Vikan - 03.04.1980, Blaðsíða 21

en sleppti mér svo og tautaði: „Þú veist
þetta þó allt núna, og ekki síst
sannleikann um það hver var móðir
þín.”
Hann hafði varla sleppt orðinu þegar
ég fann að Vivien kom aftan að okkur.
Hún stóð og horfði á okkur allt að því
dónalega og hún mældi okkur með
augunum til skiptis meðan hún sagði:
„Pabbi bíður fyrir utan Collets. Ertu
tilbúin, Joanna? Keyptirðu þér kjól?”
Svo brosti hún sinu blíðasta til Alex
og sagði: „Við erum að fara að fá okkur
te, herra Robertson. Getur þú ekki
komið með okkur? Eða —” Hún gjóaði
augunum á gylltu stafina á húsinu
hinum megin við götuna — „Það bíður
kannski einhver viðskiptavinurinn eftir
þér?”
„Það er ekki fjarri lagi,” svaraði Alex
með jafnaðargeði. „Ég er hræddur um
að ég verði að þjóta. Ég sé þig seinna,
Jo.”
Þegar við Vivien gengum í átt að
kaffihúsinu var hún jafn glaðleg og
vingjarnleg og áður, en ég gætti þess að
horfast ekki í augu við hana. Ég vildi
helst komast hjá því að sjá glampann.
sem var nú aftur kominn í augu hennar.
Ég held ég hafi aldrei verið eins lengi
að búa mig eins og ég var um kvöldið.
Að vissu leyti var það vegna þess að ég
vildi þóknast Alex, en í sannleika sagt
kveið ég fyrir að fara niður. Helst af öllu
vildi ég losna við að hitta Vivien.
Klukkan sjö fór ég i nýja kjólinn og
hálftima seinna var ég að byrja að
ókyrrast. Þegar klukkuna vantaði tiu
mínútur í átta lagði ég frá mér bókina
sem ég var að reyna að lesa. Var þetta
dyrabjallan? Nei.
Loks ákvað ég að fara samt niður. Ég
gat ekki setið ein hérna uppi og beðið
öllu lengur.
Eins og ósjálfrátt gekk ég inn
ganginn sem lá yfir að hinni álmunni.
Gangurinn var svo til alveg myrkvaður.
Ég fann að ég var svöng. Frændi minn
borðaði snemma og ég hafði að sjálf-
sögðu tilkynnt að ég væri boðin út að
borða.
Klukkan var nú orðin hálf niu. Hvar
gat Alex verið?
Um leið og ég fór fram hjá kjallara-
hurðinni varð mér hugsað til
leynigangsins, sem Sara frænka hafði
fundið og lá yfir í klausturrústirnar. Ég
tók meira að segja í húninn, en dyrnar
voru læstar og mér flaug í hug hvort
lykillinn hefði fundist.
Eldhúsgluggarnir sneru í vestur svo
ég gat vel séð í kringum mig án þess að
kveikja ljós. Ég hellti mér mjólk I glas og
skar mér ost og var á leið inn í búrið til
að leita að kexi þegar ég kom auga á
stóra umslagið sem ég hafði fengið um
morguninn. Ég tók upp umslagið og
skammaðist mín hálfpartinn fyrir
kæruleysið, náði i hníf i skúffunni og
skar upp umslagið. Irinan í því var
annað minna umslag og blað þar utan
um, sem var með bréfhaus viðskipta-
banka föður míns.
Ég starði á það sem þarna stóð,
skrifað með rithönd föður míns:
„Afhendist dóttur minni, Joanna læsley
Forrest, við andlát mitt.”
Ég lagði ytra umslagið frá mér og hélt
áfram að stara á innra umslagið og með
kökkinn í hálsinum skildist mér að þetta
var sú aðferð sem faðir minn hafði valið,
ef hann skyldi ekki hafa kjark til að segja
mér þetta sjálfur. Aumingja pabbi.
Það var komið alveg kolniðamyrkur í
ganginum sem lá að stiganum bakdyra-
megin. Klukkan í eldhúsinu var líka
næstum orðin níu, og ég fór að hafa
áhyggjur af Alex.. Hvað gat hafa komið
fyrir? Kannski hafði billinn bilað eða
hann lent í einhverjum vandræðum með
viðskiptavin?
Ég fékk högg á olnbogann um leið
og kjallarahurðin opnaðist hægt og ýtti
mér til hliðar. Ég sá Ijósgeisla, svo sá
sem þarna var á ferð var með vasaljós.
Moltex
Comblnette
buxuroq bleia
í einulagi
nætur-
og dag-.
bleiur
Heildsölubirgðir Halldór Jónsson hf
Ég hafði ekki hugmynd um hvar ætti
að kveikja Ijós en mér lá allt í einu mikið
á að vita það. Ég hugsaði reiðilega að
það væri svo sannarlega of mikið um
leyndarmál i þessu húsi; meira að segja
hafði Sara frænka, sem mér geðjaðist
annars svo vel að, látið andlitslýti sín
loka sig frá samskiptum við annað fólk.
En var ekki orðið heldur áliðið — og
allt of mikið myrkur — til þess að vera
að leita uppi gamla leyniganga?
Ég þreifaði fyrir slökkvaranum í
myrkrinu, en svo barst meiri birta inn í
ganginn um leið og einhver kom inn um
kjallaraopið. Ég kom nú auga á
slökkvarann og ýtti við honum með
olnboganum — og þegarégsneri mér við
sá ég Vivien sem blindaðist eitt augna-
blik og stóð og deplaði augunum móti
ljósinu, en svo læsti hún kjallarahurð-
inni á eftir sér og stakk lyklinum í
vasann.
Hún var í upplituðum gallabuxum og
sóðalegri blárri peysu og hún var öll
löðrandi í ryki og skít. Augu hennar
glömpuðu eins og í ketti. Hún brosti um
leið og hún kom auga á mjólkurglasið og
kexið, sem ég hélt á, og burstaði af sér
rykið og spurði: Lét svo — unnusti þinn
ekki sjá sig á endanum?”
Að baki mér stóðu eldhúsdyrnar
opnar upp á gátt. Ef ég væri snögg gæti
ég að minnsta kosti losað mig við það
sem ég var með I höndunum. Mér fannst
ég hálf hjálparvana svona, með hálffullt
mjólkurglas í annarri hendi og kex í
hinni og með umslagið frá föður mínum
undir hendinni. Ég var alveg sannfærð
um að frænka mín vildi mér eitthvað illt.
„Hvar er hringurinn þinn?” spurði
hún.
„Hringurinn?”
„Vertu ekkert að þykjast. Þér fer það
ekki.” Hún fór að hlæja en bætti svo við
alvarleg í bragði: „Ég hefði orðið stór-
kostleg leikkona. Hann kemur ekki, skal
ég segja þér.”
Ég fékk mér mjólkursopa. Ég gat að
minnsta kosti tæmt glasið og lagt það
svo einhvers staðar frá mér svo lítið bæri
á. Ég notaði alla þá sjálfstjórn sem ég
átti til og sagði: „O, ég hugsa að Alex
komi nú samt.”
„En ég veit að hann kemur ekki.”
Rödd Vivien breyttist og var nú ekki
lengur sigri hrósandi heldur full
örvæntingar. „Þurftirðu endilega að
Ferskleiki
nnkennir kaiitœkin frú h'PS, \nrcai.
Þu fa rú ull hcimiliua'kin i \nmu tíla sikuu
tirkulitunum tra \ama framlciúamla.
— Tryggur heimilisvinur.
EINAR FARESTVEIT & CO. HF.
BERGSTAÐASTRÆTI 10 A
Simi 16995.
14- tbl. Vikan 21