Vikan - 03.01.1980, Blaðsíða 50

Undarleg atvik — Ævar R. Kvaran
LÆKNINGAR-
UNDRIÐ Á
ELUHEIMIUNU
í REYKJAVÍK
Út um allan heim er verið að lækna
fólk með dularfullum hætti, þannig að
læknar botna ekkert i því hvernig slikt
getur gerst. Oftast er það fyrir milli-
göngu sálrænna manna, sem geta veitt
hinum sjúka nýtt llfsafl af þvi að þessir
menn hafa hæfileik til þess að vera far-
vegir fyrir slikan kraftflutning.
Venjulega eru þessir sálrænu menn
mjög trúaðir. Margir þeirra telja að
löngu látnir læknar lækni i gegnum þá.
Þetta er alltaf að gerast, jafnvel þótt
biskupinn yfir Islandi trúi því vist ekki.
Ég ætla i þessum þætti að rifja hér
upp lækningarundur sem gerðist á
Elliheimilinu Grund f Reykjavik rétt
eftir siðustu heimsstyrjöld. Þetta undur
vakti svo stórkostlega athygli, sökum
þess með hve áberandi hætti það gerðist,
að það varð aðalumræðuefni margra um
land allt i langan tima.
Dagblaðið VlSIR sagði frá þessu þann
7. nóvember 1945 með þessum hætti.
Fyrir nokkru varð farlama maður,
vistaður á Elliheimilinu, sem naumast
gat hreyft sig án hjálpar, skyndilega heill
heilsu á meðan hann hlustaði á úvarps-
messu.
Læknar hafa ekki getað skýrt þetta
fyrirbrigði, en sjúklingurinn sjálfur segir
að þetta sé ráðstöfun æðri máttarvalda
til að bjarga við trúheigð fólks.
Maðurinn sem hér um ræðir heitir
Gisli Gislason og kennir sig við Hjalla í
ölfusi, en þar bjó hann um nokkurra ára
skeið eftir síðustu aldamót.
Tíðindamaður Vísis heimsótti Gísla á
Elliheimilið í gær. Gfsli var að hnýta
net. Það hefur verið hans helsta starf
þær stundirnar sem hann hefur verið
rólfær. Hann var eldfjörugur, lék við
hvern sinn fingur og hoppaði aftur og
aftur upp i loftið. Hann sagði að það
væri svo gaman að vera orðinn heil-
brigður aftur.
„Hvar eruð þér fæddur?”
— Ég er fæddur að Rauðabergi í
Fljótshverfi. Foreldrar mínir voru Gísli
Magnússon póstur og kona hans,
Ragnhildur Gisladóttir. Föður minn
missti ég þegar ég var á 4. ári. Hann dó
úr afleiðingum mislinga. Móðir mín
giftist aftur og ég átti við gott atlæti að
búa i uppvexti minum.
„Hvenær fluttust þér að heiman?”
— Þegar ég var 18 ára, þá fluttist ég
að Hliðarenda i Ölfusi, en árið 1906
reisti ég bú að Hjalla i sömu sveit og bjó
þar um nokkurra ára skeið.
Mig minnir að það hafi verið árið
1914 að ég fluttist til Reykjavikur og hef
verið hér siðan. Stundaði sjóinn eða
vann algenga daglaunavinnu í landi, og
um skeið var ég ökumaður hjá þvotta-
húsinu Geysi.
„Var farið að bera á sjúkleika yðar
þá?”
— Nei, hann kom með spænsku
veikinni 1918. Það haust var ég í fjár-
kaupum fyrir austan fjall. Svo var það
einu sinni að ég var með stóran rekstur,
um 400 fjár, og varð að vera einn með
hann frá Kolviðarhóli. Ég hafði ágætan
hest og ágætan hund, en sjálfur var ég
slappur og varð þvi slappari sem ég nálg-
aðist bæinn meira. Líklega hef ég
ofreynt mig. Þegar ég kom i bæinn
lagðist ég i spænsku veikinni og varð
aldrei heill eftir það. Það kom máttleysi í
vinstri hönd og hægri fót, sem ágerðist
smám saman.
„Hvenær komuð þér á Elliheimilið?”
— Haustið 1932. Þá var ég borinn
hingað á börum úr Landakotsspftala.
Var búinn að vera þar hálft annað ár
rúmfastur eftir mjaðmarskurð, sem
Matthias gerði á mér. Eftir það gekk ég
við hækjur i 5 ár. En þar kom að ég varð
að sleppa annarri hækjunni vegna þess
hve höndin var orðin máttlaus og öxlin
aum. Eftir það staulaðist ég við staf,
stundum tvo stafi, en öðrum þræði við
staf og hækju.
„Þetta hefur verið orðið erfitt lif.”
— Að vissu leyti. Það sem hélt mér
uppi var fyrst og fremst það, hve fólkið
var gott við mig, bæði hérna á Elliheim-
ilinu og i Landakotsspítala. Aliir gerðu
fyrir mig eins og þeir gátu og brast aldrei
þolinmæði, hvað sem á dundi. Ég hef
legjð i öllum karlmannastofunum niðri á
Landakotsspitalanum og oft á sumum
þeirra og alltaf mætt þar sömu velvild og
alúð, bæði hjúkrunarfólks og lækna.
Sama máli gegnir hér á Elliheimilinu. Ég
fæ að vinna inni á herbergi minu og allt
er gert fyrir mig sem hægt er.
„Voruð þér mjög farlama áður en
„undrið” skeði?”
— Já, það er ekki hægt að segja
annað. önnur höndin var orðin
máttlaus að heita mátti og tveir fingurn-
ir krepptir inn i lófann, en sá þriðji
máttlaus að heita mátti.
Mér var jafnan hjálpað i bað og þurfti
venjulega tvo til þess, og svo stirður og
máttlaus var ég orðinn í báðum fótum
og vinstri hendinni að ég varð að fá
hjálp til að klæða mig og hátta, og eins
til að komast upp f rúmið.
Nú er öldin önnur, nú langhendist ég i
baðið, einn og óstuddur, ég hoppa upp i
loftið, ég klæði mig og hátta og geng
um, eins og meðan ég var á besta skeiði
lífs mins. Mig langar i eina bröndótta við
hina strákana hérna, en læknirinn hefur
bannað mér að glíma, hann heldur
kannski að ég ofreyni mig og að
dásemdin hverfi.
„Hvernig bar þetta að?”
— Daginn áður en þetta dásamlega
atvik skeði var ég hvað veikastur sem ég
hef orðið. Ég lá aftur á bak í rúmi minu
og ætlaði að sofna, en gat það ekki. Ég
var svo þjáður. Ég hafði breitt yfir andlit
mér og var að hugsa um hvað það væri
gott að mega hverfa burt frá þessu öllu
saman. Þá sá ég frelsarann allt i einu
birtast hjá rúmstokknum mfnum. Og þér
megið ekki halda að þetta hafi veriö
draumur. Ég var glaðvakandi eins og
núna og ég sá hann eins vel og ég sé
yður.
„Hvernig varð yður við?”
— Ég hélt ég væri feigur. Ég veit um
ýmsa sem sjá frelsarann og þeir eru
feigir. En mér fannst þetta gott eins og
komið var fyrir mér.
„Hafið þér séð sýnir áður?”
— Ég hef einu sinni séð frelsarann
áöur. Við sáum hann sex saman hérna
• inni í borðstofunni á Elliheimilinu. Það
var rétt fyrir stríðið og hann birtist
okkur i skýi.
„Urðuð þér svo einskis var þar til þér
urðuð heill?”
— Ekki beinlinis. En um nóttina eftir
að ég sá frelsarann við rúmstokkinn
dreymdi mig, að ég var á gangi á sléttum
flötum i umhverfi sem ég þekkti ekki. Ég
fann og sá að ég hélt á lampa i hendi,
kveikti á lampanum og ljósið sneri fram
og lýsti upp umhverfið. Draumurinn var
svo skýr og svo undarlegur, að mér
fannst hann hljóta að boða einhver
tíðindi.
„En hvernig skeði svo sjálfur
atburðurinn, þegar þér urðuð heil-
brigður?”
— Það var á sunnudegi, 7. okt. sl. Um
morguninn gekk ég til altaris í
Elliheimilinu, en um daginn hlýddi ég á
útvarpsmessu hjá síra Árna Sigurðssyni
úr herberginu minu, og á meðan ég
hlýddi á messuna, þar sem meðal annars
var talað um kraftaverk Jesú á sjúkum
og lömuðum, fékk ég allt í einu máttinn
aftur og það réttist samtimis úr
fingrunum. Siðan hef ég verið heill, og
ég nýt svefns eins og barn, og ég væri til
í aflraunir og áflog, ef læknarnir
bönnuðu mér það ekki eins og stendur.
En ég bið nú átekta hvað það snertir.
„Vitið þér nokkra skýringu á þessu
fyrirbæri?”
— Læknarnir vita hana ekki, en ég
veit hana. Þetta er ráðstöfun æðri
máttarvalda til að viðhalda trúhneigð
fólks. Fólkið er að missa trúna, og það
trúir ekki nema kraftaverk gerist. Og nú
hefur það gerst.
En þessu athyglisverða máli var ekki
lokið með þessu. Hér bættist við í því
mikilvægur eftirmáli. Honum var lýst í
Visi þann 5. janúar 1946 með þessum
orðum:
Það hefur ekki verið minnst mikið
50 Vikan I. tbl.