Vikan - 27.03.1980, Side 17

ég get kannski hjálpað þér.”
„Ég vil enga hjálp. Ég hitti hann fyrst
i dag. Ég veit ekkert um hann en ég fer
til hans á morgun. Mig langar að sjá um
hann — meira en nokkuð annað."
„Sestu, Charlotte. Ef þú færir til þessa
manns hve lengi heldur þú að það
entist?”
„Ég veit það ekki, frænka, og reyndar
hugsa ég ekkert út i það.”
„Á morgun líturðu öðrum augum á
málin vona ég. Charlotte," sagði frænka
eins og hún væri að tala við óþægan
krakka.
„Segðu mér eitt, Lois frænka. Þú ert
gáfuð og vel stæð kona, en ertu ham
ingjusöm?”
Hvasst nef hennar titraði. „Ég hugsa
að þú sért ekki að reyna að vera ósvifin.
Ég hef alltaf náð því marki sem ég hef
ætlað mér — í viðskiptum. Svo ég myndi
telja mig nokkuð hamingjusama. Ég
þarfnast ekki annarra.”
Ég leit á hana. Hún var ekki gömul og
leit enn vel út en hún var svo kaldlynd.
„Og hefur það aldrei komið fyrir að
þú þráðir að einhver bæri umhyggju
fyrir þér eða að þú bærir umhyggju fyrir
einhverjum?”
„Aldrei. Ef ég einhvern tíma hef
fundið til einmanaleika hef ég fyllt lif
mitt varanlegum hlutum — en ekki
stigið rómantisk hliðarspor.”
Ég ætlaði ekki að segja það upphátt
en það hrökk út úr mér: „Vesalings Lois
frænka."
Ég sá að hún fékk rauða díla I kinn-
arnar.
„Hvernig vogar þú þér að vorkenna
mér!"
Ég hrökk við en ég var ekki reið, ég
vorkemndi henni.
„É'g held að það væri best áð ég færi
sem fyrst,” sagði ég.
„Það væri langbest. ég skulda þér ekki
neitt, það varst þú sem sagðir upp. Láttu
mig fá billyklana og I fyrramálið skal ég
aka þér til Raphael."
„Vertu ekkert að þvi,” sagði ég, „ég
veit aðég fæ far."
Það er orðið dimmt og ég ligg i rúmi
mínu. Ég er að hugsa um morgun-
daginn. Ég er hrædd, hrædd við rök og
rökræður. Hrædd við að verða særð.
Aðeins hjarta mitt heldur mér við ætlun
mina.
Þá heyri ég eitthvert hljóð i þögulli
nóttinni, sem vekur mig til meðvitundar.
Ég opna dyrnar og hlusta. Það kemur
frá herbergi hennar, gráthljóð.
Mig langar að fara til hennar en ég
veit að það gagnar ekkert. Tár hennar
eru tár einmanaleikans, mér er ekki
ætlað að hugga hana. Ég held að þau séu
vegna þeirrar hamingju sem hún hefur
farið á mis við. Hún hefur ekkert að
hlakka til.
Ég loka dyrunum hljóðlega og núna
er ég ekki Iengur hrædd.
ENDIR.
MIKIÐ ÚRVAL
Allar nánari upplýsingar:
PENNAVIÐGERÐIN
Inqólfsstræti 2, simi 13271
CROSS
12 karata gull
FYRSTA
FLOKKS GJÖF
SEM GLEÐUR
FÉLAG
ÍSLENZKRA
HLJÚMLISTAR
MANNA
útvegar yöur
hljóðfœraleikara
og hljómsveitir
við hverskonar
tœkifœri
Vinsamlegast
hringið í

20255
milli kl. 1 og 5
13. tbl. Vikan 17