Vikan - 03.04.1980, Page 67

áhugasamir ferðamenn. Þeir eru þekktir
fyrir það. Þeir elska að skoða versl-
anirnar og ferðamannastaðina. Þeir vilja
lika alltaf sjá Buckinghamhöll og aðra
slíka staði. Og þú hefur verið hér
naestum tvser vikur og varla komið út
fyrir dyr sjúkrahússins.”
„Málið horfir öðruvísi við frá mínum
bæjardyrum séð,” sagði hann hægt og
honum var létt. „Ég er enginn alvöru
Ástralíumaður. Ég fæddist í þessu landi.
Og þar að auki er ég ekki i frii.”
„Hvarertu fæddur?”
„Surrey.” Hann hafði logið að henni
einu sinni áður og þurfti aftur að Ijúga
_ að henni núna. Hvað svo sem hann
segði henni myndi það ekki vera í sam-
ræmi við vegabréfið hans.
Þetta var aðeins smáatriði og þó fann
hann þunga lyganna leggjast yfir sig.
„En þú hefur alveg rétt fyrir þér, mér
líkar ekki London,” flýtti hann sér að
bæta við. „Waverley er mér meira að
skapi.”
Þau óku nú meðfram Heath. Hann ók
út af veginum og lagði bilnum við gras-
flötina. Það var ekki orðið dimmt og
fyrir framan þau lágu auðar grasflatirn-
ar.
Hann fór út úr bílnum. „Við skulum
ganga,” sagði hann.
Þau héldu af stað, rólega í fyrstu en
þegar þau komu inn á opna svæðið og
fundu svala goluna leika um sig fóru þau
aðganga hraðar.
„Peter, biddu!”
Hann stansaði og sneri sér við. Hann
hafði ekki hugsað út i hve miklu hraðar
hann gat gengið en Janet og hve mikið
stærri skref hans væru. Hún hljóp nú í
áttina til hans. Dökkt hárið fauk, aftur i
vindinum og hún var hlæjandi.
Allt í einu skynjaði hann einnig lif
hennar. Hann breiddi út faðminn, greip
hana, sneri henni i kringum sig og
fleygði henni niður i grasið. Hún leit
hlæjandi upp til hans og hann beygði sig
niður og kyssti hana.
Eftir augnablik sneri hún höfðinu
undan.
„Janet,” hvíslaði hann. Hann kyssti
hana ástríðuþrungið og umvafði hana
allri þeirri þrá sem brann hjá honum.
Hann fann hungrið í svari hennar og
hann vissi að þannig var tilfinningum
hennar einnig háttað. Hvaða lygar sem
hann svo yrði að bera á borð fyrir hana
var þetta þó satt — þessi tilfinning sem
þau báru hvort til annars.
Hann sleppti henni. Þau litu orðalaust
hvort á annað og andlit þeirra voru mjög
nálægt hvort öðru. Hún hló ekki lengur.
Augu hennar virtust vera að rannsaka
hans. En hve hún hafði sérkennileg
augu! Dimmblá, og litbrigði þeirra
breyttust í sífellu. Nú hvíldi engin þung
sorg yfir þeim, eins og hann hafði svo oft
séð áður. Augu hennar lýstu hamingju,
óvissu og undrun.
Hann lagði höndina á vanga hennar.
lét fingurna renna að hárinu og fann hve
vindurinn hafði leikið mjúklega við það.
„Peter...” sagði hún mjúklega. „Við
getum alveg eins viðurkennt það. Það
mun ekki hverfa.”
„Mun það aldrei hverfa?” Hann leit
mjög alvarlega á hana.
„Nei,” sagði hún. „Þetta er engin
blekking. Það er ég viss um. Þetta er
ekki eitthvað sem líður hjá. Þetta er eitt-
hvað sem við ættum að byggja
framtiðaráætlanir okkar á. Þetta er
framtíðin. Þettá'er líf. okkar beggja
saman ”
Hann leit i augu hennar. Gat hann
gleymt byrði fortíðarinnar? Gat hann
gleymt öllum þeim lygum sem hann yrði
að fara með og haldið fast í þetta eina
sem skipti máli núna?
Hún leit undan. „Ég hefstundum erfitt
skap og undarlegar tilfinningar,” sagði
hún. „Þú hefur séð mig. Stundum er
mér sama um allt annað en Karen.”
Hún lagði höndina á enni sér. Þaðer
eins og ég geti ekki verið eðlileg, hagað
mér eðlilega, haft eðlilegar tilfinn-
ingar. ..”
Hann fann til næstum yfirþyrmandi
bliðutilfinningar gagnvart henni. „Ég
get sagt þér eina góða frétt,” sagði hann
hlýlega. „Tilfinningar þinar gagnvart
Karen eru eðlilegar. Það eru kringum-
stæðurnar sem eru óeðlilegar.”
Allt í einu brosti hún til hans. „Ég hef
aldrei hugsað þannig um það áður.”
Hann stóð upp, rétti fram höndina og
hjálpaði henni á fætur. „Bíddu aðeins,”
sagði hann. „Eftir eina til tvær vikur
skaltu vita aðaðgerðin hefur heppnast.”
Hönd hennar stirðnaði í hans. „En
hvað ef svo verður ekki? Ef aðgerðin
hefur ekki heppnast?”
„Ef svo verður mun dr. Muir aðeins
þurfa að endurtaka aðgerðina. Það er
allt og sumt.” Hann fann á fingrum
hennaraðspennan minnkaði.
Þau gengu um grasbalana. Kvöldljós-
in blikuðu í fjarlægð. Þaðdimmdi óðum.
„Hvernig er Ástralia?” spurði hún
lágt. „Þegar ég var þar hafði ég engan
tíma til að skoða ...”
„Það er dásamlegasta land i heimi,”
sagði hann af tilfinningahita og
hann vissi að hvað honum viðvék var
þetta satt.
Hann leit brosandi framan í hana.
„Þú myndir verða ánægð þar,” bætti
hann við.
Hún leit í augu hans og andlit hennar
var alvarlegt. „Myndum við verða það,
Peter?”
Framhald í næsta blaði.
—
FÉLAG
ÍSLENZKRA
HLJÓMLISTAR
MANNA
útvegar yður
hljóðfœraleikara
og hljómsveitir
við hverskonar
tœkifæri
Vinsamlegast
hringið í
20255
milli kl. 1 og 5
v ^
TIL GJAFA
Svissnesk úr, öll þekktustu merkin.
Gull- og silfurskartgripir,
skartgripaskrín, mansettuhnappar,
silfurboröbúnaöur,
bókahnífar og margt fleira.
- ALLT VANDAÐAR VÖRUR —
14. tbl. Vikan 67