Vikan - 06.11.1980, Blaðsíða 37

flöskunni á borðið. Til allrar
óhamingju lenti hún á endanum
á silfurskeið sem var stungið
niður í skál með kirsuberjum.
Árangurinn varð sá að slatti af
rauðum berjum sveif á hvítt
skyrtubrjóst útgefandans. Mér
hitnaði grunsamlega snöggt í
framan en tókst þó fyrir
eitthvert kraftaverk að grípa
munnþurrku til að þurrka kirsu-
berin af, Mér tókst að ná þeim
nærri öllum. Aðeins of seint
uppgötvaði ég að það var
munnþurrkan sem ég hafði
notað til að þurrka upp bernaise
sósuna sem ég hellti niður þegar
ég varð fyrir smáóhappi með
sósuskálina.
Skyrtubrjóstið leit hreint ekki
vel út. Ég hneppti í flýti efstu
tölunni á jakkanum hans. —
Hana, sagði ég og mig kitlaði
ónotalega í hársræturnar. Þá
getum við snúið okkur aftur að
bernaise sósunni, ég meina
kampavininu!
— Danglaðu aðeins á
botninn, lagði útgefandinn til.
Eg rak bylmingshögg í botninn.
Tappinn varenn fastur.
— Þýðir þetta að það takist
yfirleitt ekki? spurði Maríanna
og var að verða ansi vonsvikin.
— Gætir þú ekki gert tilraun
á annarri flösku? lagði útgef-
andinn nú til. Af gildri ástæðu
lést ég ekki heyra þessa nýjustu
tillögu.
— Hristu nú almennilega í
seinasta skiptið og sláðu nú
myndarlega í botninn! hélt út-
gefandinn áfram. Ég hristi
duglega og þá gerðist það!
PFUWWWW! heyrðist og eins
og byssukúla flaug tappinn beint
upp í munninn á útgefand-
anum, einmitt þegar hann var
að opnast í nýju og heillaríku
ráði. Kampavínsgusa, svo öflug
að hún gaf ekki bestu bunu úr
brunaslöngu hætishót eftir,
fylgdi í kjölfarið. Hún gerði út-
gefandann holdvotan. Nokkrar
sekúndur stóð ég stjarfur og gat
ekki gert nokkurnskapaðanhlut.
Síðan tók ég á mig rögg og
beindi bununni í aðra átt. Loks
var gosinu lokið og ég dró
andann léttar. Það gerði útgef-
andinn hins vegar ekki. Hann
greip um háls sér og blánaði
upp.
— Guð minn almáttugur,
sagði Maríanna, tappinn! Hann
hefur gleypt tappann. Hann er
að kafna. Hvað eigum við að . . .
Hún fór inn í eldhús eftir
tappatogara. Eg var ráðagóður
og sló útgefandann bylmings-
högg í bakið. Tappinn losnaði og
flaug þvert yfir borðið.
Maríanna kom hlaupandi með
tappatogarann. Ég gaf henni til
kynna með handahreyfingu að
hún ætti að hypja sig og fara að
Skop
Þarna er presturinn að monta sig enn
einu sinni.
útdeila kransakökunni. Síðan
greip ég kampavínsflöskuna til
að hella í glösin. En það var ekki
svo mikið sem fingurbjargarlús
eftir af þessum dýrmæta vökva.
Ekki var um annað að ræða en
að rölta niður í kjallara eftir
einni flösku af kirsuberjavíni
sem ég vissi um þar. Kvöld
verðurinn sem slíkur hefur ekki
enn launað sig í hærri launum.
En það getur að sjálfsögðu
ræst úr því.
Þýð.:aób.
Skál fyrir minni elskulegu eiginkonu
sem kom mér til að drekka.
45. tbl. Vikan 45