Vikan - 15.01.1981, Qupperneq 22

Smásagan
stólnum?” Mon Dieu! Ég gæti
enn farið að gráta er ég minnist
á þetta. Ég þakka guði fyrir að
hún húsmóðir minsálugaheyrði
ekki þessi ósköp. Ég fæ sting í
hjartað í hvert skipti sem ég
hugsa til þessa atviks. Ég veit
að þetta hlýtur eingöngu að
hafa verið slungin aðferð hjá
Gunnu til að narra mig út úr
mömmu sinni. Gunna bar mig
upp að vitum sér. Ef ég bara
hefði ennþá haft þann yndis-
lega ilm sem var af öllum
hlutum í „Perfum de Lotus”.
Ég finn þá lykt í anda er ég legg
aftur augun. ,,Góða eigðu það
ef þú hefur áhuga á því,”
svaraði Beta henni dóttur sinni.
Gunna var ákaflega stolt af
að eiga mig og bar mig nærri
því alltaf. Litla Gunna
dandalaðist með mig utan yfir
gallabuxur og svokallaða
mussu. Auðvitað þarf ekki
annað en mig til skrauts, en þið
skiljið. — Það er dálítið erfitt
að útskýra tilfinningar sinar —
hún húsmóðir mín sáluga,
madame Guðrún Brands, bar
aldrei silkisjal nema með spari-
peysufötunum sínum.
Svo er þetta með rigninguna.
Ég er allt of fingert til að bera
yst klæða í þessari slagveðurs
slyddu, sem íslendingar kalla
rigningu. Það var e.t.v. samt
ekki það versta, því vandað sjal
þolir öll veður án þess að láta á
sjá, það er þetta með partíin,
sem mér liggur á hjarta. Þar er
allt mettað af reyk. Þar hanga
allir hver utan í öðrum svo mér
liggur við yfirliði í þeirri kös.
Hann Páll heitinn Jónsson
reykti að vísu pípu, en hann
reykti pípuna sína bara sjálfur.
Aldrei sá ég hana frú Guðrúnu
reykja pípuna hans. Þetta
lyktar líka allt öðruvísi en
tóbakið hans Páls, — hvað þau
nú aftur kalla þetta, partí-
börnin, jú: hey. Ég hef ekkert
vit á heyskap. Mér þótti ekki
gaman i þessum partíum.
Henni litlu Gunnu hlýtur að
þykja ákaflega vænt um
vinkonur sínar, því hún lánar
þeim — hugsið ykkur — lánar
þeim mig til að valsa með niður
í bæ, teygjandi út úr sér þetta
líka ógeðslega jórturleður.
Mon Dieu. Það átak fyrir mig.
Þegar ég var í verslun
madame de Bijou gat ég alveg
búist við að lenda í eigu
franskrar hefðarmeyjar, fara i
l’Opera, ferðast um, lenda
e.t.v. i smáævintýrum
d’amour, sem enginn nema ég
eitt vissi um. Ou, la la.
Þegar madame de Bijou
sýndi viðskiptavinum mig,
%
strauk hún sínum grönnu, lipru
fingrum gegnum kögur mér svo
það sýndist enn fegurra.
Ég gat auðvitað skilið að
hann Páll, blessuð sé minning
hans, félli fyrir fegurð minni.
Ég er stolt af að mig keypti
traustur og góður heimilisfaðir
— fyrir marga, marga franka
— handa heiðvirðri eiginkonu.
Ég vissi alltaf að min biði
viðburðaríkur æviferill.
Nú á litla Gunna litla dóttur.
Ég prýði vagninn hennar. Mín
sígilda fegurð breiðist yfir hvít-
voðunginn. Vindurinn þýtur
kitlandi og ögrandi undir
kögrið mitt.
Litlar hnátur stækka. Óðar
en varir þróast fegurðar-
smekkur þeirra. Hver veit
nema sú litla eignist einhvern
tíma búð, þar sem öll heimsins
ilmvötn eru til sölu. Mon Dieu,
þá verður gaman að sveipast
um herðar henni, þegar ást-
fangnir kavalerar koma að
versla.
Nú og ef ekki það, gæti litla
hnátan, þegar hún stækkar og
fer að hafa vit á að bera mig,
þekkt eitthvert dáið fólk.
XX Vikan 3. tbl.