Vikan - 13.09.1979, Qupperneq 48

„Áttu við að henni hafi verið
nauðgað,” sagði hann. „Hún hefur
streist á móti og verið drepin fyrir vikið.”
„Líklega.” Rödd Baileys rannsóknar-
lögregluforingja gaf ekkert til kynna.
„Auðvitað hefur hún streist á móti,”
sagði Jeremy. „Það er augljóst.”
„Hún hlýtur að hafa' hleypt mannin-
um inn í ibúðina. Það getur hafa verið
einhver sem hún þekkti. Nú, hvern gæti
hún hafa þekkt svo náið, hr. King?”
„Svo náið, engan,” sagði Jeremy.
„Hvað ertu aðfara?”
„Eruð þér viss? Munið að þér voruð í
burtu — í nokkra daga. Hún var oft
ein.”
,Já, ég verð, þetta er mitt starf. Hún
skilur það. Okkur líkar — líkaði — það
ekkert sérlega vel. En svona er það. Var
það.” Jeremy barði í borð Baileys og
bætti við reiðilega: „Guö minn góður, þér
haldið þó ekki að hver einasta eiginkona
sem er ein við og við hleypi strax næsta
náunga inn til sín?”
„Næsta náunga. Það væri þá hr.
Ogden í íbúðinni á móti, maðurinn sem
þér hringduð til í morgun,” sagði Bailey.
„Bill og Jean Ogden eru vinir okkar,”
sagði Jeremy og reyndi að tala rólega.
„Við erum nágrannar. Annað er það
ekki.”
„En myndi frú King hafa hleypt hr.
Ogden inn I íbúðina?”
„Auðvitað hefði hún gert það. Að
hverju eruð þér að reyna að komast?
Eruð þér að gefa það í skyn að Sandra
og Bill hafi staðið í ástarsambandi og Bill
hafi myrt hana? Svona nú? Það gengur
ekki.”
„Ekki endilega að hann hafi myrt
hana, nei, nei, hr. King,” sagði Bailey.
„Segið mér aftur hvað þér voruð að gera
á föstudagskvöldið.”
Jeremy sá fljótt að þeir grunuðu
hann um að hafa komið óvænt heim og
HVERS
VEGNA
MORÐ?
fundiðSöndru og Bill saman.
„Eigið þér við, haldið þér virkilega að
ég hafi getað myrt Söndru og svo látið
líta út eins og innbrot hafi verið
framið?” Jeremy var tortrygginn, hann
hafði ekki gert sér i hugarlund að þvilík
örvænting væri til. „Væri það ekki
líklegra að ég hefði myrt Bill en ekki
Söndru? Og hvers vegna ætti ég þá að
hafa hringt til Bill í morgun?”
„Þér gætuð hafa komið eftir að
maðurinn, hver sem hann er, var farinn,
hr. King,” sagði Bailey. „Við verðum að
grannskoða alla möguleika.”
„Það er löng leið frá Hjaltlandseyj-
um, lögregluforingi,” sagði Jeremy
stuttaralega.
„Ég er viss um að þér verðið ekki í
neinum vandræðum með að sanna að
þér hafið verið þar alla helgina,” sagði
Bailey. „Á meðan hafa hr. og frú Ogden
boðið yður gistingu í nótt. Ég er
hræddur um að við getum ekki leyft þér
að snúa aftur til íbúðar yðar fyrr en við
erum búnir að rannsaka hana. Nú, væri
yður sama ef þér segðuð mér hvenær þér
fóruð frá Skotlandi?”
Eftir miðnætti var Jeremy leyft að
yfirgefa lögreglustöðina. Ogden fólkið
var enn á fótum og beid eftir honum.
Jeremy gaf þeim ekkert í skyn hvernig
spurningar lögreglunnar hefðu verið.
Auðvitað hafði Sandra ekki staðið í
neinu ástarsambandi.
Gary Browne skoðaði nöfnin þrjú
sem hann hafði párað á gamalt umslag;
frú Foster frá Hammersmith, frú
McBride frá Fotherhurst i Kent og frú
Havant frá Chodbury St. Mary í
Cloucestershire.
Hann útilokaði frú Havant undireins
vegna þess að hann hafði hitt stúlkuna
og konuna sem var að hjálpa henni á
norðurleið til Risley. Gloucestershire
var í vestur og hver sem kom þaðan kom
úr annarri átt.
Hann ætlaði að reyna í London fyrst
og ef ekki gengi þar myndi hann fara til
Kent. En hann mátti ekki missa stjórn á
sér. Það var nógur timi til að láta sem
ekkert hefði í skorist. Hann var því um
nóttina i The Grange Residental Hotel, i
litla ferkantaða herberginu sínu með háa
glugganum, Ijósa eikarskápnum, kistu í
sama lit og rúminu með snjáðu ábreið-
unni. Morguninn eftir átti hann orða-
skipti við þá gesti sem töluðu; eins og
vanalega lést hann ekki taka eftir þeim
sem þögðu. Allir átu þeir í flýti pylsurn-
ar og fleskið áður en þeir flýttu sér i
burtu; þeir voru allir fulltrúar hinna
ýmsu fyrirtækja.
Starf Garys fólst í því að hringja
dyrabjöllum og segja mæðrum að ef þær
vildu börnum sínum hið besta gætu þær
gefið þeim forskot á félaga sína með þvi
að kaupa alfræðisafnið hans: Tvö bindi
til reynslu, útborgun eftir tvær vikur og
síðan kæmu hin bindin, eitt á mánuði.
Um klukkan hálftíu sat hann að
kaffidrykkju með fallegri ljósku sem var
ekki mikið eldri en Sanda King. Lítill
drengur lék sér hjá þeim að bílunum sín-
um og lést ekki sjá þau meðan Gary dá-
samaði kosti þessa bókaflokks. Unga
konan var auðveld bráð og keypti safnið.
Næst bankaði hann upp á hjá ná-
grannakonu hennar; mánudagur var
góður dagur til þess að hitta konur
heima við húsverkin. Honum gekk vel
og leið jafnvel vel, föstudagurinn var
eins og Ijótur draumur. Eftir hádegi
svaraði hann nokkrum fyrirspumum,
sem borist höfðu fyrirtækinu i pósti sem
svar við dreifibréfi er sent var til
heimilisfanga úr kosningaskránni. Þegar
þvi var lokið hélt hann af stað til
London.
Það var farið að dimma þegar hann
kom þangað. Hann átti i erfiðleikum
með að finna Hammersmithsheimilis-
fang frú Fosters án leiðarvísis og eyddi
því nokkrum tíma i að aka um einstefnu-
götumar til þess eins að lenda aftur á
sama stað og hann byrjaði á. Vegfar-
endurnir sem hann spurði til vegar
gáfu annaðhvort óljósar upplýsingar
eða þekktu ekki staðinn frekar en hann.
Loksins fann hann það; fjölbýlishús,
mun stærra en það í Wattleton þar sem
martröðin hafði byrjað.
Hann lagði bílnum á götunni og at-
hugaði númerin á stigagöngunum.
Hann varð að ganga i kringum húsið og
í gegnum undirgöng áður en hann fann
frú Foster í 151.
Klukkan var fimmtán mínútur yfir
átta þegar hann hringdi bjöllunni og
hún var nýbúin að kveikja á sjón-
varpinu til þess að horfa á Víðsjá. Frú
Foster, opinber starfsmaður sem vann
hjá heilbrigðis- og tryggingamála-
ráðuneytinu, sá ungan mann með jarpt
hár í gegnum gægjugat á hurðinni hjá
sér. Hún þekkti hann ekki og talaði við
hann gegnum lokaðar dyrnar.
„Hver er þar?” spurði hún.
„Góða kvöldið, frú Foster,” byrjaði
Gary. „Ég hef verið beðinn að tala við
yður til þess að sýna yður hvernig þér
megið öðlast meiri lífsfyllingu.”
„Eruð þér að selja eitthvað,” sagði frú
Foster.
„Alfræðiorðabækur,” sagði Gary
hátíðlega. „Leyfið mér að sýna yður
fyrsta bindið.”
Starf hans gerði honum það svo
sannarlega auðvelt að hringja dyra-
bjöllum og byrja að tala án þess að
skálda áður upp afsökun.
„Hef ekki áhuga,” sagði frú Foster
óvingjarnlega. „Gott kvöld,” og hún
gekk frá dyrunum. Sjónvarpshljóðið
varð daufara þegar hún lokaði innri
hurð. Gary hafði ekki séð hana og hann
gat ekki dæmt út frá röddinni. Hvað nú?
Hann gekk niður steinsteyptan
stigann, staðnæmdist neðst og velti því
fyrir sér hvað hann ætti nú að gera. Biða
þar til hún kæmi út? Það gæti þýtt, ekki
aðeins í alla nótt, heldur nokkra daga;
kannske vann hún ekki; hún virtist vel ,
stæð. Hann var enn að velta þessu fyrir
sér þegar ungt par, sem hélt utan um
hvort annað, kom inn úr portinu og
gekk í átt að stiganum. Þau hlógu og
roðnuðu, áköf í að komast sem fyrst inn
í sína eigin íbúð og gutu augunum
aðeins i átt að Gary þar sem hann stóð.
Framhald í næsta blaði.
FÉLAG ÍSLENZKRA HLJÓMLISTARMANNA
útvegar ydur hljóðfœraleikara
og hljómsveitir við hverskonar tœkifœri

w
Vinsaml'egast hringið í 20255 milli kl.14-17
4BVIIi.an37.tbl,