Vikan - 26.06.1975, Blaðsíða 16
Smásaga eftir Libbie Block.
BAÐUM
MEGIN
DYRANNA
Málningarvörur
HUn sagöi: — Þaö yröi auövitaö
auöveldara, ef viö værum gift.
StUlkan i litla bilnum haföi sagt
þaö, sem hUn haföi heitiö sjálfri
sér aö segja aldrei. Svo hUn bætti
viö: — En ekkert er þess viröi, að
gifst sé fyrir það. Siöustu orðin
sagöi hUn samanbitnum tönnum.
HUn er unaðsleg eins og þrosk-
aöur ávöxtur, hugsaði Jón við
stýriö. Hann hristi höfuöið til að
losna viö ilmvatnsilminn af henni
Ur vitum sér. Hún var aölaöandi
og dásamleg. Og öll hans.
Þau höfðu búið saman i fimm
mánuöi, tvær vikur og þrjá daga.
Þau voru i vorleyfi frá háskólan-
um, og nU var Jón að fara með
Chloe heim til foreldra sinna i
Bristol eins og góöum unnusta
sæmdi. Allt var eins og venja er —
nema ekkert hrúökaup var fvrir-
hugað.
Astin hafði fært þau saman.
Þau voru saman ástarinnar
vegna, og ef ástin kólnaði, vildu
þau engin bönd hafa, sem héldu
þeim saman. Þau höföu komist aö
þeirri niöurstöðu nótt eftir nótt,
aö hjónaband gengi af ástinni
dauöri. En heimsóknin til for-
eldra Jóns hafði ýmis vandamál i
för meö sér.
— Veröum viö látin sofa i sama
herbergi? spurði Chloe. Þetta
smáatriði haföi verið aö brjótast
um i huga hennar siðan þau lögðu
af staö.
— Mamma lætur þig liklega
hafa herbergi systur minnar. Sue
kemur ekki heim núna. En þaö
eru dyr milli herbergjanna...
HUn vissi ekki, hvers vegna hUn
lét sér ekki þetta svar nægja. —
Elsku skildu mig ekki eina eftir
hjá þeim, sagöi hún.
— Vertu róleg. öllum finnst þú
áreiöanlega afbragö...
Hvernig ætli henni litist á þetta
hUs?
Dorothy Abbey stóö eins og ó-
kunnug manneskja i stofunni i
hUsi sinu I einu besta hverfi
Bristolborgar. Hér átti hUn aö
taka á móti tengdadóttur sinni,
sem var ekki gift syni hennar.
HUn stóð kyrr framan viö arininn.
Ég verö aö reyna aö láta þeim
liöa vel hér, hugsaöi hUn. Jóni
ekki sibur en Chloe.
Og hvernigá égaökynna hana?
Sem vinstUlku sonar mins? Eöa
bara vin? Ekki unnustu — þaö
bendir til þess, að þau ætli aö
gifta sig, og þeim félli þaö afar
illa. Astmey? Rúmfélaga?
HUn hló, þegar henni varö
hugsaö til viöbragöa kunningj-
anna. Dorothy Abbey var fögur
kona. Andlit hennar var snoturt
og svo til hrukkulaust. HUn var
vel sett kona og átti mann, sem
skaffaöi vel.
Ég ætla ekki að fara að hafa á-
hyggjur af börnunum minum,
hugsaöi hUn. Þau eru bara hluti
þessarar uppivöðslusömu æsku —
dásamleg, en svolitið ógnvekj-
andi. HUn stöð og beið og horfði út
á stutta og snotra heimreiðina.
Um jólin hafði Jón sagt: —
Kannski ég komi með Chloe hing-
aö i vor. Ég hef sagt henni svo
margt um ykkur. Er það ekki allt
ilagi? Hann hafði sagt þetta var-
færnislega og gætilega — llkast
leynilögreglumanni.
Kippir fóru um fagurlagað nef
Dorothy eins og fyndi hún reykj-
arlykt. Þó var hún langt frá arn-
inum. — Hver er Chloe?
— Hún og ég — við erum eigin-
lega saman.
— NU, auðvitað máttu bjóöa
vinum þinum hingaö heim, sagöi
hUn. Saman? 1 sama háskóla-
klUbbi? Mótmælahópi? SértrUar-
flokki? — Hvernig eruð þið sam-
an?
— Viö bUum saman, sagöi Jón
með nokkrum létti. — Við höfum
leigt okkur ibUÖ i borginni.
George Abbey kom inn I þessu.
Hann sagði: — Með hverjum
býröu, Jón? Hann var fátalaður
mabur, en venjulega hafði hann
slðasta oröiö.
— Með stUlku, sem heitir Chloe.
— Ég býst ekki við þvi, aö þiö
bUið saman til þess eins að spara
ykkur leigu.
— Ég elska hana, sagöiJón og
roönaöi viö.
— Ekki nóg til að giftast henni?
— Nóg til aö deyja fyrir hana.
Ég elska hana of mikið til aö gift-
ast henni.
Elsta og reyndasta malningavöruverzlun landsins i
nýjum húsakynnum að Grensásvegi il — simi
83500. Erum einnig a gamla. staðnum Bankastræti 7
simi 11496.
Þessi smásaga f jallar um unga elskend-
ur, sem kæra sig kollótta um formsatriði
eins og hjónaband og lita reyndar á það
sem óvin ástarinnar. En á einni nóttu
skilst þeim, að það er ekki giftingin, sem
bindur, heldur ástin sjálf.
16 VIKAN 26. TBL.