Vikan - 13.09.1979, Side 8
„Svona er
hægtað
hverfa spor-
laust"
Guðmundur Víglundsson, vélstjóri, segir frá ferð sem hann og
félagi hans tóku sér fyrir hendur eina haustnótt fyrir nokkrum
árum og fóru alla leið til New York þar sem þeir dvöldu í hálfan
annan sólarhring. Ferðalag þeirra er merkilegt fyrir það að þeir
fóru alla þessa leið án þess að vera með farseðla, vegabréf né
nokkuð annað það sem talið er sjálfsagt í vasa ferðalangs. Að
sjálfsögðu var þetta allt saman ólöglegt og upp um athæfið
komst fyrir tilviljun — en hér er sagan:
— Þetta var nú þannig að við vorum þrír
að skemmta okkur i bandarísku klúbb-
unum á Keflavíkurflugvelli og drukkum
stíft eins og gerist og gengur. Kom þar, að
okkur var vísað út úr einum þeirra, svo-
kölluðum „offisera-klúbbi”. Undum við því
illa og þó sérstaklega einn okkar sem hefndi
sín með því að brjóta stórt neonljósaskilti
sem var á framhlið klúbbsins og varð það til
þess að hann var handtekinn. Þá vorum við
eftir tveir og héldum uppteknum hætti,
fluttum okkur á milli klúbbanna og drukk-
um. Svo kom að því að búið var að loka
öllum klúbbunum og allt næturlíf búið og
þá sjáum við hvar glampar á skrokk stórrar
Rolls Royce Loftleiðaþotu einhvers staðar í
myrkrinu. Þarna var eitthvað fyrir okkur
enda tókum við umsvifalaust stefnuna á
flugvélina. Óafvitandi vorum við þar með
að stíga okkar fyrstu spor á leiðinni til
heimsborgarinnar í vestri, New York.
Þangað höfðum við aldrei komið.
10$ var allt og sumt
Guðmundur og félagi hans voru ekkert
að tvínóna við þetta og undu sér inn i toll-
varðarherbergi á flugvellinum og spurðu
tollvörð sem þar var fyrir hvert og hvenær
þessi flugvél færi því þeir ætluðu að taka
sér far með henni. Tollvörðurinn bara hló'
en gaf þeim þó upp brottfarartima flug-
vélarinnar. Það var fyrsta skrefið.
— Nú var okkur ekkert að vanbúnaði
nema hvað við áttum enga dollara. Við
hringdum i leigubílstjóra, kunningja okkar,
en hann átti ekki nema 10 dollara sem
hann góðfúslega lánaði okkur með þeim
orðum að ef við kæmumst alla leið til
Ameríku svona fyrirvaralítið og -á ' þann
hátt sem við ætluðum okkur þá mættum
við eiga þessa 10 dollara og þyrftum aldrei
að borga þá seinna. Við tókumst i hendur
og hann óskaði okkur góðrar ferðar.
En hvað með allt eftirlitið? Vegabréfs-
skoðunina, tollverðina og hvað þetta fólk
nú heitir allt saman sem vinnur á flug-
völlum? í stuttu máli sagt þá gengu
Guðmundur Víglundsson og vinur hans
með 10 dollara í vasanum til hliðar við flug-
stöðvarbygginguna og tóku sér stöðu utan-
vert við síðustu dyrnar sem farþegar ganga
í gegnum á leið til vélarinnar. Þegar far-,
þegar á leið til New York birtust í dyrunum
blönduðu þeir félagar sér í hópinn og gengu
um borð i flugvélina, fengu sér sæti á besta
Naw York er haMandi og akki amalaBt að
komast þangað ókeypis ....
stað, hurðinni var lokað og vélin tókst á
loft.
— Okkur leið ágætlega þegar við vorum
komnir í sætin, þarna fengum við nóg að
drekka og éta og undum glaðir við hlut-
skipti okkar. Okkur hafði tekist það sem
við ætluðum okkur og það er alltaf dálitið
gaman. En þá kom fyrsta áfallið. Flugfreyj-
an gekk á milli sætanna og bað alla um
vegabréf, þetta var vegabréfsskoðun og
eitthvað það alversta sem mögulega gat
hent okkur undir þessum kringumstæðum.
Við gripum til þess ráðs að þykjast vera sof-
andi og umluðum bara einhverja vitleysu
þegar freyjan hnippti i okkur í von um að
hún sleppti þessum „sofandi” löndum
sínum að sinni. En hún var ekki á því og
hélt áfram að hnippa í okkur þangað til að
við „vöknuðum”. Það varð fátt um svör
hjá okkur þar til flugfreyjan sagði okkur á
ensku að ef við værum amerískir ríkisborg-
arar þá þyrftum við ekki að sýna passa og
við hristum ákaft kollana og sögðum „yes,
yes. . .” Þarna sluppum við rétt fyrir horn
og verðlaunuðum sjálfa okkur með þvi að
fá okkur meira að drekka. Ég veit ekki
hvernig á því stóð en við þurftum aldrei að
borga neitt fyrir allar þær veitingar sem við
fengum í vélinni og þegar flugvélin lenti á
8 Vikan 37- tbl.