Vikan - 06.11.1980, Blaðsíða 14

Framhaldssaga
vildi þá gat hún fengið það — þó
hugsunin ein nægði til að hann streittist
móti. Hann hafði talið sjálfum sér trú
um að hann væri ekki sérlega spenntur
fyrir henni, en nú réð hann ekki við til-
finningar sínar. Hún var indæl stúlka og
hann var bæði sár og afbrýðisamur —
það var ekki við öðru að búast.
Vindurinn feykti hári hans og hann
pírði grá augun til að forðast regn
dropana.
Vegavinnumaður kom gangandi eftir
götunni þar sem Ríkarður hafði lagt bíl
sínum. Hann athugaði hvert væri verið
að fara á bílnum og stóð kyrr um stund.
— Þú ætlar þó ekki að fara yfir
fjallið?
— Jú, svaraði Ríkarður stuttaralega.
— Ertu með vetrardekk? Ekki það?
Þá ráðlegg ég þér að fara ekki yfir núna.
Það hefur rignt I allan dag og það getur
þýtt að það sé snjór á fjallinu. Það er
ekki þar með sagt að ég sé viss, en
Hvítafjall er óútreiknanlegt.
Rikarður baðaði út höndununt. Hann
skyldi ekki vera stöðvaður svo auðveld-
lega! — En ég þarf að koniast yfir fjallið.
Maðurinn klóraði sér I hnakkanum.
— Ræddu við ívar. Langferðabíllinn
hans stendur þarna við torgið. Hann
ætlar víst að l'ara eina ferð til Vindeiðis
áður en vetur gengur I garð.
Ríkarður gekk rakleiðis til torgsins.
Þar stóð lítill langferðabíll sem þegar var
orðinn hálffullur af fólki. Það voru
greinilega fleiri sem ekki þorðu að kéyra
vfir fjallið til Vindeiðis. hugsaði hann.
Eigandi bílsins var sterkbyggður
maður á fertugsaldri með Ijósan hár
lubba. Hann sagði Ríkarði að hann gæti
fengið far. Snjór? Varla á þessum
árstfma, og ef svo væri þá væri það bara
rétti liturinn. Hann skyldi bara setjast
inn.
Ríkarður fór aftur að bílnum sinum
og lagði honum á betri stað. Gekk síðan
aftur að torginu og steig upp I gamla
langferðabílinn og fann sæti mátulega
aftarlega I honum.
Hann var ákveðinn I að fara yfir
fjallið og koma vitinu fyrir Marit. Hann
hafði hugsað unt framtið þeirra á meðan
hann ók norðureftir. Það hlyti allt
saman að ganga þó hann hætti ekki að
vinna hjá lögreglunni I Osló. Hún gat
hreinlega ekki verið ástfangin af þessum
manni sem hún ætlaði að fara að giftast.
Það voru jú ekki nema sex vikur síðan
hún var I heimsókn hjá honum I Osló.
Hann hugsaði aftur i tímann. Heint
sóknin hafði ekki verið sérstaklega vel
heppnuð. Hann hafði alltaf verið að
vinna og þeim hafði ekki komið vel
saman. Þau höfðu ekki haft mikið um að
tala.
En það var honum að kenna.
Aumingja Marit, hún hefur líklega
verið einmana og fleygt sér i fang
annars manns! En það var barnalegt hjá
henni að hefna sín með því að birta til
kynningu I blaði!
I lann var að missa stjórn á skapi sínu.
Átti ekki að fara að leggja af stað. eða
hvað?
ívar var að ferma bílinn og hafði sér
til aðstoðar sjálfsánægðan og óvenju
myndarlegan ungan mann.
Ríkarður virti fyrir sér samferðafólk
sitt. Fremst I bílnum sátu nokkrar eldri
konur og bændur, sem ætluðu ekki langt
ef dæma mátti af samræðum þeirra. Þau
bjuggu greinilega rétt uppi I fjallinu.
Við hliðina á Ríkarði, hinum megin
gangvegiarins, sat vel klædd kona. Það
var erfitt að geta sér til um aldur hennar
— Iiann taldi hana þó vera yfir sjötugt.
Hún reykti mikið og virtist óþolinmóð.
Hún horfði stöðugt út um gluggann eins
og hún biði eftir að bíllinn æki af stað.
Fyrir framan hann sat ungt par.
Hann var dökkhærður, fölur, þéttvax
inn og með þykkan hnakka. Klæðnaður
hennar fylgdi óþægilega mikið settum
reglum og það var fýlusvipur á andliti
hennar, rétt eins og hún byggist við að
verða skömmuð þá og þegar. Þegar þau
settust sá Rikarður baksvip þeirra. Hún
var vel I holdum og hann virtist grófur
og það var eitthvað óaðlaðandi við
hann.
Skáhallt við Ríkarð sat ung stúlka
íklædd þykkum hvítum jakka og með
skinnhúfu. Það sátu nokkrir fyrir aftan
hann en hann var ekki nógu forvitinn til
að snúa sér við og virða þá fyrir sér.
Unga stúlkan sneri höfðinu litið eitt.
Ríkarði brá og endurminningarnar
streymdu gegnum huga hans.
Jennifer?
Nei! Af öllu fólki á jörðinni. . . ekki
Jennifer, svo kaldlynd gátu forlögin ekki
verið I hans garð! Hún var siðasta mann-
eskjan sem hann vildi hitta núna þegar
hann var bæði óhamingjusamur og
afbrýðisamur, þurfti að hugsa skýrt.
Jennifer fylgdu alltaf óþægindi, svo ekki
væri minnst á óhöpp!
Hún sneri höfðinu aðeins meira og
hann sá vangasvip hennar. Jú, þetta var
hún! Engin I heiminum leit jafntrúverð-
uglega út og Jennifer. Hálfsítt Ijóst hárið
liðaðist undan skinnhúfunni — augun,
stór og barnalega blá.
Hvernig gat hann komist hjá þvi að
hún kæmi auga á hann?
Hann mundi að hún hafði setið niður-
lút viðbóklestur þegar hann kom inn.
Hann slyppi kannski viðað hitta hana
ef hann léti hana fara fyrst út þegar þau
væru komin til Vindeiðis.
Hún hafði litið breyst. Kannski var
komin reynsluhrukka undir augun en
það var ekki áberandi. Jennifer var
fæddur einfari, til að búa við mótlæti
heimsins.
Loks komu ívar og aðstoðarmaður
hans inn. ívar settist við stýrið og hinn
við hliðina á honum. Langferðabíllinn
var settur I gang. Þegar þau hossuðust
út úr smábænum gleymdi Rikarður
særðu stolti sínu I fyrsta skipti og
minntist fyrstu kynnasinnaaf Jennifer.
Það var þegar yngri bróðir hans Jonni
varfermdur. . .
Ríkarður, sem setið hafði aftarlega i
kirkjunni, hafði siðar heyrt prestinn
segja frá því sem gerðist og minntist líf-
legrar frásagnar hans, setti sig í hans
spor.
Fermingarbörnin stóðu eins og hvitur
hálfkrans fyrir framan prestinn og
störðu hátíðleg á hann.
Öll nema eitt.
Presturinn fletti blöðum bókarinnar
taugaóstyrkur. Ræða hans var falleg en
svæfandi og hann endurtók setning-
arnar.
Aðeins klukkutími I viðbót. hafði
presturinn hugsað. Síðan þarf ég ekki að
heyra mjúka og einlæga rödd hennar
bera fram spurningar sem erkibiskup
getur ekki einu sinni svarað.
Hún getur ekki tekið upp á neinni vit-
leysu héðan af. Hún getur það ekki.
getur þaðekki, geturekki!
Það var eins og presturinn blótaði
innra meðsér.
Kirkjan var troðfull. Hrærðar ntæður
með tárin i augunum, stoltir feður og
ættingjar af öllu tagi — og Ríkarður,
sem vonaði að yngri bróðir hans yrði
fjölskyldunni ekki til skammar. Þá
þekkti hann ekki ennþá til Jennifer.
Blómaskreytingarnar I kirkjunni
hurfu næstum i fjölskyldumergðinni
sem fylgdi sautján börnum til fermingar.
Sextán þeirra fylgdust áhugasöm með
orðurn prestsins.
Hvað er stelpan nú að gera?
Hún beygði sig, lagði hendur á hné og
fylgdist með einhverju á köldu steingólfi
kirkjunnar.
Presturinn gekk einu skrefi nær börn-
unum.
— Stoppaðu! hrópaði Jennifer. —
Stigðu ekki á býfluguna!
Presturinn leit niður og sá býflugu
skríða eftir gólfinu.
— Ég verð að fara með hana út.
sagði Jennifer áhyggjufull og tók um
annan væng hennar. Hún gekk alvarleg
eftir kirkjuganginum með suðandi flug-
una I hendinni og lét hneykslunarsvip
fólksins ekkert á sig fá. Hún var með all-
an hugann við litlu varnarlausu býflug-
una sem presturinn var rétt búinn að
kremja undir nýpússuðum skóm sínum.
Presturinn náði sér og brosti sjálfsör-
uggur.
— Fögur sjón, sagði hann. — Það
má ekki skaða nokkra lífveru i húsi guðs.
Jennifer setti býfluguna á strá fyrir
utan kirkjuna og sneri aftur til athafnar-
innar.
— Þá er það búið, sagði hún róandi
við prestinn. Ríkarður átti erfitt með að
halda hlátrinum niðri.
Góði guð. bað presturinn I huga sér.
Ekki fleiri býflugur!
Mild barnsaugu Jennifer fylgdust
áhugasöm með honum. 1 samanburði
við félaga sína var hún hjartahreint barn
— og hættulegri en kobraslanga!
Bikarinn og oblátan voru látin ganga.
Presturinn muldraði setninguna um
líkama og blóð Krists frammi fyrir
hverju barni.
— Nei! sagði Jennifer og klemmdi
saman munninn.
Presturinn stundi. — Hvaðer það nú?
og spurði holri röddu. — Hvað er að.
Jennifer?
— Þú sagðir að þetta væri . . . byrjaði
Jennifer.
— Það er aðeins táknrænt, Jennifer
min. í rauninni er þetta bara vín.
— Þetta er erfitt að skilja, sagði hún
rugluð. — Því ef það er það sem þú
sagðir fyrst að það væri þá finn ég
þannig bragð af því og þá get ég ekki
drukkið það. En ef það er bara vín og
bragðast eins og vín þá hefur þetta eng-
an tilgang. Ekki rétt?
Hönd prestsins krepptist um bikarinn
svo hnúarnir hvítnuðu. Hann vissi hvað
Jennifer átti auðvelt með að imynda sér
og vissi að það var ekki hægt að fá hana
ofan af því sem hún hafði tekið I sig. Það
var ekki eitt einasta barn I öllum Noregi
sem gæti fengið slíka hugmynd nema
Jennifer — en hann ætlaði að koma
henni I skilning um hvað væri um að
vera!
— Hvað með oblátuna? spurði hann
til aðfá umhugsunarfrest.
Hann mátti svo sem vita að hann
kæmist ekki heldur klakklaust I gegnum
þessa athöfn.
Jennifer braut oblátuna hátíðlega I
tvennt og borðaði helminginn. Þegar
hann spurði hvers vegna hún borðaði
ekki hinn helminginn svaraði hún:
— Ég fer með hann heim handa
hundinum minum. Ég er vön að deila
öllu sem ég fæ með honum.
Hún vafði því sem eftir var oblátunn-
ar varlega inn í vasaklútinn sinn.
— Jennifer! hrópaði presturinn. —
EHefu dagar
í snjó
14 Vikan 45. tbl.