Vikan - 03.04.1980, Page 26

Smésaga
Draumar
horfmna
daga
Kate. Sofðu á því og segðu mér svo hvað
þér finnst á morgun.”
Þau gengu hægt frá brúnni og gengu
aftur sömu leið til baka að skógarjaðrin-
um þar sem bíllinn hans var. Það var
eins og orð Ronalds brynnu í huga
hennar og hún var þegar farin að sjá sig
eins og í draumi ganga inn í líf hans.
Þegar þau komu að bílnum sneri hún
sér við og leit i síðasta sinn yfir þurran
farveg lónsins. Skýin hrönnuðust saman
á vesturhimninum. „Sjáðu,” sagði hún,
„þaðfer að rigna.”
„Já, þeir spáðu því loksins núna. Og
svo virðist sem þeir ætli að hafa rétt fyrir
sér í eitt skipti.”
„Lxbnið fyllist aftur þegar rignir. Brúin
fer á kaf... ” Eftirsjáin var blandin
þakklætinu fyrir lífsnauðsynlegt vatn.
„Við vorum heppin að sjá þetta aftur,
Kate. Svona lagað sér maður ekki nema
einu sinni á ævinni.” Hann opnaði
dyrnar fyrir hana og hún steig inn. Hún
var þegar farin að njóta væntanlegra
þæginda lífsins.
„Já, það verður skrítið að hugsa til
þess að þetta sé hér enn undir yfirborði
vatnsins,” sagði Kate dreymandi.
Hann settist við hlið hennar og greip
skyndilega um hendur hennar. „Elsku
Kate, ekki syrgja fortíðina. Reyndu að
hugsa eins og ég, að það sé þarna ennþá.
Brátt tilheyrir morgundagurinn líka
fortíðinni.” Hann brosti til hennar og
hún fann hvernig hún öðlaðist nýja og
óvænta hamingju.
„Já. Brátt tilheyrir morgundagurinn
fortiðinni.” Hún velti orðunum fyrir sér.
Hann brosti aftur, setti bílinn í gang
og þau hófu hina löngu ferð til Exeter.
ENDIR

© Bulls
Heilbrigðismál
Sigrún Júlíusdóttir, yfirfélagsráögjafi á Kleppi.
DRAUMUR
UM
ÁNINGARSTAI
I janúarlok var haldin ráðstefna á
vegum Geðverndar um stöðu og stefnur
í geðheilbrigðismálum. Kom þar greini-
lega í ljós hversu hörmulega mikið
skortir á að þessari grein heilbrigðismála
hafi verið sinnt og er skilningsleysi yfir-
valda á þörfum þessa hóps alveg
furðulegt. Er þar ekki bara um
tilfinnanlegan skort á sjúkrahússrými
að ræða, heldur stendur þessu fólki nær
engin sú eftirmeðferð til boða sem skipt
gæti sköpum um framtíð þess — hvort
það á sér viðreisnar von sem virkir
þjóðfélagsþegnar á ný eða ekki. Þó
stendur kannski engri annarri kynslóð
nær að fara að huga að þessum málum
en einmitt þeirri er nú nálgast miðjan
aldur — sá lífsmáti sem hún hefur
tileinkað sér virðist miklu fremur benda
til þess að hún þurfi á geðhjúkrun að
halda er aldurinn færist yfir en líkam-
legri hjúkrun. Þannig þyrfti kannski
ekki að víkja svo mikið frá hinni ríkjandi
eiginhagsmunastefnu sem virðist hverju
máli svo nauðsynlegt til framdráttar —
með því að leggja þessu máli lið eru
hreint ekki svo litlar líkur á að ráðandi
kynslóð væri þar með að búa að eigin
hag, seinna meir.
Eitt af vandamálum þess fólks sem
hefur þurft á stofnanavist að halda er
hvað tekur við þegar það útskrifast. Oft
á það í engin hús að venda nema
leiguherbergi „úti í bæ” þar sem það
einangrast og brotnar niður á ný. Um
vistheimili eða verndaða vinnustaði er
varla að ræða og bera yfirvöld því við að
ekki séu til peningar.
Þess vegna er sú tilraun sem Klepps-
spitali og Félagsmálastofnun Reykja-
víkurborgar hófu í sameiningu fyrir
u.þ.b. þremur árum í alla staði mjög
athyglisverð: Þessir aðilar leigðu íbúð
þar sem fólk getur búið saman og séð um
sig sjálft að mestu leyti — með daghjálp
sem Félagsmálastofnunin greiðir fyrir.
Þetta leysir því ekki aðeins bráðan
félagslegan vanda — heldur er og
tilkostnaður sáralítill.
Mikilvægt að fólk með
félagsleg vandamál
einangrist ekki
Vikan bað þau Sigrúnu Júliusdóttur,
yfirfélagsráðgjafa á Kleppsspítalanum
og Gunnar Sandholt, félagsráðgjafa hjá
Félagsmálastofnun Reykjavikurborgar,
um smáspjall í þessu sambandi.
— Hver voru tildrögin að þessari
starfsemi?
— Það eru sennilega um fjögur ár
síðan sú hugmynd kom fram á Klepps-
spítala að það gæti verið ráð að
sameinast Félagsmálastofnuninni um
leigu á húsnæði, þ.e.a.s. að hún tæki
26 Vikan 14. tbl.