldyrnar. Ég var aldrei
hrifinn af henni, en ég heyri enn-
þá ópiö.
— Ertu aö tala um Emory?
spuröi ég undrandi. — Þaö var
Emory, sem fann hana. En hvers
vegna hefiröu ekki sagt þetta
fyrr. Þaö er engin ástæöa fyrir
þig, aö halda hlifiskildi yfir
Emory.
Það var eins og hann væri horf-
inn mér, ég haföi ekki hugmynd
um hvað hann var að tala.
— Ef þú heldur að það háfi ver-
iö Emory, hóf ég mál mitt, en
hann tók fram i fyrir mér.
— Ég hefi ekki nokkrar sann-
anir fyrir þvi, aö Emory hafi svo
mikið sem snert þennan stól. Ég
er ekki aö leyna þig neinu... ég
veit ekki neitt. Ég var hinum
megin viö húsiö, þegar þetta
skeöi. Ef ég reyndi aöleiða athygli
aö þessu, þá yrði aðeins hlegiö aö
mér og þá yrði sagt, aö ég væri
viljandiað gera Emory grunsam-
iegan. Helduröu þaö ekki? Jafn-
vel þótt hann hafi ýtt stólnum og
komið svo til aö ásaka mig.
Ég gat ekkert sagt, kinkaði
aöeins kolli og mér fannst ég
jafn hjálparvana og hann. Ég gat
ekki lagt fyrir hann fleiri spurn-
ingar og heimsóknartiminn var
útrunninn. En ég varð samt aö
spyrja hann aö einu ennþá. Ég
haföi ekki fariö úr kápunni, en ég
stakk höndinni i hálsmáliö á
peysunni minni og dró upp háls-
menið meö myndinni af Ulli. Ég
hélt þvi upp svo Stuart gæti séð
þaö.
— Hvar fékkstu þetta? spurði
ég-
Hann varð á svipinn, eins og
þegar hann var litill og skrökvaði
aö mér.
— Biddu, sagði ég. — Reyndu
ekki aö skrökva aö mér, Stuart.
Hvaö sem þú ætlar að segja, þá
biö ég þig, aö segja mér aöeins
sannleikann.
Hann brosti, svolitiö skökku
brosi. — Ég hefi aldrei getað snú-
iöá þig. Hvernig datt þér i hug, að
ég ætlaöi aö skrökva?
— Ég hafði þetta um hálsinn,
þegar ég fór á skiöi með Julian og
Adriu. Ég held aö hann hafi kann-
azt viö þetta, en samt ekki verið
viss.
— Leit hann á bakið á meninu?
Ég sneri þvi viö, svo skeggjaö
andlitiö á Ulli sneri niöur i lófann
og aöeins verndarmerki skiöa-
manna var sjáanlegt.
— Já,og einhverra hluta vegna
virtist hann ánægöur.
— Þaö var gott. Annars datt
mér aldrei I hug, þegar ég fékk
þér meniö, aö þú ættir eftir aö
koma heim til McGabe fjölskyld-
unnar.
— Gaf Margot þér meniö?
Hann kinkaöi kolli og reyndi
ennþá aö vera glaölegur.
— Julian gaf henni þaö. En þaö
var þegar hún gat sjálf fariö á
skiöi og hún vildi ekki eiga þaö til
minningar um þá daga. Nöfn
þeirra Margot og Julians voru
grafin á bakiö. Hún lét mig fara
►