Vikan - 11.01.1979, Síða 38

o o
Póstræninginn Jim Snake
átti svo sannarlega ekki
náðuga daga. Félag
póstafgreiðslumanna hafði
stofnað sérstakan leitarflokk
sem var á hælum hans nótt
sem nýtan dag. En í hvert
skipti sem þeim tókst að
þefa uppi dvalarstað hans,
hafði hann þegar skipt um
felustað . . .
Chicago-glæpamaðurinn Jim
Snake var alltaf mjög varkár er
hann rakaði sig undir hökunni.
25.000 dollara verðlaun voru
sett til höfuðs honum. Hann leit
þess vegna á það sem hreinustu
gullnámu, fjársjóð sem aldrei
var farið of varlega með.
Jim Snake var einkabarn.
Einkasonur Kalla gamla Snake
sem hafði á sínum tíma stundað
peningafölsun í einu af fátækra-
hverfum Chicago, heldur
bágborið fyrirtæki. Jim hafði
alist upp við hræðilega léleg
lífskjör, þvi það hallaði stöðugt
undan fæti hjá föður hans.
Fölsunarvélin hans prentaði
ekki annað en tveggja dollara
seðla og rýrnun á pappír, prent-
svertu og öðrum nauðsynlegum
hráefnum var svo mikil að hver
falskur tveggja dollara seðill
kostaði raunverulega 4-5 dollara
í framleiðslu. Fjölskyldan átti
því varla fyrir mat sínum. Jim
lærði því snemma að stela úr
vösum og það var satt að segja
eina menntunin sem hann fékk í
veganesti heiman að frá sér. En
Jim var öhræddur við að láta
hendur standa fram úr ermum
og hann sór þess dýran eið að
einhvern tíma yrði ágóði hans
meiri en ullarþræðir og
smápeningar.
Hann fór því að líta í kringum
sig eftir frekari menntun. Þar
sem hann var stór og sterkur
eftir aldri og eftir því framtaks-
samur, tókst honum að fá vinnu
sem lífvörður Johns Dillinger. Á
þeim tíma var Dillinger allra
INI-KRIMMINN
WILLY
BREINHOLST
Þýð. Jóhanna Þráinsdóttir.
Fötsunarvélin hans Kalla gamla
haffli endanlega lagt upp laupana,
svo að nú var ekki é annafl að
treysta en gúmmitékkana.
PÓSTRÆNINGINN
versti óvinur þjóðfélagsins og
hærra varð ekki náð í þeirri
starfsgrein. Eftir nokkur þægileg
ár í þjónustu Dillingers fór Jim
að starfa sjálfstætt. Hann
byrjaði á því að skreppa
vopnaður í banka nokkurn í
Maplewood til að tryggja sér
rekstrarfé.
Jim tókst á fáeinum árum að
koma sér upp blómlegu fyrir-
tæki. Hann sérhæfði sig í þvi að
ræna pósthús. Slík rán gáfu
mikla möguleika, bara ef maður
hafði þolinmæði til að bíða nógu
lengi í biðröðum. Þokast rólega
áfram uns maður var loksins
kominn að afgreiðsluborðinu.
Það pósthús var ekki til, hvorki í
Illinois né umhverfi, sem Jim
hafði ekki einhvern tíma
heimsótt og krækt sér þar í fáein
digur seðlabúnt. Án þess að nota
önnur skilríki en góða, gamla
blýhólkinn sem gat sagt sex
sinnum bang í einni bunu, ef
gjaldkerinn var ekki nógu fingra-
fimur við að afhenda
skildingana.
. Lögreglan og leitarflokkur
félags póstafgreiðslumanna var alls
staðar á hælum Jims Snake,
jafnt nótt sem nýtan dag. En
það var ekki svo auðvelt að
finna hann. Samstundis og hann
fregnaði að komið væri upp um
dvalarstað hans, skipti hann um
felustað.
Er þessi saga gerist býr hann í
skuggalegri kornvörugeymslu
einhvers staðar á vöruskemmu-
svæðinu á milli Chicagoár og
Lawndale Street. Þar voru um
þessar mundir aðalstöðvar hans.
— Hafi djöfuls, flatfættu
lögguhundarnir uppi á mér hér
eru þeir klárari en ég hefði
haldið, segir hann við trúfasta
lífvörðinn sinn hann Jóa hníf
sem oftast er kallaður
Hnífurinn. Um leið tekur hann
af sér svarta silkihálsklútinn sem
hann bregður ævinlega fyrir
38 Vlkan 2. tbl.