Vikan - 06.11.1980, Blaðsíða 23

þennan tíma, en ég gerði mér enga grein
fyrir stöðu minni, skildi ekki vandann. Ég
taldi þá misnotkun mína öðru að kenna en
sjálfri mér og ef aðrir væru góðir og nota-
legir í návist minni, hlyti vandamál mitt
að vera úr sögunni. Ég hefði þurft meiri
tíma, enda vildu læknarnir halda mér
lengur. En mér fannst ég verða að komast
heim. Lífsánægja mín fór hins vegar ekki
að vakna, fyrr en 5 mánuðum síðar. þegar
mér fór að skiljast vandamál mitt.
3. Ég tók eiginlega ekki eftir neinum
viðtökum, vegna þess að ég var sjálf alls
ekki tilbúin að leggja aftur út í lífið. Ég veit
ekki, hvernig farið hefði, ef Þórarinn hefði
ekki sjálfur verið nýkominn úr meðferð.
Það má segja, að hann hafi verið edrú fyrir
mig fyrstu mánuðina á eftir. Hann bókstaf-
lega bar mig á bakinu í gegnum þetta og
hjálpaði mér að skilja. hvað ég átti við að
„ etja. Og það verð ég að segja, að fyrir 2
árum hefði ég aldrei trúað því, að mér
ætti nokkurn tíma eftir að líða eins vel og
núna.
|ar komriir
im þjóðum?
ÉG SAKNA
EINSKIS
INGVI ÞORSTEINSSON:
50 ára, náttúrufræðingur, einkum á
sviði landbúnaðar, starfar á
Rannsóknarstofnun landbúnaðarins í
Keldnaholti. Var í meðferð hjá SÁÁ á
síðastliðnu vori.
1. Mér hafði verið það ljóst í nokkur ár,
að ég var að missa undirtökin í þessari
glímu — ef ég hef þá einhvern tíma haft
þau. Ég hef mikið velt þvi fyrir mér, hvers
vegna ég dró svo lengi að leita mér
hjálpar. Ekki var ástæðan sú, að ég óttaðist
almenningsálitið. Menn vissu, að ég drakk,
og ekki var þá verra. að þeir vissu, að ég
væri hættur því. Ég held, að skýringin sé
sú, að þrátt fyrir allt hafi ég ekki tímt að
verða af þeirri skemmtun, sem ég hélt, að
áfengið veitti mér — hafi haldið, að það
yrði ekkert gaman að lifa án þess. Nú finnst
mér ég hins vegar geta afskrifað flestar
ánægjustundir í sam'oandi við áfengis-
notkun síðustu árin. Ég sakna einskis. Mér
leið orðið illa, og ég fann betur og betur,
hvaða áhrif drykkja mín hafði á mig sjálf-
an, mína nánustu og umhverfi mitt. Allt í
einu fann ég, að ég var búinn með minn
kvóta og að ég var virkilega tilbúinn að
veita viðtöku þeirri hjálp, sem stóð til
boða.
2. Ef til vill kom það mér mest á óvart,
hvað ég var móttækilegur fyrir meðferð-
inni — hvað hún gekk vel í mig. Starfsfólk
SÁÁ er mjög hæft og leggur sig mikið
fram. Þarna ríkir sérstaklega gott andrúms-
loft, og ég hef sjaldan kynnst öðrum eins
samhug. Inntak þessarar meðferðar er ekki
eingöngu fólgið í baráttu gegn alkóhólisma,
heldur er hún einnig á annan hátt
mannbætandi, og mér finnst ég líta
jákvæðari og sanngjarnari augum á
tilveruna en áður.
3. Ég átti ekki von á öðru en göðu í
samræmi við þá hugarfarsbreytingu, sem
nú er orðin gagnvart þessum sjúkdómi.
Annað hefur heldur ekki komið í Ijós. Allir
hafa tekið þessu vel, bæði í einkalífinu og
á vinnustað. Ég hef ekki farið í launkofa
með, að ég hafi verið í meðferð, meðal
annars vegna þess, hve vel mér líður nú,
bæði andlega og likamlega. Ég er svo
ánægður með að hafa tekið þessa ákvörðun
og framkvæmt hana og með árangurinn af
henni, að ég vil ekki fara dult með það.
45. tbl. Vikan 23