Vikan - 29.06.1978, Side 40

„Við þurfum að hreinsa útskornu
kistuna, áður en herra Cleghorn kemur
að saskja hana. Hann er væntanlegur
um hálftólf leytið,” sagði Steve.
Maggie tók þetta sem bendingu um að
fara, leit á hann og sagði: „Þakka þér
fyrir kaffið. Ég tala við þig siðar um
greiðsluna fyrir stólinn.”
HllN fór út og yfir götuna, því
henni datt í hug, að nú gæti hún rabbað
við frú Bates. Hún barði á opnar dyrnar
á númer tólf og gekk svo inn.
„Frú Bates!” kallaði hún, og konan
kom þegar i stað fram og lokaði á eftir
sér.
„Nei sko, er þetta ekki frú Banner-
man,” sagði ræstingakonan.
Maggie skimaði i kringum sig og sá,
að húsgögnin þarna virtust vera bestu
munirnir, sem orðið höfðu eftir af skran-
inu I versluninni, sem þama var áður.
Allt var hreint og bónað, og herbergið
minnti á stofu frá Viktoríutimabilinu.
„Ertu viss um, að þú búir ekki
héma?” spurði hún. Hún hafði varla
sleppt orðinu, þegar hún kom auga á
auglýsingu fyrir nautaat. Nautabaninn
sveigði sig frá nautinu, sem gerði árás,
og líkami hans var spenntur eins og
bogi. Hiti og ástriða, sem átti ekki heima
i þessu þunglamalega herbergi streymdi
frá auglýsingaspjaldinu, og i eitt horn
þess hafði verið nælt talnabandi.
Rosie hafði fylgt eftir undrandi
augnaráði Maggie. „Þetta á ég,” sagði
hún hamingjusöm. „Þetta er Manuel,
sonur minn. Herra Evans leyfði mér að
setja það þama upp.”
„Ertu spönsk?” spurði Maggie, og
Rosie svaraði stolt: „Hálf spönsk. Móðir
min giftist Englendingi, manni, sem
ferðaðist mikið. Ég var alin upp í fjöl-
tvofold vernd
í24tíma!
Admiral svitavarinn
veitir þér tvöfalda vernd
Hann hefur bæói hemil
á svita og eyóir lykt
i 24 tima samflevtt.
ADMIRAL SVITAVARI
fæst bæói á
spraybrúsum:
ADMIRAL DRY
og á kúluflöskum:
ADMIRAL ROLL-ON.
ON
DEODOR4NT
ÆMUUAL
leikahúsi. Ég datt og meiddist i baki. Ég
get enn dansað svolítið, en það er allt og
sumt. Manuel fór aftur til Spánar. Hann
er alger Spánverji, sá.”
„Langar þig ekki til að fara til sonar
þíns?”
„Nei. Ég var enn að vinna, þegar
hann fór, og nú þarfnast maðurinn minn
mín.”
Það var auðvitað herra Bates einhvers
staðar. „Vannstu enn i fjölleikahúsi?”
„Ég gerði svona sitt lítið af hvoru.
Sjáðu!" Rosie opnaði dyrnar að risastór-
um klæðaskáp og sýndi henni sigauna-
búning, sem þar hékk. „Ég dansa stund-
um fyrir herra Evans. Þaðkætir hann.”
„Á hann þessa ibúð?”
Rosie kinkaði kolli. „Hann keypti
hana með öllu innanstokks, og við
hentum út flestu af því og ...” Hún
þagnaði. „Hvað viltu mér, frú Banner-
man? Ég hef minni vinnu að sinna, skil-
urðu.”
Maggie gerði sér grein fyrir því, að
það þýddi ekkert að fara i kringum hlut-
ina við þessa konu. Hún þurfti að spyrja
hana hreint út. „Þú hafðir lykil systur
minnar fram á sunnudag, og ég hélt, að
þú hefðir kannski — eeeh — hefðir
kannski skilið hann eftir einhvers staðar,
þar sem einhver hefði getað náð I hann.”
„Ég veit, eftir hverju þú ert að fiska,”
sagði Rosie háðslega. „Þú saknaðir næl-
unnar, sem ég tók."
Maggie brá við, og hún tautaði: „En
þú skilaðir henni samt aftur, ekki satt?”
Og henni fannst hún næstum þvi vera i
vörn. „Ég er viss um, að það er einhver
skýring á þessu,” bætti hún dauflega við.
Hún fann til blygðunar, illra grunsemda
og kviknandi reiði. Hér var eitthvað
mjög einkennilegt á seyði.
„Auðvitað skilaði ég henni,” hreytti
Rosie út úr sér vonskulega. „Þú þarft
enga skýringu, og það þarf heldur eng-
inn annar. Herra Evans bað mig um að
finna næluna — hann langaði að vinna
eitthvað við hana eða eitthvað svoleiðis,
og hann sagði að ég gæti skilað henni á
sunnudaginn.ogþað gerðiég.”
„Með hvaða rétti átti herra Evans að
fá næluna?”
„Spurðu hann'."
„Systir min lánaði mér hana, og ég
hafði rétt á að hafa hana. Hún var lokuð
niðri í skúffu.”
„Ég get ekki gert að þvi.” Rosie yppti
þrýstnum öxlum. „Mér var sagt að finna
hana.”
„Frú Bates,” sagði Maggie ákveðin,
„mér geðjast ekki að þeirri tilhugsun, að
hver sem er geti komið inn í ibúðina að
mér fjarstaddri, leitað þar að munum,
opnað skúffur og rótað til.”
„Ég er ekki hver sem er,” sagði Rosie
móðguð. „Ég hef rétt til að vera þar.
Ungfrú Davis á íbúðina.”
„Ungfrú Davis á ekki íbúðina. Hún á
helminginn I henni á móti mér." Maggie
hækkaði ekki beinlinis röddina, en hún
heyrði, að tónninn varð hvassari.
„Það hefur ungfrú Davis aldrei
minnst á við mig.”
Bláa nœlan
„Jæja, en ég er búin að þvi,” hreytti
Maggie út úr sér. „Og á meðan ég bý
þar, þá vil ég fá upplýsingar um það,
hvort þú ætlar að koma, hver svo sem
ástæðan fyrir því kann að vera. Er það
skilið?”
Rosie yppti aftur öxlum og muldraði:
„Fyllilega.”
Raddblær hennar gaf það hins vegar
til kynna, að ef Dick Evans bæði hana
aftur um að leita að einhverju í ibúðinni,
þá myndi hún gera það.
Maggie gat ekki annað en verið því
þakklát, að öryrkinn Dick kæmist ekki
sjálfur inn og upp stigana. Andartaki
síðar blygðaðist hún sín fyrir það, sem lá
við að vera fögnuður yfir bæklun
mannsins, en engu að síður fann hún til
léttis og gat ekki við það ráðið.
Að þessu búnu hljóp hún upp til að ná
sér i körfu og lagði siðan af stað i bílnum
til að kaupa inn það, sem hún þurfti fyrir
veisluna, sem hún hafði lofað að sjá um
fyrir Alison Gerard.
Að
loknu matarboðinu þá um
kvöldið lagði Maggie bílnum fyrir utan
húsið sitt og hóf að taka áhöldin úr biln-
um. Hún skildi farangursgeymsluna
eftir opna, því hún hafði báðar hendur
fullar. Hún henti öllu á eldhúsborðið,
hljóp niður til að loka farangursrýminu
og staldraði við, þegar hún heyrði fiðlu-
leik, sem ómaði frá númer 12.
Hún heyrði tryllta sígaunatónlist og
ímyndaði sér hina ofskreyttu Rosie að
dansa fyrir Dick Evans.
Hún heyrði tónlistina líka upp til sín,
en siminn yfirgnæfði hana, þegar hann
hringdi. Það var Donna, sem heyrðist
mjög ógreinilega i og eins og hún væri
langt i burtu. Hún sagðist koma á
þriðjudagskvöld. „Er allt i sómanum?”
„Já, já ”
„Fórstu á ballettsýninguna?”
„Hún var dásamleg. Æ, og þakka þér
fyrir að láta frú Bates koma og þrífa.”
Þögnin á hinum enda línunnar var
rofin, þegar Donna greip andann á lofti.
„Ég bað Rosie ekki um að koma. Hún
hlýtur að hafa misskilið það.”
„Láttu ekki svona, Donna. Hún sýndi
mér miða með þinni rithönd.”
Aftur kom þögn, og á eftir henni hlát-
ur og ruglingslegur orðaflaumur.
„Auðvitað. Nú man ég það. Ég var al-
veg búin að gleyma því. Þú hlýtur að
hafa verið hissa á, að ég skyldi ekki
segja þéraf þvi.”
„Ég varð það,” sagði Maggie þurr-
lega. „En þú kemur heim á morgun, og
það verðurgaman.”
„Hvenær kom Rosie?”
„Á laugardagsmorguninn.”
„Ég skil,” sagði systir hennar og bætti
svo hressilega við: „Ég verð að fara. Sé
þig á morgun. Bless."
Rétt áður en Donna lagði á, heyrði
40 VIKAN 26. TBL