Vikan - 17.01.1974, Page 43

meira, greip biskupinn fram i
eins og strákur. Honum varö sem
snöggvast hugsaö til valdanna og
dýröarinnar á hinum fjölmennu
strætum Rómaborgar, og kirkj-
unnar sem auömýkir konunga. —
En þá yröi ég aö yfirgefa Remo,
sagöi hann.
— Já, aö sjálfsögöu þýöir þetta
sama sem aö flytjast frá Remo,
sagöi kardinálinn. — Þaö mundi
skyldan heimta.
— Þaö yröi erfitt, sagöi biskup-
inn. — Þá yröi ég aö yfirgefa hann
Luigi og allt fólkiö mitt. Og nú
varö honum allt I einu hugsaö til
hinna höltu, bækluöu og kúguöu.
— Já, kannski fólkiö þitt en
ekki hann Luigi, sagöi kardinál-
inn. — Hann ætti aö fylgja þér,
sem lifandi vitnisburöur.
— Nei, nei, þaö gæti aldrei
gengiö, sagöi biskupinn. — Yöar
ágæti skilur þetta ekki. Luigi er
fullerfiöur sem betlari biskups-
ins. En sem betlari kardinálans
yröi hann alveg óþolandi. Þú
hefur enga hugmynd um, hve ó-
þolandi hann yröi.
Kardinálinn horföi á hann eins
og I vafa.
— Er mig aö dreyma, Gian-
francesco? sagöi hann, — eöa
ertu aö neita biskupsstólnum 1
Albano og kardlnálatign vegna
þess eins aö þú sért bundinn ein-
um betlara?
— Æ, nei, nei, ég er ekki á
nokkurn hátt bundinn honum,
sagöi biskupinn I angist sinni —
en hann er minn húskross og
kvalaþyrnir. En þú skilur, aö þaö
yröi svo vont fyrir hann ef ég yröi
geröur aö kardinála. Mig hryllir
viö aö hugsa til þess, hvernig þá
færi um sálina hans. Og svo eru
þaö félagarnir hans, Jósep Krók-
ur, er nú dauöur en lifandi eru
blinda Marta og Benito
krypplingur og svo allir þeir
nýrri. Nei, ég verö aö vera kyrr i
Remo.
Kardinálinn brosti, en þaö var
gremjubros. — Ég held þú hafir
gleymt einu, Gianfrancesco,
sagöi hann. — Ég held þú hafir
alveg gleymt hlýöninni viö kirkj-
una.
— Ég er hlýönin uppmáluö,
sagöi biskupinn. — Láttu hinn
heilaga fööur gera viö mig, hvað
hann vill. Láttu hann senda mig
sem trúboöa til villimanna, láttu
hann fletta mig biskupskápunni
og senda mig I erfiðisvinnu upp i
fjöll. Ég skal gera mig ánægöan
meö það. En meöan ég er i Remo,
starfa ég i Remo. Ég bjóst ekki
viö þvi þegar ég kom hingaö
fyrst, sagði hann lágt, — og samt
finnst mér einhvern veginn ég
hafa hér verk aö vinna.
Kardinálinn steinþagöi langa
stund.
Þá loksinsstóö hann upp, þrýsti
hönd biskupsins og gekk siöan til
herbergis sins. Biskupinn vonaöi,
aö vel færi um hann þar, enda
þótt honum dytti i hug, er hann
vaknaði undir morgun, aö reyk-
háfurinn reykti ef til vill.
Næsta dag lagöi kardinálinn
aftur af staö til Rómar, án þess að
impra frekar á þessu máli.
Biskupinn saknaði hans þegar
hann fór, en um leiö létti honum.
Hann haföi haft mikla ánægju af
aö hitta þennan gamla vin sinn
aftur — taldi hann sjálfum sér trú
um. Samt haföi þessi einkennilegi
grámi hvilt yfir sál hans frá þeirri
stundu er kardinálinn kom, en nú
var þessi grámi horfinn aftur. En
samt vissi hann, aö nú yrði hann
aö hitta Luigi og tilhugsunin olli
honum kviða.
En þetta fór þó yfirleitt sæmi-
lega.
Biskupinn útskýröi fyrir hon-
um, eins og menn útskýra fyrir
krakka, að svo virtist sem guð
heföi ekki ætlað honum kardin-
álatign, heldur bara biskupsemb-
ættið i Remo og meö þaö varö Lu-
igi að gera sig ánægðan. Hann
nöldraöi nú talsvert út af þessu og
lét þess getiö að ef hann heföi vit-
aö um þetta nógu snemma, heföi
hann kannski aldrei þegið stöö-
una sem betlarinn biskupsins. En
framvegis var hann ekki jafn-
mikill á lofti og meö það varð
biskupinn aö gera sig ánægðan.
En svo kom striðið viö Frakka
og kom hart niður á biskupnum.
Hann var andvigur styrjöldum og
manndrápum. En þegar borgar-
greifinn i Remo flúöi ásamt her-
liöi sinu og borgarstjórinn lokaði
sig inni, hriöskjálfandi, var eng-
inn til aö taka viö stjórn borgar-
innar nema biskupinn. Jafnvel
betlarnarnir á götunni heimtuðu
það, svo aö hann átti enga und
ankomuleið.
Hann tók þetta að sér meö
þungu hjarta og undir hæðnisleg-
um augnagotum Luigis. Meö Lu-
igi 1 vagninum hjá sér leit hann
eftir borgarmúrunum og öörum
varnarvirkjum.
— Þér sitjiö dáfallega i þvi, yö-
ar herradómur, sagði Luigi. Það
þarf ekki nema örfáar fallbyssur
til aö taka borgina meö áhlaupi.
— Já, það var ég lika alltaf
hræddur um, sagöi biskupinn og
andvarpaöi. — En samter nú mitt
fólk mitt fólk.
— Yðar herradómur gæti hæg-
lega samiö viö óvininn, sagöi Lu-
igi. — Hann er reiður út i greif-
ann. satt er það — fjendurnir
héldu aö þeir gætu keypt hann á
sitt band. En það mundi ekki
kosta nema svo sem tuttugu
hengingar og hæfilega ákveöiö
gjald.
— Ég get ekki horft á hjörðina
mina kvalda og ofsótta, sagði
biskupinn.
— Nú jæja, ef yðar herradómur
hlýtur að deyja skal ég deyja
meö yðar herradómi, sagöi Luigi.
En fyrst gætum við sett borgar-
búa til varnar uppi á múrunum —
þá eru þeir að minnsta kosti ekkir
iöjulausir á meöan. En svo er til
annað ráð.
Þaö var svo framkvæmt og
biskupinn vann dag og nótt aö þvi
aö hughreysta og eggja fólkiö sitt.
Aldrei þessu vant var Remo eins
og einn maður, og áhuginn og
viljinn, sem þar riktl, .var vilji
biskupsins. En samt virtust
Frakkar Setztir um borgina eins
og hendi væri veifað.
Þeir sendu lúðurblásara og
fánabera til aö heimta uppgjöf
borgarinnar. Biskupinn tók á
móti unga foringjanum, sem bar
lúðurinn —þetta var maöur dökk-
ur yfirlitum meö glettnislegar
viprur um munninn. Biskupinn
fór meira aö segja meö hann i
gönguferð um múrana og á þvi
virtist foringinn verða hissa.
— Þiö hafiö öflugar varnir,
sagöi Frakkinn kurteislega.
— Nei, nei, viö erum lélega
varöir, sagði biskupinn. — Bless-
uö börnin min hafa verið aö reyna
aö styrkja múrana meö sandpok-
um, en eins og þér sjáiö, eru þeir
hrörlegir og þarfnast endurnýj-
unar. Auk þess var greifinn prett-
aður á púðrinu. Ég verð aö tala
betur um það viö hann, þvi aö
sannast aö segja höfum viö varla
nokkra byssu, sem hægt er aö
hleypa úr skoti.
Undrun Frakkans jókst um all-
an helming. — Ég vil nú ekki
rengja yðar herradóm, sagöi
hann, — en ef þessu er svona var-
iö, hvernig ætlar yðar herradóm-
ur þá að verja Remo?
3 . TBL. VIKAN 43