Vikan - 04.08.1977, Qupperneq 46

— En sniðugt, að svalirnar okkar skuli vera svona nálægt, annars
hefðum við líklega aldrei kynnst!
vl!ihv

€
Xj-M M ,v
^ :?r«4LLL_____)
O Blll's
Nú, sagðirðu ekki í gær, að hann yrði aö vera ( ól?
og hún hafði vanist. Nei, hann var
fljótari að seðja hungrið svona,
hann var alltaf gráðugur. Hann var
það á öllum sviðum.
Kynlíf? Já, auðvitað. En hvað
var kynlíf? Var hún einhverskonar
ofurmannleg vera, sem leitaði eftir
elskhuga til að liggja með allan
sólarhringinn, sem vildi elska hvar
sem var, sem vildi draga á tálar?
Hún roðnaði við tilhugsunina.
Var kynlíf nokkuð fallegt og
flekklaust, nokkuð hreint, var
nokkuð slíkt til? Gat samruni
tveggja mannvera átt sér stað?
Hann var ekki þannig. Hann
elskaði hana á dýrslegan hátt, var
eins og dýr, þegar hann beit hana
og kleip, brosti og hló, sveittur og
ákafur. Hjá honum var enginn
munurá blíðu og hörku. Hann var
kröfuharður, og hann lokkaði
hana á sitt band, hún lét alltaf
undan, vildi það líka sjálf. Hún var
afar háð honum.
Var hún svona háð af ást, eða
hvað hugsaði hún? Hvaða tilfinn-
ingar voru það, sem hún gat varla
haldið út og gerðu hana svona
örvæntingarfulla? Hvernig stóð á
því, að hún brotnaði saman í dag?
Hvernig stóð á því, að hún sat
tímunum saman við að skrifa bréf,
en gat svo ekki lokið því? Þar
stóðu orð eins og ,,vissa" og
,,óróleiki" eða „hamingja," orð,
sem gáfu í skyn andlegan
kærleika, sem ekki var raunveru-
legur. Þau skildu ekki hvort
annað.
Hann var frá fjarlægu fjallalandi,
þar sem fjöldkylda hans lifði á
sauðfjárrækt. Hún vissi ekki, hvort
hann var læs, en eitt vissi hún fyrir
víst, og það var, að orð eins og
óróleiki var honum framandi.
I forstofunni var spegill. Hún
settist framan við spegilinn og
horfði í augu sér, og það var eins
og hún byggist við að geta lesið úr
þeim svar.
,,Það eru svo margar spurning-
ar, sem ég vildi fá svarað, þó veit
ég ekki, hvort ég vil vita nokkuð
með vissu."
„Stundum er óvissan betri en
sannleikurinn." Svona hafði hún
skrifað í dag. Hafði henni virkilega
dottið í hug að láta hann hafa
þetta bréf? Og hvenær, ef svo
hefði verið? Þegar hún væri að
borða á veitingahúsinu og hann
brosandi að þjóna henni til borðs?
Eða hér heima hjá henni, meöan
hann lægi í rúminu hennar, með
glampandi augu og svitastorkinn
Kkama? Eða um morguninn,
meðan hann hámaði í sig sínar
stóru brauðsneiðar brosandi út að
eyrum, og hún þétt upp við hann,
brennandi af þrá, sem gerði hana
óstyrka.
Og við hverju vildi hún fá svar?
Jú, það var við þessu:
Getur einmanaleiki rekið mann-
eskju út í hvað sem er? Getur
einmanaleiki lítillækkað mann-
eskju svo, að hana dreymir um
hvern sem er, hvaða hendur sem
er — hendur, sem vilja vera góðar,
strjúka henni varlega, gæla við
hana — líkama, sem sameinast
hennar um stutta stund? Getur
einmanaleikinn orsakað þetta?
Þetta var eitt, hitt var skömmin:
Var hann slæmur og lítilfjörlegri
en aðrir vegna þess hve ólíkur
hann var öllum, sem hún þekkti,
af því að hann var algjörlega
áhugalaus og óvitandi um þjóð-
félag hennar, svo óháður, glaður
og frjáls, ákafur, svo einfaldur og
leit tilveruna björtum augum,
alveg laus við lífsgæðakapp-
hlaupið og áhyggjur af morgun-
deginum. Þorði hún ekki að lifa
því lífi, sem hún óskaði? Var hún
hrædd við álit annarra?
Hún vildi aldrei láta nágrannana
sjá sig með honum. Á morgnana,
þegar hann fór, fylgdist hún með
því, hvort einhver heyrðist ganga
um. Hún fór ekki út um leið og
hann, hafði alltaf einhverja afsök-
un á reiðum höndum. Hann hóf
vinnu líka heldur fyrr en hún.
Stundum fór hann frá henni um
miðja nótt til að bera út blöð —
hann bar út blöð í félagi við
annan, til að fá sér aukapeninga.
Hún elskaði hann ekki. Eða
gerði hún það?
Svo fór hún aftur að gráta. Hún
sá andit sitt í móðu í speglinum.
Líkaminn féll saman, og verkirnir í
maganum minntu hana á, að hún
hafði ekkert nærst í dag. „Það er
svo langt að bíða," hafði hún
skrifað í bréfið, sem hún reif í
tætlur, hún vissi eiginlega ekki,
hvað hún átti við með þessum
orðum. Eftir hverju beið hún? Að
hún gæti litið á hann eins og
jafningja? Að hún sliti ástarsam-
bandi þeirra? Hún vissi ekki, hvað
hún vildi.
Eru ytri aðstæður svona mikils
virði, spurði hún sjálfa sig, hvernig
fólk talar, um hvað það talar,
hvernig það býr, hvenig menn
klæða sig, fortíðin- fjölskyldan,
umhverfið, sem menn koma úr. Er
það nauðsynlegt, að hjartagóð og
væn manneskju, sem bara er lífs-
glöð og elskar ástina, sé viður-
kennd af hópnum? Hvað varðaði
hana um aðra?
Rödd innra með henni hvíslaði:
Þú ert lítilfjörleg. Þú ert að verða
of gömul, þú ert einmana, og
enginn kærir sig um þig, þér er
ofaukiö. Þú með þína menningu,
bókmenntir, leikhúsog áhugamál.
Þú með þína stjórnmálaskoðun og
öruggu lífsafkomu, þú ert á leið
46VIKAN 31. TBL.