Vikan - 11.01.1979, Qupperneq 20

alla leið að dyrunum. Á næturnar hafði
Rynn séð kastljós lögreglubilsins sópa
yfir húsið. Miklioriti lögregluþjónn hafði
augameðstaðnum.
Rynn var gætin og læsti dyrum og
gluggum, og hún lét útiljósið loga á
hverri nóttu. Ef einhver —og hún gat
ekki fengið sig til að hugsa um þennan
einhvern sem Hallet — ef einhver hafði
gengið fram hjá glugganum á framhlið
hússins, þá hafði hún ekki séð neinn
skugga á gluggatjöldunum.
Á skólatíma hélt hún sig innan dyra
og lét ekki sjást til sín á götum þorpsins
af hræðslu við að einhver fullorðinn
stöðvaði hana og spyrði af hverju hún
væri ekki í skóla. Eftir skólatima, þegar
nemendur voru frjálsir ferða sinna,
þorði hún ekki að fara frá húsinu ef ske
kynni að hún missti af Mario.
Síminn gat mögulega verið hleraður,
svo þau hringdu ekki hvort til annars.
Þennan laugardag, eins og þann
fyrri, fór Mario með hjólið sitt inn í
holið, en ekki vegna regnsins. Dagurinn
hafði fram að þessu verið kaldur og
heiðskír, en þau voru sammála um að
það væri engin ástæða til að skilja það
eftir fyrir utan til að sýna hverjum sem
kæmi niður trjágöngin að drengurinn
væri i húsinu.
Hvílíkur unaðslegur dagur til útiveru.
Himinninn fyrir ofan trjágreinamar var
blár og deplar af hraðskreiðum skýjum
gerðu haustsólskinið til skiptis að
skörpum gulum sólstöfum eða rafgulri
móðu.
Þótt Rynn væri ljóst að það væri
kvalafullt fyrir Mario að ganga, þá var
hún því þakklát að hann var við hlið
hennar og hélt í hönd hennar. Þau
gengu meira en tvo tíma niður trjá-
göngin og meðfram ströndinni þar sem
blýgrátt brimið kraumaði. Undir
víðfeðmum himninum var sandlengjan
auð utan fáeinna máva sem biðu þar til
þau voru komin nærri að þeim áður en
þeir börðu vængjunum og sigldu burt á
vindinum.
Þau voru alein á ströndinni. Rynn
leiddi Mario að rökum sandinum þar
sem boðaföllin flöttust og runnu út
undir fótum þeirra. Hún lét eitthvað í
hönd hans.
Mario þurfti ekki að aðgæta til að vita
að hann hélt á bíllyklum frú Hallet.
Stúlkan sagði honum að hann gæti kast-
að lengra en hún.
Þegar lyklamir voru horfnir í hafið
gengu þau þegjandi áfram. Hvorugt
þeirra minntist á það verk sem beið
þeirra.
í vikunni höfðu þau gert nákvæma
áætlun yfir það sem þau þurftu að gera.
Nú biðu þau eftir að fótboltaleikurinn
byrjaði í bænum. Frank Hallet hafði
sagt það, og Mario samþykkt að það
væri satt: Á laugardögum færu allir á
fótboltaleikinn.
Klukkan eitt, þegar leikurinn byrjaði,
fóru þau að vinviðarrekkanum og
Glæsilegt
úrval teppa í
austurlensku
mynstri
GRENSÁSVEGI 11 — SÍMI 83500
20 Vlkan X. tbl.