Vikan - 29.06.1978, Blaðsíða 20

McGreavy kom inn í sjúkraherbergið og leit
sem snöggvast á tómt rúmið og skápinn.
„Hlaupið út,” sagði hann við hina. „Þið getið
enn náð honum.” Hann þreif upp símann.
Skiptiborðið gaf honum samband við skiptiborð
lögreglunnar. „Þetta er McGreavy,” sagði hann
hratt. „Ég vil láta lýsa eftir manni. Mjög
áríðandi... Dr. Stevens, Judd. Karlmaður.
Kákasískur kynþáttur. Aldur ...”
Harris horfði á hann um stund, og
yppti svo öxlum. Svo sagði hann. ..Þú
crt sálfræðingur. Ég er bara sjúkrahúss-
læknir. Kannski veistu hvað þú ert að
gera — en ég myndi ekki veðja á það.
Hrtu viss um að þú viljir ekki vera fáeina
daga i rúminu?"
..Égget þaðekki.”
..Ókei. vinur. Ég skal sleppa þér á
morgun."
Judd byrjaði aðandmæla honum, en
dr. Harrisgreip frantmi.
..Ekki malda i móinn. í dag er sunnu-
dagur. Náungarnir. sent lömdu þig .
þurfa stutta hvild."
..Seymour. . ."
..Enn eitt. Ég vil helst ekki minna á
Gyðingamóður, en hvað hefurðu borðað
upp á síðkastið?”
..Ekki mikið." sagði Judd.
..Ókei. Ungfrú Bekken hefur sólar-
hringlilaðfitaþig.OgJudd. ..”
„Já?"
„Vertu varkár. Ég vil helst ekki rnissa
fastagestina." Og dr. Harris fór.
Judd lokaði augununt til að hvilast
um stund. Hann heyrði glamra i diskuni.
og þegar hann leit upp var falleg írsk
hjúkrunarkona aðaka inn matarvagni.
„Þú ert vaknaður. dr. Stevens." Hún
brosti.
Það, sem áður er komið:
Sjúklingur dr. Judds er drepinn á götu
úti, möttökustúlka Judds er drepin á
hroðalegan hátt, og sjálfur virðist Judd
hundeltur af morðöðum náungum.
McGreavy rannsóknarlögreglumaður
trúir ekki orði af þvi, sem Judd segir,
en starfsbróöir hans, Angeli, sýnir
Judd vinsemd. Judd ræður Moody
leynilögreglumann sér til aðstoðar,
hann leiðir ofsækjendur Judds í gildru
en þeir sleppa. Angeli grunar Moody
um græsku og ráðleggur Judd aö vera
á verði gagnvart honum. Moody
hringir í Judd, kveðst vita, hver standi
að baki öllu saman, en hann er
drepinn, áður en hann getur upplýst
vitneskju sína. McGreavy er grun-
semdarfyllri en nokkru sinni fyrr, og
Judd gerir örvæntingarfullar tilraunir
til þess að komast að hinu sanna. Einn
þeirra, sem hann grunar, misþyrmir
honum grimmilega, og enn er hann i
lifshættu, þegar hann drcgst heim til
sín, hrakinn og hrjáður. Honum tekst
að ná i aðstoö og komast á sjúkrahús.
„Hvaðer klukkan?”
..Sex."
Hann hafði sofið allan daginn.
Hún setti matinn á bakkann við rúm-
ið hans. „Þú færð lostæti i kvöld —
kalkún. Það er aðfangadagskvöld á
morgun."
„Ég veit það." Hann hafði enga mat-
arlyst fyrr en hann tók fyrsta munnbit-
ann. Þá fann hann. að hann var glorsolt-
inn. Dr. Harris hafði bannað öll simtöl.
svo hann lá ótruflaður í rúminu. safnaði
kröftum og magnaði upp innri öll sin. Á
morgun þyrfti hann á allri sinni orku að
halda.
Klukkan tiu næsta morgun óð
Seymour Harris inn í herbergi Judds.
„Hvcrnig liður uppáhaldssjúklingnum
minum?” Hann Ijómaði. „Þú lítur næst-
um út fyrir að vera mannlegur.”
„Mér liður næstum eins og ég sé
mannlegur." svaraði Judd brosandi.
„Fint. Nú færðu heimsókn. Ég vildi
ekki að þú fældir gestinn þurt."
Peter. Og liklega Norah lika. Upp á
siðkastið virtust þau eyða fristundum
sinunt i að heimsækja hann á sjúkrahús.
Dr. Harris hélt áfrani. „Það er
McGreavy yfirrannsóknarlögreglu
þjónn."
Judd brá i brún.
„Hann vill mjög gjarna tala við þig.
Hann er á leiðinni hingað. Hann vildi
vera viss um. að þú værir vakandi.”
Til þess að geta handtekið hann. Þar
sem Angeli var veikur heinta. gat
McGreavy búið til sannanir. sem yrðu
Judd að falli. Þegar McGreavy næði i
hann, var öll von úti. Hann varð
að kö' tast burt áður en McGreavy
kærni.
„Viltu biðja hjúkrunarkonuna um að
kalla á rakarann?” sagði Judd. „Ég vildi
gjarna fá rakstur." Rödd hans hlaut að
hafa annarlegan tón. þvi dr. Harris leit
einkennilega á hann. Eða stafaði það at
einhverju. sem McGreavy hafði sagt um
hann?
„Auðvitað, Judd." Hann fór.
Um leið og dyrnar lokuðust á hæla
honum. fór Judd fram úr og stóð á fæt-
ur. Tveggja nátta nætursvefn hafði gert
undraverk fyrir hann. Hann varsvolitið
óstöðugur á fótunum, en það myndi liða
hjá. Nú varð hann að flýta sér. Hann
klæddi sig á þrem minútum.
Hann opnaði rifu á dyrunum til þess
að vera viss um, að það væri enginn ná-
lægur, sem myndi stöðva hann. Síðan
gekk hann að þjónustutröppunum. Þeg-
ar hann lagði af stað niður þær, sá hann
lyftuna opnast og McGreavy koma út.
McGreavy gekk hröðum skrefum i átt til
herbergisins, sem Judd var nýfarinn frá,
og á eftir honum komu einkennisklædd-
ur lögreglumaður og tveir rannsóknar-
lögreglumenn. Judd hraðaði sér niður
stigann og gekk i átt að dyrunum fyrir
sjúkrabilana. Hann kallaði á leigubil,
þegar hann var kominn eina húsaröð frá
sjúkrahúsinu.
McGreavy kom inn i sjúkraherbergið
og leit sem snöggvast á tómt rúmið og
skápinn. „Hlaupið út,” sagði hann við
hina. „Þið getið enn náð honum.” Hann
þreif upp simann. Skiptiborðið gaf hon-
um samband við skiptiborð lögreglunn-
ar. „Þetta er McGreavy,” sagði hann
hratt. „Ég vil láta lýsa eftir manni. Mjög
áriðandi .......Dr. Stevens, Judd.
Karlmaður. Kákasiskur kynþáttur. Ald-
ur...”
Leigubíllinn nam staðar fyrir framan
skrifstofubyggingu Judds. Nú var hann
hvergi óhultur. Hann gat ekki farið aft-
ur i ibúð sina. Hann varð að fá sér her-
bergi á einhverju hóteli. Það var hættu-
legt að koma við á skrifstofunni, en
hann varð að gera það i þetta sinn.
Hann vantaði símanúmer.
Hann greiddi leigubilstjóranum og
gekk inn í anddyrið. Hann verkjaði í alla
vöðva. Hann hreyfði sig hratt. Hann
vissi, að tíminn var naumur. Það var
ótrúlegt. að þeir þyggjust við þvi að
hann færi á skrifstofuna, en hann mátti
ekki taka neina áhættu. Nú var spurn-
ingin hver næði honum fyrst. Lögreglan
eða morðingjar hans.
Þegar hann kom að skrifstofunni,
lauk hann upp og gekk inn og læsti á eft-
ir sér. Innri skrifstofan virtist framand-
leg og fjandsamleg, og Judd vissi, að hér
gæti hann ekki haft sjúklinga til með-
höndlunar framar. Hann myndi leggja
þá i of mikla hættu. Hann var fullur af
reiði vegna þess, sem Don Vinton var að
gera við lif hans. Hann gat gert sér i hug-
arlund, hvað hafði gerst, þegar þræðurn-
ir tveir komu aftur og sögðu að þeim
hafi mistekisl að drepa hann. Ef hann
hafði skilið skapgerð Don Vintons rétt,
þá var hann núna i æðiskasli. Næsta
árás yrði á hverri stundu.
Judd gekk yfir herbergið til að finna
simanúmer Anne. Þvi hann hafði mun-
að eftir tvennu, á meðan hann var á
sjúkrahúsinu.
Nokkrir timar Anne voru rétt á und-
an timum Johns Hanson.
Og Anne og Carol höfðu oft rabbað
saman. Carol hafði kannski í sakleysi
sinu trúað Anne fyrir einhverju hættu-
legu. Ef svo var, þá var hún i hættu.
Hann náði i bókina með heimilisföng-
unum í læsta skúffu, leitaði að sima-
númeri Anne og hringdi. Það hringdi
þrisvar, og síðan kom sviplaus rödd.
„Þetta er sérstök miðstöð. í hvaða
númer voruð þér að hringja?"
Judd gaf upp simanúmerið. Andartaki
síðar fékk hann aftur samband við mið-
stöð. „Því miður. Þér eruð að hringja i
rangt númer. Vinsamlega aðgætið þetta
betur í sinjaskránni, eða hringið i upplýs-
ingar.
„Takk fyrir,” sagði Judd. Hann lagði
á. Hann sat þarna um stund og minntist
þess, sem simaþjónusta hans hafði sagt
án±
honum fyrir fáeinum dögum. Þeir höföu
náð i alla sjúklinga hans, nema Anne.
Kannski hafði númerið brenglast, þegar
það var skráð í bókina. Hann leitaði i
simaskránni, en þar var ekkert skráð.
hvorki undir nafni mannsins hennareða
hennar eigin. Allt i einu fannst honum
mjög áriðandi að ná sambandi við Anne.
Hann skrifaði hjá sér heimilisfang henn-
Framhaldssaga
eftir
Sidney Sheldon:
Andlit
20 VIKAN 26. TBL.