Vikan - 03.04.1980, Síða 65

i leit að
lífðjafa
verið svo utan við sig undanfarið og það
var svo erfitt að tala við hana. Hún virt
ist ekki geta fest hugann við neitt. Þetta
var auðvitað aðeins eðlilegt en það var
sumt sem varð að segjast og ekki gat
beðið.
Nú voru liðnir þrír dagar síðan að-
gerðin hafðiverið gerð.Ekki varhægt að
búast við neinum árangri fyrr en eftir að
minnsta kosti tíu daga. En þó gat enginn
hugsað um annað, allra síst Janet.
„Það er um Peter Blake,” sagði frú
Halstead.
Janet virtist slaka örlítið á.
„Hann hefur verið stórkostlegur,
finnst þér það ekki? Ég veit ekki hvernig
við hefðum getað komist í gegnum þessa
siðustu daga án hans.”
Frú Halstead leit á dóttur sina og hún
var alvarleg. „Ég held að hann sé ást-
fanginn af þér.”
Þarna. Þá var það sagt. Það hefði
mátt ætla að henni kæmi þetta ekki við
og þetta var kaldranalega sagt. En þetta
varð að segjast engu að síður.
Janet sagði ekki neitt svo að hún hélt
áfram.
„Það er ekki vegna þess að ég vilji
skipta mér af þínum einkamálum en ég
get ekki annað en tekið eftir því. Ég sé
ykkur tvö sifellt saman og þið eruð
næstum því jafnmikið hjá Karen. Og
kannski sé ég meira en þú, Janet. Kann-
ski hefurðu ekki tekið eftir því að hann
er að verða eins og faðir við Karen.
Henni þykirsvovænt um hann ...”
Það var erfitt að segja þetta. Sérstak-
lega þegar hún fann að Janet veitti þvi
fulla athygli sem hún sagði. Henni leið
illa þegar hún sá þreytuna í andliti
dóttur sinnar.
„Ég held að það sé ekki rétt,” sagði
hún gætilega. „Eftir tvær vikur verður
hann kominn aftur til Ástralíu og Karen
— þið báðar — verðið að vera án hans.”
„Tvær vikur,” sagði Janet lágt. „Það
er eins og heil eilífð. Tíminn líður svo
hægt. Stundum finnst mér sem þetta
muni aldrei taka enda.”
„Það réttlætir þetta ekki.” Frú Hal-
stead hristi höfuðið. „Ég held að Peter
þyki orðið reglulega vænt um ykkur
báðar. En þetta er allt svo óraunveru-
legt, Janet. Hvernig; geturðu áttað þig á
tilfinningum þínum á þessu augnabliki?”
Janet hristi óþolinmóð höfuðið. „Þú
skilurekki... ”
„Þaðer það sem mér líkar ekki,” sagði
frú Halstead rólega. „Það er ýmislegt
sem ég skil ekki. Hvers vegna er hann
t.d. öllum stundum á sjúkrahúsinu?
Hans hlutverki er lokið. Hvers vegna
ferðast hann ekki um og heimsækir ætt-
ingja sína ...?”
„Hann á enga ættingja, mamma.”
„Vini þjá. Hann hlýtur að eiga ein-
hverja gamla vini fyrst hann er borinn
og bamfæddur í þessu landi.” Hún and-
varpaði. „Andrúmsloftið hér á sjúkra-
húsinu er svo innilokað. Hann hefði gott
af að komast aðeins út undir bert loft.
Þú gætir einnig haft gott af því. Við
erum öll of nálægt hvert öðru. Allar til-
finningar verða svo sterkar.”
„Hann vill vera hér,” sagði Janet.
„Og ég vil líka að hann sé hér. Allt
virðist svo miklu auðveldara þegar hann
er hérna hjá mér.”
„Ég veit það, vina min. Það er einmitt
það sem ég er að reyna að segja. Ég held
að hann vilji vera hér vegna þess að
hann er ástfanginn af þér og ég held að
þú getir ekki gert þér grein fyrir því hvað
jrað þýðir í augnablikinu. Það er rangt
að láta þetta halda svona áfram
nema . .
„Já, mamma?”
Rödd hennar var allt í einu mjög skýr.
„Nema þú elskir hann einnig.” Frú
Halstead Ie.it áhyggjufull á hana. „Og ég
held ekki að þú elskir hann. Ég held að
þú sért ekki fær um að gera upp hug
þinn í þeim málum eins og stendur. Það
er eins og þú leyfir honum að halda
t>essu áfram vegna þess að þú þarfnast
hans í augnablikinu. En þú verður að
hugsa um framtíðina.”
„Hugsa um framtíðina?” Janet leit
beint framan í móður sína. „Ég er
einmitt að hugsa um framtíðina — ná-
kvæmlega ellefu daga fram í tímann, svo
langt get ég hugsað en heldur ekki
lengra. Skilurðu það?” Hún gekk að
móður sinni og greip í handlegg hennar.
FYRIR BARNAAFMÆLIÐ
PAPPÍRSVÖRUR:
Diskar
Mál
Dúkar
Servéttur
Hattar
Einnig kerti
drykkjarrör
blöðrur, leikföng
leikföng
esH
LAUGAVEGI 178, simi 86780
„Þegar við fáum jákvætt svar varðandi
Karen verð ég svo hamingjusöm að ég
get ráðið við hvað sem er!”
Frú Halstead lá ýmislegt á hjarta sem
hefði þurft að ræða í þessu sambandi en
það var þýðingarlaust núna. Það þýddi
ekkert að reyna að útskýra fyrir Janet á
jressari stundu að til væru aðrir örðug-
leikar í lífinu en veikt barn. Það þýddi
ekkert að reyna að leiða Janet fyrir
sjónir hve óskynsamlega hún hegðaði
sér né reyna að koma henni i skilning
um að Peter Blake væri i rauninni
ókunnugur maður.
Frú Halstead hafði ekkert á móti
Peter Blake. Hann var ákaflega viðfelld-
inn maður og hún kunni mjög vel við
hann. En það var eitthvað einkennilegt
við hann, eitthvað sem hún gat ekki
hent reiður á.
Og svo komu þessi skyndilegu nánu
tengsl hans við fjölskylduna.
Aðrir karlmenn höfðu laðast að Janet
en hún hafði ekki tekið neinum þeirra á
þennan hátt. Það var t.d. Chris Jennings
sem hafði sýnt einstaka þolinmæði svo
mánuðum skipti. Hún hafði haldið
honum i hæfilegri fjarlægð og séð til
þess að kynni þeirra yrðu ekki of náin.
Frú Halstead fór í kápuna. Henni
fannst hún hafa sagt nóg — í bili.
„Vertu blessuð, vinan.” Hún kyssti
Janet. „Ég kem aftur fyrir hádegisverð á
Ný vasabrotsbók frá Prenthúsinu á
næsta bladsölustad
14. tbl. Víkan 65