Vikan - 03.01.1980, Blaðsíða 19

„Nei!” hvæsti ég. „Nei!” Og það fór
hrollur um mig. „Hafðu lúkurnar á milli
þinna eigin fóta eða í vösunum eða ein-
hvers staðar,” sagði ég hvasst, og hann
dró til sín hendurnar.
Aðalástæðan fyrir því, að ég vildi ekki
láta hann snerta mig, var hversu kalt
honum var á höndunum. Ég hafði gert
ráð fyrir, að hann vermdi mig, en nú
óttaðist ég það mest, að hann drægi frá
mér minn eigin hita.
„Við megum ekki sofna,” sagði ég
hátt. „Við verðum að tala saman, við
verðum að ýta við hvort öðru á fárra
mínútna fresti til að passa, að við
sofnum ekki. Skilurðu?”
„Já,” ansaði Jay, og þrátt fyrir
þykkjuna, sem mér fannst ég greina I
rödd hans, þóttist ég viss um, að hann
hefði skilið mig.
Himinninn var heiður. Það þýddi, að
sólin myndi skína á okkur, þegar dagaði
— ef það þá dagaði einhvern tíma.
„Nú hlýtur þeim að vera orðið ljóst
heima, hvað komið hefur fyrir,” sagði
ég. „Við verðum bara að þrauka af
nóttina. Jimmie er góður skipuleggjandi.
Það verður farið að leita að okkur strax í
dögun.” Jimmie var kærastinn minn,
sem ég bjó með.
„Hvað er langt þangað til birtir?”
spurði Jay.
Ég horfði upp í himininn. Hann var
enn dökkur. Það var engin leið að geta
sér til um, hvað timanum leið.
„Guð, mér er svo kalt”
Ég vissi ekki, hversu lengi við höfðum
hírst I flugvélinni. Ef til vill tvo tíma, ef
til vill þrjá. Mér var ljóst, að næstu þrír
tímarnir yrðu erfiðir. Steinarnir voru
orðnir kaldir. Við yrðum hætt komin úr
kulda.
Klukkan 3.20 að morgni 27.
apríl hringdi síminn í íbúð Jays
Fuller í El Sobrante, Kaliforniu.
Jim Fizdale, sem hafði verið að
reyna að blunda I rúmi Jays, tók
upp símann þegar eftir fyrstu
hringingu. Hann hafði farið heim
til Jays kvöldið áður, þegar hann
tók að óttast um Lauren, sem
hafði ætlað I eins dags flug með
vini hans.
„Þetta er majór Warren í
björgunarstöð flughersins,” sagði
rödd við hinn enda línunnar. „Ég
vildi láta þig vita, að við höfum
tekið við umsjón leitarinnar að
Cessnunni, sem saknað er.”
„Komdu, sól,” kveinaði Jay. „Guð,
mér er svo kalt.”
Hann sagði það aftur og aftur gagn-
tekinn óviðráðanlegri örvæntingu. öðru
hverju reyndi ég að róa hann, án þess að
virðast of yfirlætisleg. „Svona nú, Jay,
Litla Cessnan hafði brotlent aðeins örfáa metra
frá fjallsbrúninni. Jay, 36 ára dýraiœknir, flaug
vélinni, en við Jean vorum farþegar. Það, sem átti
að verða eins dags œvintýri, hafði nú snúist upp í
martröð. Jean, sem aldrei hafði komist til meðvit-
undar eftir áreksturinn, var horfin okkur út í
myrkrið. Hún hafði hreinlega oltið niður fjallið í
dauðateygjunum. Okkar Jays beið óralöng, ísköld
nóttin, sem við urðum að lifa af í þeirri von, að
leitarflokkar fyndu okkur nœsta dag. Eða var
einhver von?
ANNAR HLUTI
þetta verður allt I lagi. Það getur nú ekki
veriðlangt eftir.”
Ég reyndi að fá hann til að halda á sér
hita. „Hafðu hendurnar I vösunum,”
sagði ég. „Stappaðu með fótunum.
Hreyfðu tærnar. Hyldu andlitið...”
„Já, já,” rumdi hann, og ég heyrði, að
honum fannst nóg um stjórnsemina I
mér.
Ég var ekki beint reið við Jay vegna
þess, sem hann hafði gert, miklu fremur
fyrir það, sem hann hafði ekki gert.
Hann hafði aukið við erfiðleikana, en
ekki létt þá á neinn hátt. Ég var ekki í
neinu skapi til að vera almennileg við
hann, og ég efaðist um, að ég myndi
nokkum tíma kæra mig um að hafa
samband við hann eftir þetta.
Sameiginleg reynsla okkar var í hæsta
máta óvenjuleg. Við höfðum lifað af
flugslys saman, en síðan höfðum við
ekki verið hvort öðru neitt. Mér fannst
það einkennileg tilfinning, að við ættum
heldur aldrei eftir að verða hvort öðru
neitt, þegar þessu væri öllu lokið.
En þá fór að snjóa
Að stundu liðinni sagði Jay: „Það er
farið að birta, ég sver það.” Og röddin
hljómaði svo sannfærandi, að ég dró
slæðuna frá andlitinu til að gá. Jay hafði
á réttu að standa. Stjörnurnar glitruðu á
köldum himninum, og vindurinn ýlfraði,
en það var byrjað að grána af degi.
Ég hugsaði um, hvernig það yrði,
þegar sólin kæmi upp og tæki að verma
málminn í flugvélinni. Okkur myndi
hlýna aftur ... ó, guð! Hlýna aftur! Allt
yrði í lagi, ef okkur tækist að þrauka af
nóttina.
„Það versta er búið,” sagði ég, „það
verður að vera búið.” Svo kúrði ég mig
aftur niður og velti þvi fyrir mér, hvers
vegna ég væri ekki orðin lurkum lamin
af að húka svona allan þennan tima.
Allt í einu tók ég að skjálfa. Ég hafði
ekkert vald á hreyfingum mínum, og
tennurnar glömruðu í munninum á mér.
„Jay, við ætlum að hafa það af, er það
ekki?” Ég vissi ekki, hversu oft ég hafði
spurt svona um nóttina. Og hann hafði
svarað jafnoft: „Jú, við ætlum að hafa
það af.”
Þá datt mér allt í einu í hug: Hvaðgeri
ég, ef hann hœttir að svara mér? Hvað
geriégþá?
Ég teygði úr mér til að líta aftur út.
Þar var enga sól að sjá, engan himin.
engan fjallstind, engan dal, ekkert nema
hvíta mjöll, sem þyrlaðist að okkur úr
öllum áttum.
Við höfðum þraukað af nóttina til
þess eins að hyljast snjó að morgni.
Steinarnir voru orðnir jökulkaldir.
Ég vildi bara fá frið
Jay kvartaði nú minna en áður, þótt
hann styndi þungan öðru hverju, og
stundum fékk ég spörk frá honum.
Þegar honum varð ljóst, að-bjartara var
I. tbl. Vikan 19