Vikan - 06.11.1980, Blaðsíða 13

dagar
í snjó
Fjarri öllum manna-
byggðum stóö húsið
og beið. Þetta var
dautt hús, án tilfinn-
inga og hafði svipmót
hins illa. Brátt yrði
þetta hús vettvangur
mikilla sviptinga í lífi.
átta einstaklinga. Líf
þeirra átti eftir að
taka nýja stefnu - til
hins betra eða til hins
verra...
Ellefu
Það mátti ráða af svip viðmælandans
að hann hafði tekið ákvörðun. Röddin
var köld.
— Bróðir minn hringdi í mig. Eins og
þú veist liggur faðir minn fyrir dauðan-
um heima á Vindeiði. Hann hefur legið
banaleguna i nokkra mánuði. Ástkær
bróðir minn hótar að senda föður
mínum bréf og greina frá lítilmótlegum
viðskiptum okkar, sem þýðir að ég missi
arfinn. Hann myndi aldrei fyrirgefa mér.
Þú verður að fara þangað strax og sjá til
þess að bréfið nái ekki áfangastað.
— Ég? Hvernig á ég að geta það?
— Þú liggur jafnilla í þvi og ég ef
-agan kemst á kreik. Bróðir minn ætlar
ið láta vin sinn fara með bréfið — til að
tryggja að það týnist ekki i póstinum.
Eins og þú veist hatar hann mig. Ég get
ekki farið þvi hann getur hafa sýnt vini
sínum mynd af mér. Þú verður að fara
— og koma i veg fyrir að bréfið nái
áfangastað!
— Má ég notast við öll tiltæk ráð?
Viðmælandinn brosti út í annað
munnvikið: — Þú lætur aldrei neitt á
móti þér, en það er þitt mál. Ég þvæ
hendur mínar.
— Það verður ekki auðvelt að ná
bréfinu! Né í vininn.
— Auðveldara en þú heldur. Ég hef
undir höndum upplýsingar. Ég veit t.d.
hvað vinur hans heitir, hvenær hann
leggur af stað og hvernig hann ferðast.
Hlustaðu nú vel á.. .
Ríkarður Mohr, lögreglumaður frá
Osló, bretti upp kraga skinnjakkans
þegar hann gekk út úr kaffihúsinu í.
ókunnugum smábænum, Boren var
hann vist nefndur. Hann horfði pirraður
á iskalt regnið sem lamdi húsin og
götuna.
Rigning gat ekki stöðvað hann.
Ekkert gat stöðvað hann eins og komið
var. Hann hafði ekiðallan daginn til að
komast hingað — nú var bara eftir
spottinn yfir fjallið sem skildi hann frá
áfangastaðnum.
Hver gat búist við þvilíkum kulda i
október? Að minnsta kosti ekki borgar-
búi eins og hann. Hann hafði keyrt
norðureftir á sumardekkjum og ef frá er
talinn skinnjakkinn þá. var hann alltof
léttklæddur. Kuldinn læsti sig gegnum
þunnar buxurnar og upp eftir stuttum
sokkunum. Um leið og hann hafði séð
tilkynninguna í blaðinu hafði hann sest í
bílinnoglagtafstað.
Ótryggð hennar var með ólíkind-
um....
Hann og Marit höfðu verið saman i
eitt ár. Þetta hafði verið þægilegt sam
band,' án allra skuldbindinga, eða svo
hafði hann haldið. Hún — ung og aðlað-
andi kennslukona — kenndi hérna i
Vindeiði. Þegar hún var í Osló bjó hún
hjá honum og hann hjá henni þegar
hann var I heimsókn. Hann hafði alltaf
sagt að hann tryði ekki á hjónaband og
hafði aldrei lofað neinu. Hún virtist
sömu skoðunar. Frjálslynt nútímafólk!
Nú ætlaði hún að gifta sig — öðrum.
Óvænt og á ruddafenginn hátt. Aðeins
tilkynnt í dagblaði. Hann hefði kannski
skilið það ef það hefði verið einhver sem
bjó hérna uppfrá, það gat verið
einmanalegt hérna og hún gat freistast
til að gera eitthvað óhugsað. En nei,
maðurinn var frá Osló eins og hann.
Hann varð að ná tali af henni og það
strax! Ef það var hjónaband sem hún
45. tbl. Vikan 13