Vikan - 17.01.1974, Qupperneq 35

„Ef maður vill vera reglulega
heppinn með blómin sin, þurfa
græðlingarnir að vera stolnir.”
Þetta er gömul og vond, hús-
móöurleg þjátrú.
Og af þvi frú Beek var mjög
hjátrúarfull i þessum efnum og
einnig mikill blómavinur, skaut
hún einatt kunningjakonum sin-
um skelk i bringu. Þær vissu það,
að ef þær sýndu henni nv blóm i
gluggum sinum og litu svo af
henni augnabliksstund hurfu
strax frjóangar af biómunum.
Hvað skal segja um slikt'.' —
Það gat ekki kallast venjulegur
þjófnaður, og frú Beck var að öðru
leyti ágætis manneskja, sem
aldrei gerði á hluta neins. En
leiöinlegt var að vita af hennar
löngu fingrum nálægt jurtapott-
unum sinum. Þvi miður voru
henni hörmulega mislagðar
hendur til blómaræktunar, það
voru ekki nema harðgerðustu
blóm sem lifðu hjá henni, sjálf-
sagt af þvi að hún meðhöndlaði
öll blom eins, tók ekkert tillit til
þess, hvað hver ein jurt þurfti
mikiö eða litið vatn, mikla eða
litla birtu, eða hvaða mold hent-
aöi henni best. Það var ekki sist
af þeirri ástæðu, að hún var sifellt
á hnotskóg eftir græölingum, og
fieiri en ein húsmóðir hafði það
fyrir fasta venju að fela blómin
sem henni þótti vænst um þegar
frú Beck var væntanleg i heim-
sókn.
Dag einn kom hún til frú Gern-
er, sem hún var vel kunnug. Þær
höfðu ekki talað saman nema
nokkrar minútur, þegar frú Beck
dró sig út að sólvermdri glugga-
kistunni, en þar stóö jurtapottur,
og sýndust vera i honum nokkrir
þurrir stönglar. „Hvað hafiö þér
nú hér?. — Jú hér er brumhnapp-
ur, sé ég að er. En hvaða jurt er
þetta eiginlega?” spurði frú
Beck.
Frú Gerner tók þétt um hand-
legg hennar: „Ó, snertið hana
ekki, góða min, ég hef aldrei áður
haft slika jurt i stofunni minni.
Þegar hún kom hingaö var búið
um hana i mjúkum mosa. — Þér
vitiö kannske að sonur minn býr á
Ceylon?” — „Ó, já, þér gerið mig
æröa af forvitni. Hvaö heitir þessi
jurt?”
Þvi miður get ég ekki sagt um
það með fullri vissu. En sonur
minn skrifaði einu sinni aö hann
ætlaði að senda mér anga af
kameltré, þaö vex þar fyrir
handan” „Datt mér ekki i hug aö
það væri svo? Það var alveg
komiö fram á varir minar”, sagði
frú Beck og þefaði spekingslega
af stönglunum. „Daufur krydd-
ilmur er af jurtinni. Þaö er enginn
efi á' þvi að þetta er kameltré.
Bara að það dafni nú vel. — Það
þarf liklega mikla sól?”.
„Já, og vist mikið vatn. En fáið
yður nú sæti, frú Beck. Kaffiö
veröur fljótt tilbúið”.
Þegar dyrnar lokuðust að baki
frú Gerner, hnuplaði frú Beck
svolitlum anga af hinni fágætu
•jurt og faldi hann I handtöskunni
sinni. Hún vissi vel að þaö var
rangt af henni, en hún gat ekki
stillt sig. Hún hafði stoliö svo
mörgum græðlingum að það var
oröiö aö vana. Það byrjaði eins og
Kameltréð
Smásaga eftir Eirik Bertelsen
Þegar dymar lokuðust að baki frú
Gerner, hnuplaði frú Beck svolitlum
anga af hinni fágætu jurt og faldi hann i
handtösku sinni. Hún vissi vel, að það var
rangt af henni, en
sig...
ómótstæðilegur fiðrihgur i lingr-
unum. Heyndar^eröi það ekkert
til, sýndist henni, þaö var sem sé
aöeins örlítill angi, sem hún tók —
svo lítill að frú Gerner tók ekkert
eftir að hann vantaði, þegar hún
kom inn i stofuna með kaffibakk-
hún gat ekki stillt
ann. Þó gat skeð að hún sæi
seinna að ekki væri allt i lagi.
Hugsunin um það gerði frú Beck
dálitiö órólega og kom henni til aö
binda endi á heimskóknina, fyrr
en hún hafði ætlað, hún þurfti lika
• aö flýta sér heim og planta græðl-
inginn svo að hann visnaði ekki.
Að þessu sinni sýndist hún hafa
verið óvenju heppin. Þessi litli
angi festi strax rætur, og skaut
upp stönglum. Hún vökvaði jurt-
ina mikið. Vöxturinn var áber-
andi. Nokkur smagerð blöð
breiddust út. Og hún óx svo, með
degi hverjum, að ekki var hægt að
efast um að hún tilheyrði hinum
óviðráðanlega hitabeltisgróðri. 1
langan tima forðaðist hún frú
Gerner. En einn morgun mættust
þær á torginu. Frú Gerner kallaði
til hennar raunalegum rómi: „Ó,
hugsið þér yður: Jurtin min
undursamlega er fallin frá.”
„Þér segið það ekki. Það er ó-
mögulegt!”
„Jú, ég hef vist ekki munað að
vökva hana nógu oft. En hvernig
gengur annars með blómin yðar?
Það er langt Siðan ég hef séð
þau”.
Frú Beck mátti til að bjóða
henni heim, (svona i kurteisis-
skyni) til að sjá blómin — og um
leið og frú Gerner kom inn i stof-
una, varð hún frá sér numin af
undrun: „En hvað þetta er falleg
planta, sem þér hafið þarna. Hún
minnir mig reyndar svo mikið á
jurtina mina fágætu — sem dó.”
Frú Beck brosti leyndardóms-
full á svip: „Já, þær eru kannske
dálitið likar. En þetta er ekki
sama tegund af kameltré og sú
sem vex á Ceylon og i Vestur-
Indium. Þér vitið vist að mágur
minn býr á Cubu?”.
„Ó, já, já, þér sögðuð mér það
einu sinni. Hugsa sér hvað það er
skemmtilegt, að þér skulið eiga
kameltré frá Cubu. Nú verðið
þér að annast það vel, svo það
deyi ekki”.
Þótt furðulegt væri, sáust engin
merki um öfund hjá frú Gerner.
Og af þvi hún var ekkert öfunds-
sjúk, þá sagði hún, strax sama
daginn, mörgum kunningjum
sinum frá þessari fögru jurt. For-
vitnir gestir hópuðust til frú Beck,
þeir voru áhyggjufullir og hún
hreykin — og ekki siður þegar
blað bæjarins flutti smágrein um
kameltréð. Blaðagreinin varð or-
sök þess að gamli kennarinn, sem
kenndi grasafræði við gagnfræða-
skólann, kom i heimsókn. Hann
hafði flýtt sér svo mikið upp
tröppurnar, að hann var að
springa af mæöi.
„Góðan daginn, frú Beck, og af-
sakið ónæðið — það var kamel—
— það er sagt að þér eigið kamel-
tré. Ég vildi svo---”
Frú Beck leiddi hann með
mestu ánægju út að glugganum.
Hann stóð lengi og skoðaöi plönt-
una og sneri sér svo að frúnni, dá-
lttið meinlegur: „Ef þér eigið ein-
hvern óvin, frú Beck, þá hlýtur
hann að hafa gefið yður græðling.
— Já, sér er nú hvert kameltréð”.
„Hvað meinið þér?”, spurði frú
Beck i fáti.
„Ekki annað en það, aö þessi
jurt er venjulegur, ljós, pllviöur.
Hér á landi dafnar hann svo ágæt-
lega meðfram þjóðveginum”.
Upp frá þeim degi hafa
kunningjakonurnar — að minnsta
kosti frú Gerner — haft frið með
stofublómin sin.
*
3 TBL. VIKAN 35