Vikan - 13.09.1979, Qupperneq 9

Kennedyflugvelli í New York áttum við
enn 10 dollarana okkar óskipta og
þóttumst góðir með það.
Svo var lent í New York og þar komust
þeir félagar að raun um að það er enginn
barnaleikur að komast pappíralaus í
gegnum bandarískt vegabréfseftirlit svo
þeir tóku sig út úr hópnum, sem búinn var
að stilla sér upp i langa biðröð með alla
pappíra til reiðu, og röltu þess í stað til baka
út á flugvöll í leit að auðveldari útgöngu-
leið. Og viti menn, þarna var girðing og
með því að vippa sér yfir hana voru
Guðmundur Víglundsson. vélstjóri og
vinur hans komnir inn í New York borg
fram hjá öllu eftirliti vel haldnir eftir
skemmtilega flugferð.
— Nú fórum við að velta því fyrir okkur
hvernig við helst gætum komist niður í
miðborgina þvi nú var sú hugmynd komin
upp að reyna að komast niður á höfnina í
New York og ráða sig á eitthvert skip. Við
komum þá auga á rútu sem virtist í fljótu
bragði vera líkleg til að vera á leið í bæinn
og hoppuðum upp í hana. Við vorum þó
fljótir að hoppa út aftur þegar við komumst
að því að fargjaldið var næstum þvi jafn-
mikið og allur samanlagður gjaldeyrir
okkar — 10 dollarar. Eina ráðið var því að
ganga í bæinn og við lögðum af stað.
20 tíma göngutúr
Og nú hófst einhver sá lengsti göngutúr
sem þeir félagar höfðu nokkurn tíma farið
í. Það var enn nótt er þeir lögðu af stað og
þeir byrjuðu á því að fara í gegnum ósköp
snyrtilegt einbýlishúsahverfi. En þegar
birta tók af degi varð þeim ljóst að þeir
voru staddir í svertingjahverfi, sáu ekki
einn einasta hvitan mann og umhverfið var
allt hið ömurlegasta.
— Við gengum lengi og virtumst aldrei
ætla að komast út úr þessu hverfi en vorum
samt hressir því 10 dollararnir voru ekki
enn uppurnir og við gátum fyrir bragðið
keypt okkur einn og einn bjór i matvöru-
verslunum en þar eru þeir ódýrari en
annars staðar. Svo sáum við mann koma út
úr húsi með tösku sem merkt var MD og
slógum við því föstu að þarna hlyti læknir
að vera á ferð og við spurðum hann hvort
mögulegt væri að fá að sitja í eitthvað i átt-
ina að Manhattan. Maðurinn tók þessari
ósk okkar furðanlega vel, kannski mest
vegna þess að við vorum hvitir og það
mætti segja mér að hvítur maður væri ekki
daglegur gestur í þessu hverfi. Við settumst
upp í bíl læknisins og svo var keyrt af stað.
En ökuferðin varð styttri en ráð var fyrir
gert því að maðurinn henti okkur umsvifa-
laust út þegar við fórum að mælast til þess
að hann gæfi okkur einhverja peninga því
nú voru 10 dollararnir búnir eða svo gott
sem. Maðurinn hefur líklega haldið að við
ætluðum að ræna hann og lái ég honum
. . . an þeir félagar fengu lítið að njóta lystisemda hennar þvi þeir ráfuðu allan tímann um
Hariem en þar býr fólk eins og t.d. það sem við sjáum hér é myndinni.
það ekki. Þrátt fyrir að við hefðum ekið
góðan spöl með doktornum þá vorum við
þó samt í sama svertingjahverfinu og það
væri synd að segja að við hefðum verið
ráðabetri eftir en áður.
Þarna stóðu þeir félagarnir þreyttir,
blankir og vegalausir og tóku það nú til bragðs
að fara niður i neðanjarðarlest sem varð á
vegi þeirra og þar svindluðu þeir sér inn.
Keyrðu þeir alllengi með lestinni eða
þangað til að þeim fannst nóg komið og
héldu að nú væru þeir örugglega komnir í
það minnsta í nýtt hverfi. Vonbrigði þeirra
urðu mikil þegar þeim varð ljóst að allt sem
þeir höfðu afrekað var að keyra einn hring
með lestinni því er þeir stigu út sáu þeir að
þetta var sama stöðin og lestin hafði lagt
upp frá. Það var þó bót í máli að þeir fengu
skiptimiða þegar þeir yfirgáfu lestina sem
þeir gátu notað i aðra lest sem blessunar-
lega flutti þá nær Kennedyflugvelli. Þeir
voru búnir að fá nóg af New York dvölinni
og vildu fara aftur heim.
Brunastiginn
— Þegar við komum út úr lestinni sem
hafði flutt okkur fyrir skiptimiðann sáum
við byggingar sem við könnuðumst við og
var þar kominn Kennedyflugvöllur aftur.
Við gengum síðasta spölinn en þegar við
komum að girðingunni þar sem við höfðum
stokkið yfir nóttina áður komumst við að
því að hún var öllu verri yfirferðar að utan
en innan því flugvöllurinn er allur
upphækkaður og girðingin því hærri öðru
megin. Það var ekki á færi nema fuglsins
fljúgandi að komast yfir þessa girðingu. Nú
vorum við loksins komnir í meiriháttar
klípu.
En fátt er svo með öllu illt . . Þeir
félagar lögðu því næst leið sína inn í biðsal
Loftleiða á flugvellinum en þar var verið að
breyta öllu og bæta. Eftir stutta vettvangs-
rannsókn lá ljóst fyrir að með því að fara í
gegnum eitt herbergi í biðsalnum og þar
niður brunastiga voru þeir enn einu sinni
komnir út á flugbraut fram hjá öllu eftirliti.
Nú var ekkert annað að gera en bíða eftir
því að Loftleiðaflugvél á leið til Keflavíkur
yrði tilbúin til flugtaks.
— Við tókum því rólega og lögðumst
fyrir á bekkjunum í biðsalnum eins og
ferðalangar gera gjarnan og við höfðum
svo sannarlega þörf fyrir hvíldina. Ég fór úr
37* tbl. Vikan 9