Vikan - 03.01.1980, Blaðsíða 22

Erlent
„limilegustai
samúðarkveðjur"
- duga skammt
Sönn frásögn
Nóttin
langa
hann laus við kvalimar, óróleikann,
óvissuna og áhyggjurnar.
Likami hans var farinn að stirðna, og
ég vissi, að innan tiðar yrði hann
stirðnaður til fulls. Ég horfði upp i
himininn og greindi nokkra bláa bletti i
hríðarmuggunni. Snjórinn virtist ekki
koma að ofan, heldur úr öllum áttum i
senn. Ég hafði ekki um annað að velja
en hnipra mig saman hjá stirðnandi liki
Jays.
Mér datt í hug, að nú gæti ég sem best
fengið mér blund. Ég gæti bara hætt að
iða tánum og stappa fótunum. Ég fengi
um síðir lausn frá sársauka og kulda ...
Ég vissi að stundum snjóaöi í þessum
fjöllum svo dögum skipti. Fólk hafði
fyrr fennt í þessum fjöllum. 1 slfkri snjó-
komu gætu engar leitarflugvélar fundið
okkur, þyrlur gætu ekki lent, enginn
sæi neitt I iðulausri hríðinni. Ef ekki
stytti upp innan tíðar,fyndu leitarflokkar
okkur öll dáin.
Tilhugsunin vakti mig. Það var
auðvelt að gefast upp, en ég var ekki á
þvl strax. Það var of auðvelt, of mikið
kæruleysi. Ég átti svo margt eftir að
gera, ferðast, kynnast fólki. Ég hafði
ekki hlegið nóg, ekki lært nóg, ekki
elskað nóg . . . ég hafði ekki eignast
barn.
Nei, sagði ég við sjálfa mig. Ekki
núna. Ekkistrax.
Ég heyrði í flugvél!
Ég byrjaði á þvi að klæða Jay úr
sokkunum. Það var furðu auðvelt. Svo
klæddi ég mig úr stígvélunum og greip
andann á lofti, þegar kuldinn beit I bera
leggina. Ég klæddi mig I sokka Jays og
aftur I stígvélin. Þunnir sokkarnir virtust
ekki veita mikla hlifð, en mér leið betur.
Ég sá, að enn hafði birt af degi. Ég ýtti
slæðunni enn frá andlitinu, og þá sá ég,
að sólin var farin að skína. Ég trúði vart
minum eigin augum. Það hafði stytt
upp, himinninn var heiður og blár, og
sólin skein glatt.
Skyndilega greindi ég kunnuglegt
hljóð gegnum vindgnauðið. Það virtist
rísa og hniga, en svo varð ég viss. Það
var hljóð i flugvél, litilli flugvél, og það
var ekki fjarri.
Þeir voru að koma að sækja mig! Ég
var viss um það. Þetta var leitarflugvél.
Ég brölti yfir Jay og klifraði upp úr flug-
vélinni . . . Ó, Jay, mér þykir það leitt,
mér þykir það svo fjandi leitt, að þú gast
ekki beðið...
En mér hafði tekist það. Ég hafði
þraukað af nóttina, það var kominn
morgunn, og sólin var komin upp. Ég
hirti ekki um verkina i stirðum líkaman-
um, ég hirti ekki um kuldann, þegar ég
brölti niður úr flugvélinni.
Litla flugvélin flaug yfir fjalls-
hrygginn ekki langt í burtu, en nógu
langt þó. Hjarta mitt tók kipp, þegar ég
hugsaði um flugmanninn í þessari litlu
vél, lifandi og svona nálægt.
Ég hoppaði og öskraði og veifaði
handleggjunum. Og ég horfði á flug-
vélina, sem fjarlægðist óðum, uns hún
hvarf að lokum alveg.
Hann hafði ekki komið auga á mig. Ef
hann hefði séð mig, hefði hann ekki
flogið í burtu. Ég stóð þarna i morgun-
birtunni, skjálfandi í nábitrum vind-
inum.
Ég gat ekki hugsað mér aðra
nótt í flakinu
Ég horfði vestur af til trjánna, sem
gætu veitt mér skjól, ef ég næði til
þeirra. Það var löng og erfið leið, og
þaðan sæist ég ekki úr leitarflugvél.
Víðáttumikil auðn lá milli San Joaquin
dals og fjallsins, þar sem ég nú stóð. Ég
efaðist um, að ég næði nokkurn tima til
byggða, ef ég leitaði til vesturs.
Þá var ekki um annað að ræða en
snarbratta austurhlíðina. Ef ég veldi þá
leið, losnaði ég þar með við vestan-
vindinn, sem nisti mig, og ef ég héldi mig
ofarlega, sæist ég sæmilega úr leitarflug-
vél. Austurhlíðin virtist því skásti
kosturinn.
Ég klifraði upp á brúnina og hafði
vindinn i bakið. Sólin fór hækkandi á
himninum, og þarna sat ég, á fjallsbrún-
inni, og blés i kaun.
Það var ekki sjón að sjá hendurnar á
mér. Allar sprungur og rispur voru sóti
fylltar eftir viðureignina við steinana,
neglurnar voru brotnar, og hvítir dauða-
blettir voru á fingrunum. Ég neri
hendurnar, þangað til ég fann, að líf var
farið að færast í þær. Svo horfði ég niður
fjallshlíðina.
Fyrstu nokkur hundruð metrana
virtist hlíðin nánast lóðrétt. Svo tók ég
eftir því, að sums staðar skagaði grjótið
meira út en annars staðar, og eftir að
hafa virt þetta vel fyrir mér, fannst mér
ég geta greint færa leið niður fjallið með
því að nota mér þessar nibbur. Þær
mynduðu krókaleið, eins og bam hefði
teiknað með hugarflugi sínu.
Græddi ég eitthvað á því að bíða hér?
Ef til vill var alls ekki farið að leita
okkar. Og voru mikil líkindi til þess, að
flakið fyndist fljótt? Það var áreiðanlega
enginn leikur að koma auga á það í
grárri urðinni.
Ef þéssi dagur liði, án þess nokkur
kæmi til bjargar, yrði ég að dvelja aðra
nótt hér á fjallinu. Og í þetta sinn yrði
enginn eldur, enginn ylur. Ég yrði að
eyða nóttinni í hnipri upp við nákaldan
likama Jays.
Ég varð að komast niður, niður í
dalinn, þar sem mér yrði aftur hlýtt.
1 næstu Viku: ALEIN 1AUÐNINNI
Þýð: K.H.
Sennilega höfum við öll staðið í
þessum sporum: Við stöndum
skyndilega augliti til auglitis við
syrgjandi manneskju og vitum
ekki hvað við eigum að segja,
nema í hæsta lagi þennan venju-
lega frasa: „Ég votta þér samúð
mína.” Okkur líður illa því innst
inni hefðum við svo gjarnan
viljað segja eitthvað annað. En
hvað?
35 ára gamall sölumaður, sem
nýlega missti konu sína, segir: —
Ég átti í hræðilegum erfiðleikum
eftir bilslysið sem konan mín lést
í. Og viðbrögð yfirmanna,
vinnufélag og jafnvel vina bættu
ekki úr skák. Einhvern veginn
átti ég von á því að þeir
mundu hjálpa mér. En ég rak
mig á að flestir umgengust mig
eins og ókunnugan mann fyrst
eftir dauða konu minnar. í gær
rakst ég á góða vinkonu hennar
á förnum vegi, en þegar hún sá
mig flýtti hún sér yfir götuna og
þóttist vera að skoða i búðar-
glugga. Ég hef orðið fyrir því
sama af öðrum.
— Um daginn fór fyrirtækið
sem ég vinn við í ferðalag og
yfirmaður minn sagði: — Þú
þarft auðvitað ekki að fara með.
— Ég fór þó því það er ekki
betra að loka sig inni. En það
voru mistök. Félagar mínir
forðuðust mig svo að mér fannst
ég vera öllum til ama. Ég settist
við borð hjá nokkrum þeirra og
fjörugar samræður þeirra hættu
skyndilega. Allir urðu leiðir á
svip og leituðu örvæntingar-
fullir að öðru umræðuefni. Ég
hafði á tilfinningunni að ég eyði-
legði skemmtunina fyrir öllum.
Samt hefði ég getað hegðað mér
fullkomlega eðlilega ef þeir
hefðu hagað sér eðlilega við mig.
Auðvitað veit ég að þetta er ekki
af illvilja, þeir vita einfaldlega
ekki hvað er viðeigandi und-
ir svona kringumstæðum.
Kannski hafa þeir meira að segja
slæma samvisku vegna þess að
vera kátir og hressir í návist syrgj-
anda. En með þessari misskildu
tillitssemi særa þeir mig í stað
þess að hjálpa mér.
Margir syrgjendur hafa
svipaða sögu að segja. Venju-
22 Vikan 1. tbl.