Vikan - 13.09.1979, Qupperneq 18

Legndardómar
gamla klaustursins
urbúinu. Þegar hann kom auga á mig
gekk hann i áttina til min.
„Ég sé að þú hefur klætt þig til göngu-
ferða, Della. Hvert hefurðu hugsað þér
að fara? Skoða garðana? Það verður of
kalt til að setjast niður,” sagði hann að-
varandi.
Ég neri kalda fingur mina. „Já, það er
kaldara en ég hafði haldið.” Ég leit í átt-
ina til kirkjunnar. „Kannski ætti ég að
skoða málverkin, ég hef fyrir löngu
síðan lofað sjálfri mér áð gera það þegar
veðrið væri leiðinlegt.” Þó fannst mér
þessi hugmynd ekkert sérlega aðlaðandi.
Ég vildi ekki vera ein ásamt málverkum
af liðnum eigendum klaustursins. Það
var ekki rétta leiðin til að gleyma því
sem gerst hafði kvöldið áður.
Það var eins og Simon gæti lesið hugs-
anir mínar þvi hann sagði: „Ég þarf að
skreppa að einu leigubýlinu í dag. Það er
töluvert langt. en ef þú vilt þætti mér
gaman ef þú gætir gengið með mér alla
vega hluta af leiðinni?”
„Ó já Simon. Það þætti mér gaman,”
flýtti ég mérað segja.
Hann brosti og lagði handlegginn á
öxl mér. „Vesalings litla Della, ég er
hræddur um að þú lifir hálf dauflegu lífi
hér. Ég vildi óska aðsvo væri ekki.”
Við lögðum af stað fram hjá eldhús-
görðunum og blómabeðum. Trén báru
þunga ávexti og eplailmurinn lá í loft-
inu.
„Nú er haustdagur eins og þeir gerast
bestir. Finnst þér ekki að þú lifnir allur
við? Ég man þegar við Jenny ...” Nú
gat ég ekki sagt meira. En í augnablik
hafði mér tekist að gleyma sorg minni.
Nú hvelfdist hún aftur yfir mig.
Eftir dálitla stund sagði Simon:
„Talaðu um Jenny ef þú vilt. Ef til vill
gæti það hjálpað þér.”
Mér tókst að depla í burtu tárunum.
„Það er of mikið eða of lítið að segja. Ef
ég hefði aðeins getað verið hjá henni.
Hvers vegna sendu þau mig I burtu?”
„Heldurðu raunverulega að það hefði
verið léttara að vera hjá henni? Að sjá
hana verða veikari með hverjum degin-
um sem leið? Nei Della, þú þrjóskast við
að leyna sjálfa þig vitneskjunni um að
þú munir aldrei sjá hana framar, ekki
vegna þess að þú varst ekki hjá henni.”
Ég hugleiddi þessi orð hans og fann að
í þeim leyndist töluverður sannleikur.
En ég þráði óstjórnlega að heyra aftur í
henni og tala við hana.
„Simon,” sagði ég. „Trúir þú því að
sumt fólk geti náð sambandi við látið
fólk?”
Augnaráð hans var undarlega sorg-
mætt. „Það er best að vera ekkert að
kukla með slíkt, Della Þú ert ung og þó
að þú trúir þvi ekki núna mun sá timi
koma I lifi þínu að þú lítur til baka með
ánægju og gleðst yfir minningunum sem
þú átt. Það er þér óhollt að reyna að ná
sambandi við hana núna.”
Innst inni vissi ég að hann sagði satt.
Þegar við komum inn á einn akurinn og
Sinion lokaði hliðinu sá ég að Manning
elti okkur. Ég gat séð á örvæntingunni í
andliti Simonar að hann hafði einnig
tekið eftir þessu.
Ég vildi hjálpa honum til að losna við
skömmina svo að ég talaði hratt og
óyfirvegað án þess að hugsa um afleið-
ingarnar. „1 gærkvöldi hélt þjónustu-
fólkið miðilsfund í eldhúsi frú Hodges.
Ég fór þangað Simon, því að mig langaði
til að heyra í Jenny.”
„Þú hefðir ekki átt að gera það,” sagði
hann hvasst.
„Eg veit það,” hvíslaði ég.
„Þú hefur auðvitað ekki náð sam-
bandi við hana,” rödd hans var svo
örugg, svo viss um að brögð hefðu verið
í tafli að ég ákvað að segja honum hvað
hefði gerst.
Simon hleypti í brýrnar, það var nokk-
uð sem ég hafði aldrei séð hann gera
áður. „Della, haltu þig frá öllum miðils-
fundum. Trúðu mér, þaðer betra.”
Ég vildi ekki reita Simon til reiði en ég
var jafnþrjósk og venjulega og langaði
til að ræða þetta frekar við hann. „En
gæti ekki eitthvað verið til í þessu
Simon? Morð og óvæntur dauði hefur
áreiðanlega verið hluti af sögu klausturs-
ins.”
„Þú segir að múrað hafi verið fyrir
einhvern klefa? Ég veit ekki um neina
klefa,” svaraði hann snubbótt eins og
þetta væru lok þessara umræðna.
Um leið og hann sagði þetta gerðist
nokkuð undarlegt. Minning, veik eins og
Ijósgeisli kom upp í huga mér. „En það
er leynigangur,” sagði ég hægt.
Hann horfði rannsakandi á mig.
„Leynigangur?”
„Já, ég man það núna. Ég man það
allt. Ég kom hingað sem barn og ég si
Ross. Hann var eldri en ég en við lékum
okkur saman, hann sagði mér að það
væri leynigangur í klaustrinu.”
„Hvar er hann?” Rödd Simonar var
róleg en ég fann þó spennuna undir
niðri.
„Ég minnist þess hvorki að hann hafi
sýnt mér ganginn eða sagt mér hvar
hann væri. Ef hann hefði gert það þá
held ég ekki að ég hefði gleymt því,”
sagði ég hikandi.
„Drengurinn hefur áreiðanlega aðeins
verið að reyna að vera mannalegur eða
hræða þig. Gleymdu allri þessari vit-
leysu, Della, annars getur þú bara orðið
veik og það er nóg um sjúklinga í þessari
fjölskyldu nú þegar.” Hann brosti en gat
þó ekki leynt biturleikanum í augunum.
Þegar við vorum komin yfir engið
lagði Simon til að við hvildum okkur ör-
litið. Ég sá að Manning hallaði sér að
einni girðingunni við akurinn og sú sjón
varð til þess að tilfinningar mínar vegna
sjúkleika Simonar urðu enn sterkari. Ég
lagði hönd mina mjúklega á hans.
„Mér þykir fyrir þessu, Simon.”
Hann tók utan um höndina á mér.
„Ég hef sektartilfmningu, Della. Mér
finnst sjúkleiki móður minnar vera mér
að kenna. Það hefði verið betra ef ég
hefði haldið áfram að vera fullkominn
fáviti en að hafa náð mér svona vel á
strik að það olli móður minni veikindum
og sjálfum mér næstum óbærilegu lífi,
sem er aðeins fyrir daginn í dag, án þess
að geta nokkurn tíma gert mér vonir um
að geta eignast eðlilega framtið."
Bnn ankin
Ókeypis eyðublöð á afgreiðslunni:
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið
Ti
BIAOIÐ
Bíll: Sölutilkynningar, tryggingabréf, víxlar, afsöl. Dagblaðiðafgreiðsla Þverholti 11 sími 27022
Lausafé: Kaupsamningar, víxlar. Miðstöð smáauglýsingaviðskiptanna
Húsnæði: Húsaleigusamningar. Smáauglýsingaþjónustan.
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022
!■ Vlkan 37. tbl.