Vikan - 03.01.1980, Blaðsíða 48

Framhaldssaga
Rebecca hristi höfuðið. Hún rétti
fram höndina og snerti handlegg Claire
um leið og hún sagði: „Þú ert góð, frú.”
Stóru dökku augun virtust segja eitthvað
meira, en — hugsaði Claire óþolinmóð með
sjálfri sér, hvað var það?
Meðan hún var enn að velta
þessu fyrir sér hvarf Rebecca á brott. Þó
stansaði hún augnablik viðeldhúsdyrnar
og sagði: „Ekki allir — góðir. Nú segi ég
Efraim.” Dyrnar lokuðust á eftir henni.
Claire var að hreinsa ísskápinn þegar
skuggi féll á hana frá opnum glugg-
anum. Hún leit upp og sá Fay standa
fyrir utan. Hún hrópaði: „Ertu önnum
kafin?”
„Alls ekki.” Claire varð undrandi
þegar hún fann að þrátt fyrir allt
annríkið um morguninn var þetta satt.
Það var einmitt kjami málsins, hugsaði
hún um leið og hún fór til Fay út á
veröndina. Hún hafði ekki nóg fyrir
stafni. Hvernig í ósköpunum hafði henni
tekist að halda*út þetta tilgangslausa líf
sem hún hafði lifað undanfarin tvö ár?
„Er allt i lagi með þig, Claire?” Fay
horfði alvarlega á hana. „Ég verð þó að
segja að þú lítur vel út, betur en nokkum
tíma áður eftir því sem ég best fæ séð.
Þú hefur alltaf verið falleg stúlka,
Claire, en nú ertu stórglæsileg.”
Claire hneigði sig glettnislega til að
dylja feimnina sem skall yfir hana eins
og flóðbylgja. Já, hugsaði hún, ég lít
V€RK €FTIR
Þ€KKTA
LISTAM€NN
vönduð og fðlleg gjö|
MÓÐIR OG BARN
22 cm. Kr. 33.650
IEEK
KRISTALL
Laugaveg 15 sími 14320
Undir
Afríku
himni
öðruvisi út af þvi að mér liður öðruvísi.
Ég er ástfangin upp fyrir bæði eyru, ást-
fangnari en ég hef nokkurn tíma verið
áður.
„Claire,” sagði Fay, „sagði Noel þér
frá sjálfum sér í gærkvöldi?”
„Já, það gerði hann,” svaraði hún og
hugsaði með sjálfri sér, og svo kyssti
hann mig.
„Mér datt það í hug. Við vissum að
hann fór til þín. Til að sækja sígarettu-
hulstrið, sagði hann, eða eitthvað álíka
kjánalegt. Hann er svo breyttur i dag.
Ég vissi að eitthvað hefði skeð. Og,
Claire, ég vissi það strax að þú gætir
hjálpað honum. Hann er næstum alveg
eins og hann á að sér aftur. Mér er svo
létt. Hann á að byrja að æfa eftir hálfan
mánuð.”
No snertu fætur Claire jörðina
aftur, í fyrsta skipti síðan í gær. Það
hlutu að bíða konur eftir honum í
löngum röðum sem aðeins biðu eftir
tækifæri til aðfalla i arma hans. Þvilíkur
kjáni hafði hún ekki verið! Hún hafði
fyrir tóma tilviljun verið til staðar á
réttri stundu, með sina eigin óhamingju-
semi og samúðartilfinningu. Og það var
allt og sumt. Jæja, þau höfðu allayega
hjálpað hvort öðru. Það var þó alltaf
eitthvað.
„. . .ekki með sjálfum sér þegar ég
kom til hans, og —”
„Hvaðsegirðu, Fay?”
„Ég á bara við það. Hann hélt áfram
sýningunni um kvöldið eftir að þetta
skeði."
„Ég minnist þess að hafa lesið eitt-
hvað um það.”
„Auðvitað, það var mánudagurinn,
eftir slysið. Hann var meðvitundarlaus
þegar þeir fundu hann. Sem betur fór
slapp hinn bílstjórinn og hans bíll án
nokkurs skaða, svo að hann gat flýtt sér
■ eftir hjálp. Ég flaug þangað um leið og ég
frétti þetta en þá var búið að útskrifa Noel
frá sjúkrahúsinu.
„Claire,” hélt Fay áfram, „hann hafði
sjálfur heimtað að útskrifast, tekið leigu-
bfl til leikhússins og verið með þá um
kvöldið. Hann hafði fengið heila-
hristing, snúist úr axlarliðnum og snúið
ökklann, en það var ekki hægt að sjá
það á sviðinu. Hann virðist ekkert hafa
vitað um þetta sjálfur. Hann var hrein-
lega ekki með sjálfum sér. Ég hef aldrei
vitað annað eins og ég er fegin að hann
man ekkert eftir þvi.
Svo virðist sem hann hafi leikið mjög
vel. Ég kom einmitt þiegar sýningunni
var að ljúka og beið eftir honum í búnings-
herberginu, þegar hann kom af sviðinu.
Hann — hann var alltaf að rifast vegna
Marciu, sagði að hún hefði átt að láta
hann vita að hún yrði ekki með um
kvöldið og að staðgengill hennar ætti
að taka við hlutverkinu. Og svo hélt
hann að sýningin ætti rétt að fara að
byrja. Hann var alltaf að lita á klukkuna
og svo hristi hann hana og leit undrandi
á mig, eins og hann væri að hugsa um
hvað i ósköpunum ég væri að gera
þarna.”
Fay beygði sig fram og tók við
sígarettunni sem Claire bauð henni. Siðan
sagði hún: „Þá hafði einhver sótt lækni
og þeir lögðu hann aftur inn á sjúkrahús.
Þessi læknir sagði mér að Noel hefði
fengið alvarlegan heilahristing og hann
sagði einnig að þetta væri fremur
algengt og að hann gæti aftur misst
minnið i framtíðinni.
Þegar Noel vaknaði um morguninn
mundi hann bara allt of vel eftir slysinu,
þó að hann hefði verið búinn að gleyma
þvi kvöldiðáður í leikhúsinu. Þá vissi ég
að ég gæti ekki skilið hann einan eftir í
London. Ég fór með honum heim til
hans eftir viku en það var ekki nógu
gott.
Hann var svo eirðarlaus og hann gekk
um götur borgarinnar að næturlagi,
haltrandi og með handlegginn í fatla. I
hvert skipti sem ég reyndi að tala við
hann leit hann á mig eins og ég væri
vofa. Þegar ég hringdi síðan í Henry,
sagði hann: „Komdu bara strax með
hann hingað. Taktu hann bara með
þér." Og það var einmitt það sem ég
gerði.”
Hún brosti svo að það birti yfir
andliti hennar á sama hátt og Noels
þegar hann brosti. Þá fyrst skildi Claire
hve strekkt og þreytuleg Fay hafði verið
að undanförnu.
„Um daginn,” sagði hún óörugg,
„þegar ég hitti þig í bænum og þú vildir
fá far —”
„Noel varð mér samferða þangað. Ég
hafði neytt hann til þess, því að hann
vildi ekkert fara og aðeins hanga inni.
Hann — hann virtist ekki vilja aka
bilnum svo að ég þvingaði hann ekki til
þess. En þegar ég kom út úr bankanum
voru bæði hann og bíllinn horfnir. Hann
sagði mér seinna að hann hefði allt i
einu farið að undrast það hvað hann
væri eiginlega að gera í farþegasætinu í
ókunnugum bil á glóandi heitri götunni.
Hann settist hreinlega undir stýri og ók
eins og fjandinn sjálfur væri á hælunum
á honum.”
„Hann vissi þá ekki einu sinni að
hann hefði skilið þig eftir?” spurði Claire
undrandi.
„Hann þekkti ekki einu sinni leiðina
til baka, nema í undirmeðvitundinni.
Hann hélt bara áfram að keyra. Hann
tók líka einu sinni bílinn minn án þess að
48 Vlkan X. tbl.