Vikan - 03.01.1980, Blaðsíða 51

I
opinberlega á „undrin á Elliheimilinu”,
sem svo eru nefnd, nú um nokkurt skeið.
Ég er ekki að skrifa um þau hér af því að
ég hafi fundið einhverja lausn á þvi
hvernig maðurinn varð heill, sem allir
geta sætt sig við. Ekki treysti ég mér til
þess og læt hvern um að hafa þá
skýringu i friði, sem hann telur réttasta.
En ástæðan til þess að ég brýt nú aftur
upp á þessu umræðuefni er sú, að ég
fékk ekki alls fyrir löngu bréf utan af
landi og fjallaði það að nokkru leyti um
þetta efni.
Bréf þetta er ritað vestur við
ísafjarðardjúp af Sigurði bónda Þórðar-
syni á Laugabóli. Geri ég ráð fyrir því,
að margir hafi gaman af „innleggi” hans
í þetta mál, því að ég þykist vita, að
laust sé við að menn hafi rökrætt það til
hlítar, enda verða slfk mál aldrei rædd
svo að komist verði að niðurstöðu, sem
allir geti fallist á. Menn hafa yfirleitt
skipst í tvo flokka í máli þessu og þeir
ekki getað komið sér saman. Það vita
allir sem hlýtt hafa á rökræður manna
um málið eða tekið sjálfir þátt í þeim.
En þá er ekki rétt að hafa formálann
lengri og byrja á kaflanum úr bréfi
Sigurðar. Hann segir: „. . . það kom
svolítið skrítið fyrir heima hjá mér í
sambandi við fréttina um „undrin á
Elliheimilinu”. Hinn 12. nóvember sl.
var Vilhjálmur Vilhjálmsson að tala um
„daginn og veginn” í útvarpinu og sagði
þá, að það sem mest væri talað um í
bænum hjá ykkur væru þessi undur. Við
höfðum ekki heyrt hér eitt orð um þessi
undur og enginn hér í nágrenninu, svo
að maður vissi til, og hver spurði annan
um, hvaða undur mundu þar hafa gerst.
En hér er maður sem Torfi heitir.
Hann segir okkur þá alla söguna um
þennan Gísla frá Hjalla, að hann hafi
fengið beina fingur, kastað hækjum og
annað, sem seinna reyndist rétt vera.
Þegar við spurðum Torfa, hvaðan hann
hefði þetta, þvi að maðurinn hafði
hvorki fengið bréf né ferðast frá bænum,
segir hann, að Kristmundur heitinn
lœknir hafi sagt sér þettafyrir þó nokkru
og segist hafa lœknað þennan mann.
(Leturbr. ÆRK) „Því praktiserið þið
þetta ekki við fleiri?” segist Torfi þá hafa
spurt Kristmund lækni.
„ Vegna þess að þeir hafa svo sjaldan
það rétta hugarfar, svo við komumst
ekki að þeim," segir Torfi að Krist-
mundur hafi þá sagt.
Torfi fullyrðir að hann hafi verið
vakandi í rúmi sínu undir þessum
hugræðum við Kristmund. Daginn eftir
kom svo Vísir, Vesturland, Morgun-
blaðið og fleiri blöð með alla fréttina,
þegar Djúpbáturinn kom hér í áætlunar-
ferð. Þar gátum við lesið það svart á
hvítu, að það stóð heima, sem Torfi
hafði sagt okkur og kvaðst vita úr
samtali sínu við Kristmund heitinn
lækni.
Maðurinn gat ekki vitað þetta á neinn
venjulegan hátt, en þar sem Gísli er þess
fullviss að það hafi verið sjálfur Kristur
sem læknaði hann, þá vil ég ekki rengja
það, en get þess til með tilliti til þess, að
ritningin t.d. talar oft i likingamáli, að
nafnið Kristmundur væri hér notað sem
líking, mund Krists væri sama og hönd
Krists. — En kraftaverk er þetta
óneitanlega á Gisla gamla, hver sem
framið hefur.”
Og með þessum orðum lýkur þessu
ágæta bréfi Sigurðar bónda Þórðarsonar
á Laugabóli um undrið á Elliheimilinu.
Höfundur Vísisgreinarinnar hefur
litlu við þessi orð Sigurðar bónda að
bæta en spyr: Hvaðan var Torfa komin
vitneskja hans? Og treystist ekki til þess
að svara þeirri gátu.
Hér á sér stað það sem ætíð hefur
verið að gerast annað veifið gegnum
aldirnar og gerist enn þann dag í dag.
Maður gæddur miklum sálrænum hæfi-
leikum, sem Torfi heitir, kemst í
samband við löngu látinn mann,
Kristmund Guðjónsson lækni, sökum
þess að Torfi getur framleitt tíðnisveiflur
þær sem gera slikt samband mögulegt,
og þessi látni læknir segir Torfa að hann
hafi getað læknað Gísla gamla á
Elliheimilinu. Og hvers vegna tekst þessi
lækning svona stórkostlega vel? Svarið
við því kemur fram þegar Torfi spyr
Kristmund hvers vegna ekki sé gert
meira að þessu, en látni læknirinn svarar
því til að sjúklingar hafi svo sjaldan það
rétta hugarfar. En hvað um Gísla
gamla? Hann hefur það! Allt
blaðaviðtalið, sem birt er hér að framan,
ber Ijóslega með sér hvers konar
ágætismaður Gísli gamU er. Hugur hans
er fullur þakklætis til allra sem hann
hefur umgengist. Hann ber öllum vel
söguna. En þjáningar sínar og örkuml
ber hann með karlmennsku, sáttur við
Guð og menn. En hann er þreyttur
orðinn að valda öðrum óþægindum með
sjúkleik sínum og er fullkomlega reiðu-
búinn að kveðja þetta lif. Þessi yndislegi
gamli maður með hið kærleiksríka
hugarfar uppfyllir einmitt öll skilyrði
þess að honum megi hjálpa á stórkost-
legan hátt. Þess vegna getur Kristmund-
ur heitinn læknir hjálpað honum til
fullrar heilsu. Hann hefur til að bera það
sem svo marga sjúklinga skortir:
kærleikann! Hér er því um að ræða
kraftaverk sem maðurinn hefur sjálfur
til unnið og reynist þvi, öldungis eins og
allir aðrir, sinnar eigin gæfu smiður.
„Eins og maðurinn sáir, svo mun hann
og uppskera,” sagði Páll postuli, og er
það eins og ég hef oft bent á ekki einung-
is laglega orðuð setning, heldur óhjá-
kvæmilegt lögmál.
Og að lokum sökum þess að nú kann
einhverjum lesanda að leika hugur á þvi
að vita hver hann hafi verið í lifandi lifi
þessi Kristmundur Guðjónsson, sem
læknaði Gísla gamla með svo frábærum
hætti, þá vil ég upplýsa um hann eftir-
farandi: Kristmundur Guðjónsson var
Grimsnesingur, fæddur að Hömrum
árið 1890. Lauk stúdentsprófi 1913 en
kandidatsprófi i læknisfræði árið 1920.
Nokkrum árum síðar varð hann héraðs-
læknir I Reykjafjarðarhéraði á
Ströndum og andaðist á Hólmavik árið
1929. Endir
I. tbl. Vikan sx