Vikan - 13.09.1979, Blaðsíða 35

Kornelíus K. Knudsen, fram-
kvæmdastjóri Sameinuðu fót-
skemilsverksmiðjanna, var sér-
lega önnum kafinn maður.
Hann var sífellt á þönum á milli
stjórnarfunda, ráðstefna,
kaupmannafunda, funda í
viðskiptaráðuneytinu og hvað
þeir nú heita allir þessir fundir
sem önnum kafnir menn sitja. Á
meðan hafði ritarinn hans, hún
fröken Fífa, nóg að gera við að
taka við skilaboðum til fram-
kvæmdastjórans önnum kafna,
Kornelíusar K. Knudsen.
„Nei, þvi miður, forstjórinn
er ekki við sem stendur, — nei,
því miður, forstjórinn þurfti að
fara á áríðandi fund,” eða „nei,
því miður, en get ég tekið
nokkur skilaboð?” Þetta voru
setningarnar sem fröken Fífa
þurfti að romsa út úr sér allan
liðlangan daginn og í raun var
hún ekkert minna upptekin við
það en Kornelíus við að sitja
fundi.
Og þegar Kornelíus svo
loksins sneri til baka á skrifstof-
una sína eftir marga, langa og
stranga fundi var hann vanur að
sjúga síðasta reykinn úr
morgunvindlinum sinum og
spyrja síðan hálf kæruleysislega:
— Einhver skilaboð til mín,
fröken Fífa?
Og þá byrjaði frökenin að lesa
upp langan lista sem hún hafði
verið önnum kafin við að rita
allt frá því hún kom í vinnuna
þann morguninn:
— Framkvæmdastjórinn er
beðinn um að hafa samband við
færeyska konsúlinn og hringja í
Knud Petersen, útibústjóra
í suðurjóska fótskemilsúti-
búinu. Svo hringdi ritari
Kaupmannasamtakanna og bað
mig að skila að stjórnarfund-
inum væri frestað til miðviku-
dags klukkan 14.00 ef það
hentaði yður. Karlsen Olsen
hringdi og ætlaði að fá yður til
að vera með í prófkjöri vegna
stjórnarkosninga í nýja Fót-
skemilsútflutningsráðinu, en
hann ætlaði að hringja aftur
klukkan 10 í fyrramálið. Auk
þess hefur konan yðar hringt
nokkrum sinnum en það var
ekkert áríðandi svo hún reynir
bara að hringja seinna. Svo hafa
þeir hjá mánaðarritinu
Fótskemillinn verið að reyna að
Fimm mínútur með
WILLY BREINHOLST
„GET ÉG TEKIÐ SKILABOÐ ...?"
selja okkur auglýsingar, eina
litla í svart/hvítu og aðra
heilsíðu í lit. Þeir hringja aftur
eftir lokun. Víxladeild bankans
hringdi að venju og ætlar að
reyna aftur og svo var það hann
Röneberg sem ætlar að fá yður í
golf á laugardaginn ...
Svona var þetta í hvert skipti
sem framkvæmdastjórinn þurfti
að bregða sér frá i einn til tvo
tíma. Það er að sjálfsögðu ekkert
skemmtilegt að þurfa að romsa
út úr sér öllum þessum óaf-
greiddu samtölum og því
skulum við einbeita okkur að
deginum þegar fröken Fífa, en
hún var falleg, ástfangin og rétt
ólofuð þegar þetta gerist, fór í
bæinn með kærastanum sínum
til að líta á svefnherbergishús-
gögn. Þau ætluðu að hittast í
miðbænum klukkan 14.00 og
það var ástæðan fyrir því að á
slaginu 13,45 greip Fífa heljar-
taki um vinstri kinn sina og
stundi:
— Æææ, þessi tannpína er
alveg að drepa mig! Æææ, hvað
get ég gert?
Kornelíus K. Knudsen leit
undrandi upp úr skjölum sínum.
— Hvað amar að, Fífa mín?
— Þetta er örugglega
vísdómsjaxl, ég fann fyrir þessu
um daginn en þá var það ekki
nándar nærri eins sárt. Guð
minn almáttugur, ég er alveg að
deyja!
— Drífðu þig til tannlæknis
alveg á stundinni. Af stað, það
þýðir ekkert annað!
— Já, en þér áttuð að mæta í
kauphöllinni klukkan 14.00,
hver á þá að taka á móti skila-
boðum á meðan?
— Ég sleppi þessum fundi í
þetta sinn, hann er hvort eð er
ekkert merkilegur. Komdu þér
bara af stað, ég tek símann ef
það hringir þá nokkur.
— Þakka yður innilega fyrir
herra framkvæmdastjóri!
Þar með var fröken Fifa rokin
úr vinnunni og eftir að hafa hitt
kærastann í bænum byrjuðu
þau strax að skoða svefn-
herbergishúsgögn. Þau fundu
ekkert sem kom heim og saman
við óskir þeirra á þessu sviði og
þegar fröken Fífa sneri aftur til
skrifstofunnar var hún búin að
vera hálfan annan tíma í burtu.
— Hefur verið mikið að gera,
herra framkvæmdastjóri? spurði
hún.
Framkvæmdastjórinn kinkaði
kolli. Svo drap hann í vindl-
inum, tók lesgleraugun úr
gullbrydduðu gleraugnahulstr-
inu, setti þau á nefið og byrjaði
svo að róta í allra mikilvægustu
skjölunum sínum þangað til
hann fann þéttskrifaða pappírs-
örk. Þessari pappírsörk hélt
hann svo í leshæð gegnt digru
andliti sínu og byrjaði að lesa:
— Elísabet vinkona yðar
hringdi og vildi fá að vita hvort
þér ætluðuð í garðveisluna hjá
Tona og Túttý um helgina. Hár-
greiðslukonan yðar hringdi
ennfremur og kvað það í lagi að
þér mættuð á fimmtudaginn
klukkan 15.00 eins og um hafði
verið rætt. Móðir yðar hringdi
og ætlaði að spjalla við yður, en
það var ekkert sem lá á. Engin
skilaboð. Systir yðar hringdi og
vildi fá að vita hvaða óþverri
þetta væri sem slettist niður í
rauða siffonpilsið sem þér
fenguð að láni um síðustu
helgi. Hún þorir ekki að
hreinsa það úr fyrr en hún veit
hvað það er. Svo hringdi kven-
maður sem kynnti sig sem
Irmelínu og hún kemst ekki í
blakið á föstudaginn vegna þess
að hún er að fara í útilegu með
tengdaforeldrum sinum. Þér
eruð ennfremur beðnar um að
hafa samband við frú Mikelsen
sem er að sníða buxnadragt á
yður og að lokum var ég beðinn
fyrir innilegar kveðjur til yðar
frá Klöru frænku sem vonast til
’að þér og unnusti yðar sjáið
ykkur fært að mæta í afmælis-
súkkulaði eftir hádegi á þriðju-
daginn ef þér mögulega gætuð
sloppið fyrr úr vinnunni en
vanalega, og hún bætti því við
að þar sem hún ætti aðeins
afmæli einu sinni á ári ætti þetta
að vera gerlegt. Ég var næstum
búin að gleyma að rétt áðan
hringdi ungur maður sem ekki
vildi láta nafns síns getið en bað
mig að skila að „Byron” hefði
hringt og að hann væri búinn að
útvega tvo miða á „Elskendur á
Ofseyju” klukkan 9 annað kvöld
ef þér hefðuð áhuga...
37* tbl. Vikan 35